Nee, ik ben geen wonderwoman. Ik ben gewoon een mama

Vallen en opstaan

Ik kon mijn ogen niet van haar afhouden. Mijn eerste kind, mijn meisje, met haar klein kopje pikzwart haar. ‘Hoe heb ik dàt voor mekaar gekregen’, schoot het door mijn hoofd. En ik las het ook in de ogen van mijn man die vol bewondering naar zijn twee vrouwen stond te kijken en niet wist hoe hij zijn kleine ik (want ze leek als twee druppels water op hem) moest vastpakken, alsof het een pakje levend porselein was dat op eender welk moment kon breken…

Het was officieel: op die donderdagochtend in september was ik van de ene seconde op de andere mama geworden. Maar euh, hoe doé je dat dan juist?

Ik wist toen nog niet wat ik nu gelukkig wel weet: dat het perfect normaal is dat je het niet altijd goed weet hoe je dat moet doen, dat mama zijn. Maar dat je elke dag een beetje meer mama wordt.

Met vallen en opstaan. Soms ook letterlijk.
 

Geen wonderwoman, maar mama

Zo was ze amper een paar maanden oud toen ze op het ververskussen bovenop de tafel rustig lag te liggen en ik ineens vaststelde dat ik helemaal geen pamper bij de hand had. Daarom liep ik (dacht ik) snel naar de kast, twee meter verderop, om een pamper te halen. Maar het was blijkbaar niet snel genoeg: toen ik me omdraaide om terug te lopen, zag ik nog net hoe het ververskussen, baby included, op de rand van de tafel balanceerde.

Ik denk dat ik nog nooit zo snel heb gelopen als op dat ene moment. En ik weet zeker dat ik in mijn hele leven nog nooit zo bang ben geweest als tijdens die ene fractie van een seconde. Ik was nog net op tijd om haar op te vangen voor ze op de grond zou vallen, dus eigenlijk is er niets gebeurd. Maar het schuldgevoel dat me overviel was énorm: wat voor een moeder liet zomaar haar kind vallen (véél, zo bleek achteraf, toen ik rondhoorde bij vriendinnen)? Ik trok haar zo dicht mogelijk tegen mij aan en zoende haar tranen weg met mijn magische mamazalf.

Iets gelijkaardigs gebeurde toen ze haar hielprik moest krijgen. Toen moest de echtgenoot maar meegaan met de verpleegster, want ik was te hysterisch aan het snotteren en aan het jammeren: 'Ik kan dat niet aanzien!' (die verdomde hormonen ook). Maar toen ze al krijsend terug in de kamer gebracht, legde ik haar instinctmatig aan mijn borst en droogde ik mijn eigen tranen.

Op zo van die momenten wist ik het: dit is het dus, mama zijn.

En zo gebeuren er elke dag van die kleine dingen, waardoor ik weer een beetje groei als mama. Je leert je reflexen en instincten te controleren, af te stellen en razendsnel in te zetten als de nood het hoogst is. Maar net wanneer je denkt dat je alles aankunt, overvalt je weer een schuldgevoel en word je geconfronteerd met je eigen kwetsbaarheid.

Nee, ik ben geen wonderwoman. Ik ben gewoon een mama.

Oefenen met number 2

Intussen heb ik ook al goed kunnen oefenen met een tweede kindje. Het gaat nu toch wat gemakkelijker zijn, dacht ik, want ik ken het systeem al een beetje. En voor een stuk klopte dat: de extra zorg en de was en de plas zorgden voor nog maar weinig verrassingen.

Maar ineens ontdekte ik dat dat tweede meisje toch wel van een heel ander kaliber was en het nodig vond/vindt om heel eigen accenten te leggen op sommige dingen. En ontdekte ik dat 1 plus 1 gelijk is aan 4 en de workload met twee kindjes serieus vergroot.  

Vermoeidheid is een beetje mijn state of mind geworden, maar ik leer ermee leven. Net zoals met die chaos in mijn hoofd: het heeft geen zin om ertegen te vechten. Ja, ik werk van thuis uit, dus ja, ze hangen hier soms rond mij terwijl ik een stuk schrijf. Zoals nu. Maar het lukt (meestal), en het is (meestal) keigezellig.