6687fi.jpg

Na een jaar kon ik nog altijd niet over mijn bevalling spreken zonder te huilen

21/04/2020
Mamabaas
Door Mamabaas

Ik ben een ‘overbezorgde’ moeder van een prachtig zoontje, Wolf. Kort na zijn eerste verjaardag vond ik dat het tijd was om mijn verhaal eens neer te schrijven. Ik doe dit vooral om het van mij af te kunnen schrijven en een beetje begrip te krijgen, maar ook om andere moeders een hart onder de riem te steken, aan te tonen dat een keizersnede geen evidentie is en dat elke vroeggeboorte (ook al is het niet heel vroeg) gevolgen kan hebben, zowel voor moeder als kind. Want na een jaar kon ik nog altijd niet over mijn bevalling spreken zonder te huilen.

- Augustus 2019 - Eigenlijk heb ik niet te klagen, zou je denken. Ik had een perfecte zwangerschap, mijn kindje groeide goed en was gezond. Ik was nooit ziek of moe en heb letterlijk tot de laatste dag gewerkt. Dat was natuurlijk niet de bedoeling. Mijn vliezen zijn gebroken op 36 weken en 3 dagen. Ik was van plan om nog 2 weken en half te werken alvorens in zwangerschapsverlof te gaan, maar Wolf dacht daar anders over. Het was 18 juli 2018 rond 9u en een hele warme dag.

Halsoverkop naar het ziekenhuis 

Niemand kon ik bereiken, noch mijn vroedvrouw, noch mijn vriend. Ik wou namelijk eerst zeker zijn dat mijn vliezen waren gebroken ook al bleef er water komen. 

Uiteindelijk heeft mijn verantwoordelijke op het werk mij van Gent naar Kortemark gevoerd. Gelukkig kon ik in de auto uiteindelijk wel de vroedvrouw en mijn vriend bereiken.

Ik ging dus snel naar huis, vulde mijn mijn half klaargemaakte tas nog snel aan en vertrok naar het ziekenhuis.

Wolf lag nog in stuit. Normaal gezien zou ik een geplande keizersnede krijgen, maar de afspraak was nog niet gemaakt. Die zou doorgaan op 31 juli of 7augustus. Wolf was uitgerekend voor 10 augustus. Maar mijn vliezen waren gebroken dus moest de baby eruit. Ik stond er niet bij stil dat Wolf die dag nog moest komen, ik wist niet wat mij te wachten stond en ik was totaal niet voorbereid.

Eens in het ziekenhuis werd ik aan de monitor gelegd maar ik had geen voorweeën. Ze zeiden me dat 36 weken en 3 dagen echt wel ok is en dat een baby op 1 dag in de buik heel goed kan groeien. Een dag vroeger zou Wolf een prematuur geweest zijn. 

De vroedvrouw zou de dokter contacteren en dan terug komen. (Nu begin ik weer te huilen...). Nog geen tien minuten later kwam mijn gynaecoloog binnen en zei ze tegen de vroedvrouw: "Ddeze namiddag heb ik geen tijd, dus het zal nu moeten gebeuren,.Kan je haar op een halfuur klaarmaken voor het operatiekwartier?" En ze ging weer weg.

De vroedvrouw excuseerde haar dat alles plots zo snel moest. Ik werd gewassen, geschoren (want ik was niet voorbereid) en kreeg er een lavement bovenop. Ik werd heel nerveus en het kwam mij nog altijd niet te binnen dat ik binnen enkele ogenblikken moeder ging zijn. Gelukkig was mijn vriend er de hele tijd bij.

Ik werd naar het operatiekwartier gevoerd en daar begonnen ze aan mijn spoedkeizersnede. Met een ingeplande keizersnede hebben ze meer tijd en doen ze skin to skin met de moeder, de baby zo’n 45 minuten op je huid leggen. Met een spoedkeizersnede kan dit niet dus doen ze dat bij de papa.

Er stonden zeker tien mensen rond me. Wolf werd uit me gehaald, eventjes tegen mijn wang gelegd en dan mee met mijn vriend naar de kamer. Ik lag daar nog alleen, met die tien mensen wel, terwijl ik dichtgenaaid werd.

Tuurlijk ging het niet met me

Ik begon te snikken en de gynaecoloog vroeg of het wel ging met me waarop ik gewoon ja antwoordde. Natuurlijk ging het niet met me: ik had net een kindje gekregen en had het niet eens bij me! Ik was net moeder geworden, terwijl ik een paar uur eerder nog op het werk stond. Ik lag op een operatietafel, wakker, met mijn buik volledig open. Tuurlijk ging het niet met me.

Wat later was mijn buik dicht en werd ik op een bed gelegd. Ik zei dat ik heel misselijk was, waarop het antwoord kwam: "Ntuurlijk mevrouw, je buik is helemaal door elkaar gehaald." Voor mij allemaal redelijk absurd, maar niet voor het operatiekwartier.

Daarna werd ik op de recovery gelegd voor minstens een uur. Niemand kon mij zeggen hoe lang het nog zou duren. Een verpleegster vroeg me welke operatie ik net had gehad. "Keizersnede," zei ik, waarop ze kalmpjes "proficiat" zei.

Eindelijk werd ik naar de kamer gebracht. Daar zag ik dan de trotse papa met ons piepklein zoontje. Skin to skin. 45cm en 2,480kg een ‘rand-prematuurtje’ zeiden ze.

Strikt schema 

Wolf werd direct aan de borst gelegd en moest vanaf dan om de 3u stipt borstvoeding krijgen.

Hij was veel te klein en zijn suikerspiegel zou te veel dalen als hij later voeding zou krijgen. Daardoor zou hij heel vast in slaap vallen en dan krijg je hem moeilijk wakker voor de borstvoeding.

Doordat Wolf nog veel te klein en licht was moest hij op een warmtematrasje liggen.

De eerste nacht faalde ik al. Ik had mijn wekker niet gehoord en Wolf had al langer dan 4u geen voeding gekregen. Ik voelde mij de slechtste moeder te wereld en was helemaal in paniek. De vroedvrouw probeerde me gerust te stellen dat het niet zo erg was maar dat het zeker niet meer mocht gebeuren. 

Onbegrip 

De volgende dag was er bezoek, maar niemand mocht Wolf vasthouden. Dat was nog te gevaarlijk voor hem. Ik had toen al het gevoel dat het niet werd begrepen.

De derde dag werd het wel toegelaten, maar best niet te lang. Iedereen wou hem vasthouden, maar ik wou gewoon dat hij bij mij of veilig in z’n warme bedje lag. Wolf was zo kwetsbaar en ik wou dat iedereen van hem bleef. Maar dat zei ik niet, bang voor het onbegrip.

De vierde dag mochten we normaal naar huis maar het was nog afwachten naar het gewicht van Wolf. Uiteindelijk kregen we groen licht. 22 juli, het was zo warm.

Als ik terug denk aan de eerste weken voel ik mij heel klein, ongemakkelijk en verdrietig.

We zijn die avond nog gaan uiteten, in het restaurant waar we veel zijn en waar onze vrienden altijd zitten. Als ik daar nu aan terug denk, begrijp ik niet dat ik dat kon. Ik was bang van elke beweging, opmerking,.. Ik hoorde niemand, had enkel oog voor Wolf en was bang dat er iets zou gebeuren. Ik vond ook dat iedereen zo normaal deed over het feit dat wij een kersverse baby meehadden. Onze vrienden zijn nog niet bezig met kinderen of een gezinnetje starten en daar voelde ik al een kloof komen.

Ik wou iedereen Wolf laten zien, maar wou niet da iemand aan hem kwam.

We waren zo bang om hem te verliezen 

Op 25 juli kwamen mijn mama en broer nog eens op bezoek. Het was nog altijd 35 graden buiten. We zaten buiten met de babyfoon, terwijl Wolf in de living lag te slapen. Ik wou borstvoeding geven en vroeg aan mijn mama en broer om buiten te blijven waarop ze zeiden "Anders gaan wij al door naar huis, zodat je op je gemak bent"’ Er was al iets meer dan 3u tussen de voedingen door en ik probeerde hier toch stipt in te blijven, dus begon ik wat zenuwachtig te worden.

Toen ze weg waren probeerde ik Wolf wakker te maken om borstvoeding te geven, maar er gebeurde niets. Zijn gewicht was de laatste dagen ook blijven dalen. Hij woog toen 2,200kg en zijn temperatuur was gezakt naar 36 graden. Toen hebben we in paniek gebeld naar de vroedvrouw dat we Wolf niet wakker kregen, waarop ze ons naar spoed doorverwees. 

Omdat het zo warm was lag Wolf in een body zonder mouwen te slapen, maar doordat hij zo vroeg was geboren kon hij zijn temperatuur nog niet uit zichzelf aanpassen waardoor die begon te zakken naar de kamertemperatuur van dat moment. We waren zo bang om hem te verliezen.

In het ziekenhuis zijn we dan tot de conclusie gekomen dat de borstvoeding niet lukte, doordat hij te vroeg is geboren had hij niet genoeg zuigkracht. Daar lag k dan met mijn piepklein zoontje op de afdeling pediatrie, net uit de materniteit. Die wereld was dag en nacht verschil. Ze zeiden me dat ze iemand van materniteit gingen sturen om te helpen met de borstvoeding, maar ik heb nooit iemand gezien. Wolf had al flessenmelk gekregen en ik ben toen begonnen met afkolven. 

Mijn vriend mocht niet bij ons blijven en is thuis gaan slapen. Ik heb daar twee dagen gehuild. Nog volledig ondersteboven van de hormonen na een bevalling en van alle hulp in de materniteit naar plots niets van hulp.

Toen we terug thuis waren werd de borstvoeding opgevolgd van de vroedvrouw en ging het uiteindelijk als volgt: Elke 3u borstvoeding beide kanten, daarna afkolven en bijgeven met de fles. Dag en nacht.

Bezorgdheid 

Doordat ik stipt om de 3u borstvoeding moest geven begon onze striktheid al: alles opschrijven en timen. Wolf mocht niet doorslapen voordat hij 3kg zou wegen, dus bleven wij maar opschrijven en timen, weken aan een stuk. Dat heb ik 4 weken volgehouden en daarna ben ik de borstvoeding beginnen afbouwen en zijn we overgestapt op flessenmelk. We zijn alles blijven opschrijven tot hij 6 maanden was. Gewoon uit bezorgdheid.

Ik had toen al het gevoel dat mensen dit niet begrepen.

De eerste nachten dat we Wolf lieten doorslapen waren we nooit op ons gemak, we gingen verschillende keren gaan kijken. Pas toen hij al 6 maanden was zijn we wat geruster beginnen worden.

Ik heb geleerd dat een ‘rand-prematuurtje’ niet ‘net goed’ is maar ‘net niet goed’. Als dit nog eens zou gebeuren, ga ik er echt op hameren om langer in het ziekenhuis te blijven en de baby beter te laten opvolgen.

Dus ja, ik ben een ‘overbezorgde’ moeder maar alles heeft zijn oorzaak en verhaal.

Wolf is nu 1 jaar en we zijn zo blij dit alles te hebben doorstaan. Nu kan ik echt genieten van mijn moederschap. Ik ben nog altijd bezorgd natuurlijk maar nu is hij een goeie, lieve, vrolijke baby. Geen klein fragiel boelleke meer.

 

- Maart 2020 -
We zijn ondertussen een hele tijd verder en door dit verhaal neer te schrijven heb ik alles een plaatsje kunnen geven. Ik kan alles wat losser laten en ben niet meer ‘overbezorgd’. Nu kan ik normaal over mijn bevalling praten zonder te huilen als het onderwerp eens valt.

Al die tijd kon ik mij ook niet inbeelden dat ik een tweede kindje zou kunnen krijgen. Ik had te veel angst voor alles wat kan gebeuren en wat het mentaal teweeg zou brengen.

Nu heb ik hier terug een heel ander beeld over en is een tweede kindje zeker welkom.

Een gelukkige mama,
Marjolijn

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes