Oma Baas: Verjaren in tijden van corona

Pas om 9.30 uur werd ik wakker. Mijn echtgenoot had me laten slapen. Hoe lief! Hij weet dat ik dat echt kan appreciëren. We beseften dat het beter was meteen in de kleren te schieten voor het geval het onmogelijke zou gebeuren en er aan de deur zou gebeld worden. Of dat iemand op het idee zou komen te face-timen.

Tijdens het huiswerkmomentje met mijn kleindochter aan de computer kreeg ik al een spetterende ‘Gelukkige verjaardag oma!’ En daarbij de boodschap dat mijn schoonzoon met de twee kleinkinderen in de namiddag eens zou langs komen. In de tuin natuurlijk, en met de nodige social distance uiteraard, maar daar werd ik al heel blij van!

Mijn oudste dochter belde me ook al met het bericht dat ze even in de tuin zou passeren. Ze vroeg me of ik plannen had voor deze “bijzondere” dag. ‘Wat mijmeren over mijn gelukkig en gevuld leven zeker. En nee, verder eigenlijk niets: een goede fles openen met papa? En misschien naar de bakker een taartje halen ... voor twee personen? Daar had ik echt zin in.’

Even later ging toch die onverwachte voordeurbel! Daar stond mijn schoondochter met een zelfgebakken taart. Alsof ze mijn gedachten had gelezen. De jongsten van onze kleinkinderen, de tweeling, was erbij. Ze zongen wat onwennig en gniffelend: ‘Happy birthday to you ...’ Het was precies alsof de wereld terug open ging. Kon het wel? Mocht het wel? Er was wel al versoepeling sinds Moederdag, dacht ik.

Nog geen kwartiertje later stond mijn oudste dochter aan het tuinpoortje, ook met haar twee kids. Ik heb ze allemaal in de tuin gelaten. Wij volwassenen bleven in een zetel op elke hoek van het terras zitten. De kindjes waren zo zot en overweldigd alsof ze mekaar in geen jaren nog hadden gezien. Ze liepen de tuin rond alsof het een nog nooit eerder ontdekt natuurgebied was. Ik kreeg er de tranen van in de ogen. Zo was het toch vroeger altijd nochtans …

Het flesje wijn dat mijn man opende, smaakte nog nooit zo goed. En de chips, de kaasjes en de olijven die de kinderen in hun verre hoekje, gezeten op de boomstammen van opa, samen verorberden waren nog nooit zo lekker.

In de namiddag kwam het derde gezin (van mijn jongste dochter) langs. Zij zelf moest spijtig genoeg net die dag voor het eerst naar haar werk op locatie. Maar mijn schoonzoon nam perfect en voorbeeldig de taak over. Samen met de twee kleindochtertjes overhandigde hij het cadeautje waarvoor iedereen had samen gelegd.

Nog veel berichtjes en telefoontjes later: van mijn mama, van zoonlief, van zus en schoonzus en van vriendinnen plofte ik ‘s avonds in de zetel. Er bekroop mij een hartverwarmend gevoel. Wat een gelukzak ik niet was! Zoveel liefde krijgen! En daar draait het leven toch rond: liefde geven en krijgen. Zoiets besef ik nog tien keer meer in tijden van corona.

Het werd een van mijn mooiste verjaardag-dagen.