Onschuldige 1?

1. Als ik een flesje geef, duwt ze haar klein nageltje onder mijn vingernagel. Dat is niet stout, het kind weet nog niet beter, toch? Wel, je zou soms gaan denken van wel als je soms haar grijns ziet wanneer ik luid 'Aw' roep.
   Prettig leedvermaak voor mijn eenjarige die ook heel hard moet lachen als kindjes in haar nabijheid huilen. 'Héhéhé', doet ze dan terwijl ik enigszins gegeneerd mijn buggy van de situatie wegduw. Hoe harder ze huilen, hoe meer plezier ze erin schept. Misschien verwart ze snikken met grinniken?
   Ik vraag me soms af of ik wel juist bezig ben. Meestal leg ik het luidop uit. 'Dat kindje heeft verdriet, want het is gevallen en dat doet pijn.’ Waarop dat kindje nog theatraler tekeer gaat en mijn dochter het natuurlijk allemaal nog plezanter gaat vinden. Ik stop haar dan snel een koekje of wat speelgoed toe zodat ze iets heeft om op te knagen.
    
2. Want knagen dat doet ze graag: op mijn juwelen of de knopen van mijn blouse, aan de ogen van haar eenhoornknuffel… Die eerste keer dacht ik verkeerdelijk dat ik een knuffel kreeg. Ze kwam zo dicht met haar hoofdje, de schat. Tot ik een parelmoeren knop van tussen haar tandjes zag komen. 'Laat los!', riep ik onmiddellijk, maar als een pitbull hield ze die knoop vastgeklemd tussen haar kaakjes, terwijl ze een grote snottebel uit haar neus tevoorschijn toverde. (Tussen haakjes: snot op je hemd lijkt trouwens nog het meest op het doorzichtige slijmspoor van een slak.) 'Neen dat mag niet! riep ik iets gedecideerder. En net op zo’n moment kijkt ze me aan met van die hertenogen en zie ik haar denken: 'Gefopt, lekker knoopje mama.’
    
3. Verder wil mijn eenjarige niet staan. Ik wil dit zeker niet forceren, want eens ze mobiel is, kan ik vast een hele dag achter haar aan hollen. Maar ik wil toch af en toe eens oefenen met mijn lieverd. Tijdens een medisch onderzoek bijvoorbeeld. Als ik haar optil zodat ze met haar voetjes aan de grond kan, laat ze zich parmantig door de beentjes zakken. Ze is nog geen meter hoog en ze haalt haar neusje al op voor dingen waar ze geen zin in heeft. Dat is natuurlijk niet stout en eigenlijk vooral grappig. 'You go girl!', denk ik dan stiekem. Ik zou ook niet op commando stokstijf gaan staan.
    
4. Kruipen doet ze dan weer wel, zeker nu ze doorheeft dat ze zo de hele mand speelgoed kan omgooien. Knal! Al die vrolijk gekleurde ballen op het parket, manlief zal zeker nog eens onderuit rollen... Het moment waarop al dat speelgoed de grond raakt en ik zichtbaar schrik, werpt ze mij al haar mooiste bambiblik. 'Ik, rommelmaker? Maar neen mama, ik oefen mijn motorische vaardigheden! En nee hoor, dat ene balletje gooi ik vooral niet heel heeeeel ver weg om jou ernaartoe te zien spurten!’
    
5. En opeens begint ze zich op te trekken. Aan eender wat: aan de stoel (lekker veilig), aan mijn man zijn beenhaar (lekker veel), aan haar speelgoed (dat daar dus helemaal niet voor gemaakt is) … Het loopwagentje gebruikt ze uiteraard niét. Dus valt ze met een harde bonk achterover en zet het op een brullen. Mag mama haar dan troosten? Neen hoor, ze duwt zich vijandig af, want ik ben in de buurt en het lukt allemaal niet en dat is mijn schuld.

Doet ze veel verkeerd onze eenjarige dochter? Eigenlijk niet. Ze gaat door een leerproces en alles is nieuw. Wij als trouwe supporters delen in de klappen. Maar ook dat vind ik eigenlijk helemaal niet erg. Dat groeit er wel uit, toch?