Mijn zoontje werd te vroeg geboren

Uiteindelijk kwam hij ter wereld na 37 weken zwangerschap. Ik werd ingeleid omdat ik leed aan zwangerschapsvergiftiging. Gelukkig had ik een makkelijke bevalling. Na amper 4 uur lag Finn op mijn buik. Een stevige jongen van 3,600 kg en 51 cm!

Tweede kindje

Toen Finn 1 jaar werd, besloten we om te gaan voor een tweede wonder om ons gezin compleet te maken. Dit keer hadden we de hulp van hormonen nodig, aangezien ik het PCOS-syndroom heb. Dat hadden we totaal niet verwacht, aangezien het bij Finn zo vlot verliep om zwanger te worden.

Anderhalf jaar later had ik eindelijk een positieve zwangerschapstest in mijn handen! Spijtig genoeg kreeg ik een miskraam, maar volgens de gynaecologe was dit een goed teken. Amper 2 maand later had ik opnieuw een positieve zwangerschapstest in mijn handen en dit keer verliep alles wel volgens plan. Op de eerste echo zagen we dan ook een kloppend hartje. 5 augustus werd een dag om naar uit te kijken!

Na 12 weken deden we de NIPT-test. Toen ik belde voor de uitslag kreeg ik te horen dat ik terug zwanger was van een zoontje, maar ook dat ik CMV had opgelopen. Een eerste keer dat ons hart bleef stil staan tijdens de zwangerschap. Bij de volgende echo kregen we verduidelijking van de gynaecologe. Ze stelde ons gerust aangezien ik de besmetting zou opgelopen hebben net vóór de zwangerschap. Oef!

Genieten

Ook bij de 20-weken echo bleek alles dik in orde te zijn met onze kleine man! Het genieten kon beginnen, alhoewel ik toch pas gerust zou zijn als we de 26-weken voorbij zouden zijn zonder dat ik opening zou krijgen. Dit was gelukkig het geval! Elke week die er bij kwam maakte mijn hart een sprongetje. Het zag er naar uit dat deze keer alles volgens plan zou verlopen! Buiten wat last van bekkeninstabiliteit had ik nergens last van. Ook Finn keek uit naar de komst van zijn broer en vertelde vol trots aan iedereen die het wou horen dat zijn kleine broer in de buik van zijn mama zat.

Op 30-weken zwangerschap had ik het gevoel dat ik vruchtwater verloor. Dit kon toch niet waar zijn?! Na een bezoek aan de materniteit en een test op vruchtwater bleek er niets aan de hand te zijn. Een paar dagen rust en ik kon er terug tegen.

Op maandag 11 juni kreeg ik in de namiddag weeën op mijn werk. Ik dacht dat dit wel zou overgaan, wat ook het geval was toen ik thuis kwam en in de zetel ging liggen. Alles werd terug rustig. Op woensdag 13 juni hadden mijn man en ik een dagje verlof om nog snel behangpapier en de eerste spulletjes voor de baby te kopen. ’s Middags gingen we nog eens lekker samen gaan eten en dan naar de Colruyt. De man aan de kassa grapte nog dat hij dacht dat ik de dag nadien zou bevallen. Hij moest eens weten dat hoe dicht hij bij de waarheid zat!

Terug aan de weeënremmers

Woensdagavond hadden we een afspraak bij de gynaecoloog voor een controle-echo. Ik vertelde haar wat er maandag was voorgevallen en ze controleerde mij onmiddellijk. Ik had alweer opening en mocht terug aan de weeënremmers. Een paar dagen ziekenhuis zou alles terug stil leggen, al zat werken er terug niet meer in. Maar we waren toch al 6 weken verder dan bij Finn dus ook wij hadden er goede hoop in!

Nadat mijn man met ons oudste zoontje naar huis vertrok mocht ik aan de monitor waaruit bleek dat ik effectief weeën had (die ik net zoals bij de eerste zwangerschap niet voelde). De eerste inspuiting voor de longrijping volgde en ik ging een rustige nacht in.

Donderdag 14 juni om 5u word ik wakker met het gevoel dat ik naar het toilet moest. Toen ik uit het bed kwam, voelde ik vocht lopen. Aangezien mijn blaas het af en toe eens liet af weten, dacht ik dat ik heel dringend moest plassen. Maar het vocht bleef stromen. Het eerste wat in mij opkwam was: dit is niet goed!

De vroedvrouwen kwamen de kamer binnen en mijn vermoeden werd bevestigd: mijn water was gebroken! De gynaecologe werd opgebeld en alles werd in gereedheid gebracht om mij met spoed naar het UZ Jette te brengen. Ik trachtte mijn man te bereiken maar zonder resultaat. Uiteindelijk heb ik mijn ouders gebeld, die er dan voor gezorgd hebben dat mijn man mee kon naar Jette.

Daar aangekomen was alles in mijn buik rustig. Geen weeën, maar ik moest toch aan de weeënremmers blijven liggen. Hoe langer ons ventje in de buik bleef, hoe beter. Op die manier kon de tweede inspuiting voor de longrijping zijn werk doen.

Na een paar lange uren kregen we de kinderarts van de neonatologie te zien. Hij bereidde ons voor op wat komen zou. Hij verwachtte niet zo veel problemen aangezien ik de longrijping had gekregen en deze lang genoeg gewerkt hadden, maar je wist nooit hoe de baby zich zou voelen.

’s Avonds hebben we nog samen naar de opening van het WK gekeken. Mijn man ging terug naar huis aangezien alles rustig was en ik keek nog rustig naar de finale van Thuis. We hadden nog gegrapt dat hij zeker moest blijven zitten tot na de openingsmatch en na de finale van Thuis. Blijkbaar had ons ventje dat gehoord…

Tijd om te bevallen!

Rond 22u30 kreeg ik terug weeën, ik belde de vroedvrouw en kreeg buscopan om zo de pijn draaglijker te maken, ook al wist ik dat het echt wel de moment was om te bevallen. Na een kwartier heb ik terug op de rode knop geduwd en gevraagd om een epidurale. De vroedvrouw wou mij eerst niet geloven: de gynaecologe was nog maar net geweest en alles was rustig volgens haar. Toen ik het bleef herhalen, heeft ze uiteindelijk naar de gynaecologe gebeld en mocht ik naar het verloskwartier.

Daar aangekomen bleek ik al 7cm! opening te hebben. De vroedvrouw zei dat het snel moest gaan voor nog een epidurale. Mijn antwoord: dat de anesthesist zich dan maar haast! Ik heb mijn man gebeld dat hij dringend moest komen. Hij sprong in de wagen en racete tegen de tijd naar Jette vanuit Geraardsbergen. Alles ging uiteindelijk zo snel dat ik hem na 20 minuten terug belde om te zeggen dat hij te laat ging zijn! Nog een 10 minuten later belde ik hem terug, hij was er toen bijna. Ik mocht niet persen van de vroedvrouw zodat mijn man de geboorte zou halen.

Er werd gebeld naar de spoedafdeling om hen te verwittigen dat mijn man op komst was zodat ze hem konden begeleiden naar het verloskwartier. Ik zal nooit de woorden vergeten die ik zei toen hij binnen kwam: Schat, het ergste is al gepasseerd!

Toen hij er was, mocht ik persen en na ongeveer een kwartier lag Bengt op mijn buik. Hij weende onmiddellijk en volgens het eerste onderzoek was alles in orde! Een klein mannetje van 2kg 450 en 46cm groot had het hart van mama en papa gestolen! Hij had ons gepakt in snelheid maar ons geluk was daarom niet minder groot. Deze bevalling liep ook van een leien dakje. Van de weeën ’s avonds tot de geboorte heeft de bevalling slechts 2u geduurd!

Mede dankzij de longrijping kreeg hij enkel een sonde om te drinken en om antibiotica te geven. De antibiotica was nodig omdat hij bijna 24u in mijn buik zat zonder vruchtwater. Iedereen werd verwittigd en schrok zich een bult! De drukker dacht dat ze zich had vergist van datum en de doopsuiker was nog niet volledig, maar voor de rest verliep alles goed.

Bengt deed het uitstekend

Finn kwam vol trots kijken naar zijn kleine broertje die in de couveuse lag. Volgens de kinderarts deed Bengt het uitstekend! Ik mocht op maandag het ziekenhuis verlaten, Bengt mocht dinsdag mee naar het ziekenhuis in Geraardsbergen. Joepie, ons mannetje weer dichter bij ons!

In Geraardsbergen werd hij goed opgevangen. Onze kleine man besliste zelf dat hij genoeg had van de sonde en trok deze eruit. Het moment om hem te laten drinken van een flesje. Ik kolfde af omdat hij nog te zwak was om te drinken van de borst. Ook van het flesje drinken lukte heel goed. Dinsdag ging hij naar Geraardsbergen, vrijdag dronk hij uit een flesje, kwam goed bij en lag hij in een gewoon bedje. Vaarwel couveuse!

De week daarop, vrijdag 6 juli, mocht Bengt mee naar huis (na amper 3 weken ziekenhuis). Ons geluk kon niet op, eindelijk de 2 broertjes verenigd! De borstvoeding verliep niet zoals gepland en na een maand heb ik besloten om hiermee te stoppen. De vele bezoekjes aan het ziekenhuis, de grote broer die ziek was en dus ook extra aandacht nodig had, zorgden ervoor dat ik enorm moe werd en dat de borstvoeding niet meer lukte. Ik koos ervoor om dan maar terug een opgewekte mama te worden met flessenvoeding, daar hadden onze 2 rakkers het meeste aan!

De thuiskomst verliep vlotjes. We hadden niemand verteld wanneer Bengt naar huis kwam, dus dit was een grote verrassing voor iedereen. De woorden van Finn: “Mama, heb je mijn broertje mee?” staan nog altijd in mijn geheugen gegrift, en dan vooral ook die blinkende oogjes die erbij hoorden! Finn is nooit jaloers geweest waardoor alles ook veel makkelijker werd. Zoals veel meisjes een echt mamaatje worden genoemd, is Finn ook een papaatje. Nog steeds als Bengt iets bij leert, is hij even trots als wij!

Bengt is nu bijna 13 maanden. Hij weegt 11kg980 en 79 cm. Niemand die nu nog gelooft dat hij als prematuur geboren werd. Hij is een guitige baby met een sterk karakter maar ook vooral ons zonnetje in huis. De deugnietenogen doen zijn gezichtje stralen!