Neen, ik wil geen tweede kind

Ik begrijp het niet. Leg het me alsjeblieft uit: waarom gaan mensen ervan uit dat je na één baby meteen een tweede zou willen?

Ik ben anderhalf jaar geleden mama geworden. Een gebeurtenis met een immense impact op mij als persoon. We hebben ons leven eindelijk zowat onder controle. Waarom zou ik dan opnieuw in de chaotische wereld willen binnenstappen van een pasgeborene zonder handleiding? Want kom niet af met de praatjes dat een tweede zoveel simpeler is…

Angst

Ik kan misschien lachend antwoorden dat ik nooit meer een baby aankan. Maar misschien zit er achter die 'spottende' lach wel een stuk waarheid verstopt. De angst en onzekerheid om dit weer een keer te moeten overdoen.

De vraag van 'wanneer komt nu die tweede?', kan je aan het lachen brengen, het kan je laten panikeren of het brengt je in schok. Tot op een bepaald moment. Dan brengt die vraag je niet langer van de wijs. Op een bepaald moment wordt het een overheersende gedachten, daarboven in je hoofd. Een gedachten die de komende periode niet meer verdwijnt.

Is dit het dan? Is ons gezin compleet?

Waarom zou ik dit niet nog eens willen meemaken?

Momenten van het afgelopen anderhalf jaar schieten voorbij. Mijlpalen. Die evolutie die mijn dochter heeft gemaakt. De kleine stapjes, van borstvoeding naar groentepap. Van kruipen naar lopen. Van een hulpeloos wezentje naar een zelfzekere peuter die perfect weet wat ze wilt en die perfect weet hoe ze het moet krijgen. Mijn kleine mirakel dat elke dag leert en groeit. En ik heb de eer hier getuige van te mogen zijn. Dus waarom zou ik dit dan nog eens niet willen meemaken?

Ik weet dat er bepaalde dingen stoppen. Dat Annabel niet dezelfde Annabel blijft als vandaag de dag. Of de Annabel van gisteren.

Ik weet dat ik me niet mag baseren op tijdelijke factoren zoals de slapeloze nachtjes of de nood om constant te hangen bij mama. Ik besef dat ook deze momenten ooit zullen stoppen en dat ik ze dan effectief zal missen.

De momenten waarop ze enkel in mijn armen wou liggen zijn gestopt. Nu wilt ze de wereld verkennen en mag ik van de zijkant toekijken. Het co-sleepen is voorbij. Ik zie haar niet langer naast me ontwaken. Nu wilt ze haar eigen bed en kamer. De momenten waarop ze in mijn arme genoot van haar laatste flesje zijn voorbij. Nu kan ze dit zelf, nu wilt ze dit zelf.

Ja, het is vervelend en het suckt om zoveel geld te spenderen aan babykleertjes. Aan die oh - zo - schattige kleding setjes die haar oh - zo - schattig staan. Zeker omdat ze er zo snel uitgroeit. En het suckt soms om die kleertjes op te bergen in dozen. Niet wetende of ik ze ooit nog ga mogen uitpakken voor een tweede.