16 dingen die je zeker niet moet zeggen als iemand in je omgeving een onvervulde kinderwens heeft
En, wanneer beginnen jullie aan kinderen?
Never, nooit, jamais die vraag stellen! In negen op de tien gevallen valt je vraag toch in verkeerde aarde. Misschien tikt de biologische klok van je gesprekspartner luider dan luid, maar is haar partner er nog niet klaar voor. Misschien heeft het koppel net een zwangerschapsverlies meegemaakt. Of misschien wil het maar niet lukken en zijn ze zelfs al begonnen met een medisch traject.
Je bent nog jong, je hebt echt alle tijd!
Op een kind krijgen staat tegenwoordig geen leeftijd meer. Maar het blijft wel een feit dat de kans op een zwangerschap afneemt naarmate je ouder wordt. Maar of je nu 23 of 33 bent, als je een actieve kinderwens hebt, wil je graag snel zwanger worden. Als een zwangerschap uitblijft, zorgt dit voor veel verdriet, ongeacht je leeftijd.
Kinderen hebben is ook niet alles, hoor.
Elke week drie kinderen moeten rondrijden naar al hun hobby’s. Een huis dat nooit opgeruimd raakt. Voortdurend als scheidsrechter moeten optreden om een einde te maken aan het geruzie of getreiter. Ouders kunnen wel honderd dingen opsommen waarom ze hun kroost geregeld achter het behang willen plakken. Maar sorry, dat pakt bij ons niet. Want jullie krijgen ook de allerbeste knuffels, de mooiste knutselwerkjes en de puurste en meest onvoorwaardelijke liefde van jullie kinderen. En dat compenseert al het andere tot in het kwadraat.
Je moet er niet zoveel mee bezig zijn! Laat het los.
Kon je er maar eens niet mee bezig zijn. Maar je agenda staat vol met ziekenhuisafspraken en het alarm van je gsm herinnert je er 6 keer per dag aan dat je medicatie moet snuiven, slikken of spuiten. Als iemand je uitnodigt voor een etentje, moet je altijd eerst in je hoofd proberen uit te rekenen of je eicelpick-up of embryotransfer dan net niet op dat moment gepland kan worden. Kun jij dan eens zeggen hoe je dat precies doet: er niet mee bezig zijn?
Ze kunnen tegenwoordig veel, hoor.
De wetenschap heeft de laatste decennia enorm veel bereikt op het vlak van vruchtbaarheids-behandelingen. We mogen ons gelukkig prijzen dat we in dit tijdperk leven, twee generaties terug moest je je er meestal bij neerleggen dat er geen kindje zou komen als het niet spontaan lukte. Maar ondanks alle mogelijkheden is er nog altijd geen enkele arts die jou kan garanderen dat er een kindje komt. Het hangt van veel factoren af en jammer genoeg is een portie geluk daar een van.
Bij de nicht van de buurvrouw van mijn collega is het na dertien pogingen gelukt. Dat was ook een hopeloos geval.
Ongelofelijk toch hoeveel mensen wel iemand via via blijken te kennen bij wie het na jarenlang proberen toch is gelukt. Of hoe ze na het stoppen van alle behandelingen toch plots miraculeus zwanger bleek te zijn. Misschien dat het jou op een goed moment wel enige troost kan bieden, maar meestal is het vooruitzicht op jarenlange fertiliteitsbehandelingen of hopen op een mirakel toch eerder iets om moedeloos van te worden.
Ik zou het echt zo lang niet kunnen volhouden.
Geloof mij, wij eigenlijk ook niet. Wij kiezen hier echt niet voor, maar opgeven betekent dat we definitief afscheid moeten nemen van een biologisch kindje. En daar zijn we nog niet klaar voor, dus doen we verder. Ook al willen we minstens drie keer per week de handdoek in de ring gooien.
Is adoptie een optie?
Een adoptieprocedure begin je niet zomaar, dat moet een weloverwogen keuze zijn. Het is ook niet zomaar een back-upplan dat je in de kast hebt liggen, voor als je je biologische kinderwens moet opbergen. Een adoptiekind in je gezin opnemen is een heel andere vorm van ouderschap waar je goed op voorbereid moet zijn. Wie zo’n vraag stelt aan wensouders, daag ik uit om de voorbereidingscursus bij de start van een adoptieprocedure te volgen. Dat wordt ongetwijfeld een eyeopener van jewelste.
Misschien moet je je er toch maar bij neerleggen dat er geen kinderen zullen komen.
Die uitspraken komen meestal van mensen die zelf zonder enige obstakels enkele kinderen op de wereld hebben gezet.
Bij ons lukte het ook niet meteen. Zeker vier maanden moeten proberen voor ik zwanger werd.
Serieus? Meen je dat nu? Hier kun je alleen maar WTF op terugzeggen.
Aan wie ligt het?
Deze vraag wordt alleen door de grootste durvers gesteld. Want zeg nu zelf, zou jij zo’n vraag stellen aan iemand anders? Is het allemaal al niet pijnlijk genoeg voor jullie? Jullie verlangen samen naar een kindje. Dat het niet vanzelf gaat, beleven jullie ook samen. Wat de achterliggende oorzaak bij wie dan ook is, maakt voor jullie niks uit. En het verandert ook niks aan de situatie. Daarnaast wordt iets wat heel privé hoort te zijn, nu ook al gedeeld met je arts, een handvol verpleegkundigen, de embryologe, noem maar op. Dat je dan ook nog eens alle details zou moeten prijsgeven als ernaar gevraagd wordt, dat is toch echt wel wat te veel van het goede, niet?
Moet ik eens komen tonen hoe het moet? Hahahahaha.
Humor kan in veel gevallen relativerend werken. Waarschijnlijk maken jullie onderling ook wel eens een grapje over de rotsituatie waar jullie in zitten. Maar als een buitenstaander een of ander flauw mopje maakt over verminderde vruchtbaarheid, doet dat gewoon pijn. Er mag in veel situaties gelachen worden, maar dit is er geen van.
Ga eens op vakantie. Grote kans dat je zwanger terugkomt.
Oh, als dat dé truc zou zijn, dan zouden de vliegtuigen vol zitten en de wachtzalen van de fertiliteitscentra leeg zijn. Wij hebben het jaren geprobeerd, maar zijn toch nooit met drie teruggekeerd…
Neem anders een hondje in huis.
Voor een hondje moet je inderdaad ook zorgen. En het durft al eens een plasje of kakje in huis te doen. Maar verder zien we de gelijkenis met een kindje toch niet, hoor.
Zouden jullie niet beter stoppen met al die behandelingen? Dat kan toch niet goed zijn voor je lichaam.
Denk je nu echt dat wij ervan genieten om blauwe armen te hebben van het vele bloedprikken? Migraine en opvliegers van de medicatie die ons in een kunstmatige menopauze brengt? Een buik die zo opgezwollen is van de follikels dat geen enkele broek nog comfortabel aanvoelt? Een lichaam dat al lang niet meer als het jouwe aanvoelt? Maar welke andere keuze is er? Hoe moeilijk en zwaar ook, stoppen staat niet meteen op de planning.
Ik ben soms toch jaloers op jullie, hoor. Jullie kunnen lekker uitslapen, op restaurant of met vakantie wanneer jullie willen… Wat een luxeleven!
Op zondag zit jij al om 7.30 uur in de wachtzaal van het fertiliteitscentrum voor een bloedafname. Ben je een uurtje later, is het ellendig lang aanschuiven. Op restaurant komt er toch wel altijd heel toevallig een vrouw met een bolle buik naast jullie zitten. En ook op vakantie kom je gezinnen met de allerschattigste baby’s tegen. Wij geven al die ‘leuke uitjes’ met veel plezier op voor veel te vroege ochtenden met een kroost die op je bed komt springen, een hamburger eten in de binnenspeeltuin of zandkastelen bouwen op het strand.
Nu we gedraaid hebben aan het rad der foute uitspraken, moeten we natuurlijk ook advies geven over hoe je bepaalde situaties anders kunt aanpakken.
Meer lezen?
Wat als het ook met medische hulp niet (meteen) lukt? Wat als je een eitje of een zaadje van iemand anders nodig hebt? Wat als je alleen mama of papa wordt? Wat als er geen broer of zus komt? Wat als er geen kindje komt? Wat als iemand in je omgeving ongewenst kinderloos is... In het boek Zo gewenst wil Hilde Van Goethem deze gevoelige thema’s bespreekbaar maken. Naast wetenschappelijke achtergrond en toelichting door experten komen ook ervaringsdeskundigen aan het woord. Het boek bevat handvatten voor iedereen die van ver of dichtbij te maken krijgt met een niet (meteen) vervulde kinderwens.
Meer info vind je hier.