Onverwachts te vroeg bevallen na een scheurtje in de vruchtwaterzak

De gynaecoloog en het verloskwartier gebeld, en zij zeiden me beiden dat als het niet waterig was, dat het gewoon nog van die slijmprop kon zijn. Maar als ik twijfelde, mocht ik gewoon langskomen. Ik maakte me eigenlijk geen zorgen, maar werd wel overmand door een gigantische vlaag nestdrang. Op 1 dag deed ik meer dan ik normaal gesproken in 1 week gedaan kreeg. En dan 's avonds gingen we even langs het ziekenhuis om zeker te weten dat het geen vruchtwater was, want daar ging ik nog van uit. Ik twijfelde nog of ik de koffertjes al zou meepakken, maar om het lot niet te tarten, staken we ze toch in de koffer.

'Morgen gaat u bevallen'

Het testje wees uit dat er een minieme hoeveelheid vruchtwater aanwezig was. Dus toch... "Mevrouw, u zult hier moeten blijven, en morgen gaat u bevallen,” zei de vroedvrouw toen. Ik geloofde mijn oren niet. Ik wou helemaal nog niet bevallen. Ik zou hem minstens tot maart dragen, vanaf dan mocht hij komen van mij. Anders klopte het niet in mijn hoofd. Ik die zelf altijd maar nipt op tijd of net te laat komt, zou bevallen van een kindje dat te vroeg komt, niet een half uurtje maar 3 weken! Het is wel al een positieve eigenschap die hij van de papa heeft, liever te vroeg dan te laat komen.

Het uur na dat ene zinnetje, heb ik staalhard ontkend dat ik ging bevallen. Ik wilde het nog niet. Dat kan toch niet? Mag ik dan echt niet nog heel even over huis? Ik had tegen de hond gewoon "blijf" en "tot straks" gezegd, terwijl ik hem nu voor dagen niet meer zou zien. Ik moest nog even deftig afscheid gaan nemen. En ik moest nog wat opruimen, en poetsen met nat, en de stickertjes op de doopsuiker kleven, en de ramen wassen, en de kinderkleertjes per maat in de kast leggen, en... Ik had al zoveel gedaan die dag, maar ik was nog niet klaar met alles om te bevallen.

Het gevoel toen we de verloskamer binnen kwamen, overviel me. "Dus ik kom deze kamer niet meer uit zonder kind in mijn armen?" Het bleef zo surrealistisch... En plots heb ik me erbij neergelegd. Oké, wat moet dat moet. Ik was er klaar voor. Morgen zouden we mama en papa zijn. En toen kon het niet snel genoeg gaan. Ik wou hem zien, ik wou mijn kind in mijn armen.

Het moest snel gaan

Viel dat even tegen. Want het was het slechtst mogelijke scenario. Zeker voor iemand die zo graag natuurlijk wou bevallen, zonder medische hulp. Maar het moest snel gaan. Onze zoon moest er binnen de 24u uit wegens infectiegevaar door ‘langdurig gebroken vliezen’. Want zo heet dat als er ergens nog maar een scheurtje in de vruchtwaterzak zat. En dat scheurtje zou er al wel langer dan 24u kunnen geweest zijn, daar hadden we het raden naar.

Om 22u werd er een ballonnetje gestoken, om 23u een tabletje en een infuus met weeënopwekkers. 's Nachts had ik weeën/ harde buiken die eigenlijk vrij pijnloos waren. Ik schreef nog een to-dolijstje voor mijn man, die nog langs huis ging om de hond uit te laten en hem in mijn plaats een dikke afscheidsknuffel te geven. Twee uur later was mijn lieve man er terug, we noemden onszelf al Team Senn.

Om 6u zijn mijn vliezen echt gebroken. Man, hoeveel liters vruchtwater had ik! En toen begonnen de weeën pas écht voelbaar te worden. Ik kon ze zittend op de bal redelijk goed verdragen. Ondertussen begon er alweer een nieuwe shift en telkens er iemand binnenkwam, vroeg ik hen om een pronostiekje. Niemand wilde echt een uur uitspreken zodat ik me daar niet op zou vastpinnen, maar de meesten zeiden voorzichtig: niet voor de late namiddag.

Toen de weeën pijnlijker en venijniger begonnen te worden, begon ik toch een beetje bij te draaien over epidurale... Ik had nu toch al geen bevalling zonder medische hulp gehad en ik zou deze pijn nooit 8u kunnen volhouden… Na 5 uur pijnlijke weeën opvangen vroeg ik epidurale. Vanaf 11u zag ik enkel nog op de monitor dat ik weeën had, maar voelde ik niets meer. Waarom had ik dit per se altijd zonder epidurale gewild? Wat een uitvinding! Nu kon ik tenminste even slapen. Ik was tenslotte al van half 8 de vorige ochtend wakker en door mijn nestdrang toen was er geen tijd geweest voor een middagdut

Ik leerde los te laten

Slapen? You wish... elk half uur kwam er wel iemand binnen om iets te vragen of te onderzoeken. Maar ik vond het niet erg. Ik zat daar vredig in bed met een prachtig uitzicht op een mooie, zonnige maar ijskoude winterdag. Het was echt de mooiste dag om geboren te worden. De uren en centimeters gingen rustig voorbij, mijn man sliep wat bij en ik genoot. Jawel, bevallen kan genieten zijn als je epidurale hebt en alles op je laat afkomen. Dat had ik nu wel op heel korte tijd geleerd: loslaten. Ook een eeuwige perfectionist kan niet alles onder controle hebben, leerde ik van mijn zoon nog voor hij er was.

Rond half 5 was er een lichtjes gestegen spanning... De harttoontjes reageerden op de weeën en recupereerden niet genoeg. De vroedvrouwen bleven echter rustig genoeg om mij niet te hard te laten panikeren, maar ondertussen werd er wel op de gang gebeld naar de gynaecoloog dat ze dringend moest komen voor een keizersnede, zo hoorde ik achteraf. Nog geen paar minuten later waren de harttoontjes weer perfect normaal en werd de gynaecoloog, die net de straat uit was gereden, weer afgebeld. Met allemans voeten spelen was ook alweer een eigenschap dat aan mijn zoon kon worden toegeschreven.

Rond half 6 zaten we dan eindelijk aan de 10cm en kon het persen beginnen. Het moment dat de gynaecoloog binnenkwam en tussen mijn benen keek en de haartjes al zag, was voor mij al een moment met een gigantisch overwinnaarsgevoel. "Amai, zie nu! En te zeggen dat ik een uur geleden nog halsoverkop was vertrokken voor een spoedkeizersnede!" Say what?! En toen kon ik de wereld aan. Godzijdank, ik kan dit zelf! Ik mag dit zelf! Ik was zo dankbaar dat die keizersnede niet nodig was geweest!

Het meest perfecte wezentje ter wereld

En om 18u32 was hij daar. Het meest perfecte wezentje ter wereld. Onze zoon Senn. Hij was zo mooi, zo puur, zo van ons. Hij lag op mijn buik, had een een grote teug lucht gepakt en 1 huilkreetje uitgeslaakt. Maar dan alleen maar moeizame kreuntjes. Hij was in ademnood... Hij werd meteen op het verzorgingskussen gelegd en zijn borstkastje werd gemasseerd om hem te helpen ademen. De kinderarts werd gebeld. Hij werd gewogen en gemeten en nog even op mijn buik gelegd voor een eerste mooie gezinsfoto. En toen werd hij meegenomen in een bedje naar neonatologie samen met papa. En mama bleef alleen achter. En toen volgde het langste uur uit mijn leven.

Na 4 dagen en 3 nachten mocht Senn de neonatologie verlaten. Ook al was hij al groot en sterk genoeg (3kg410 en 51,5cm) om op de wereld te komen, hij heeft toch een moeilijke start gekend. En ook voor ons was het niet altijd gemakkelijk om ons pasgeboren kindje niet constant bij ons te hebben. Hij is echter in supergoede handen geweest en wij zijn extra dankbaar voor zijn leventje, want de start ging niet van een leien dakje. Als dank voor de geweldige zorgen daar voor ons uit de kluiten gewassen prematuurtje, schreef ik naast zijn bedje op neonatologie een gedicht voor de verpleging en artsen die zo goed zorgden voor ons mini'ke en al die andere, nog veel kleinere mini'kes: