Over de kuren van een 2-jarige, aka Plopperdeplop!

Ik probeer zo positief mogelijk in het leven te staan, omdat ik geloof dat een positieve ingesteldheid het leven heel wat aangenamer maakt. Maar natuurlijk is het niet altijd even geweldig en fantastisch allemaal. Een klein peuterpubertje in huis is bijvoorbeeld een van de minder leuke dingen.

Toen de oudste anderhalf was: pantoffels van Plop

Toen mijn oudste anderhalf was, brak een periode van driftbuien aan. Als er iets niet naar wens was, kon hij compleet over de rooie gaan. Een time-out was dan echt nodig om hem te kunnen bedaren.

Die wetenschap kwam er natuurlijk pas na de nodige trial and error. Ik probeerde hem te negeren (moeilijk, als je met een peuter zit die een uur later nog steeds zit te stampvoeten en te krijsen). Probeerde op hem in te praten om hem tot rede te brengen, zowel door lief te zijn als door kwaad te zijn (moeilijk, als je publiek niet luistert). Door hem in de gang te zetten bleek uiteindelijk dat hij weer rustig werd. En als het nodig was, begon ik met zijn speelgoed te spelen zodat hij zou beseffen dat er leukere dingen te doen waren dan wat driftig te zitten wezen.

Ik herinner me een tafereel dat recht uit de film leek te komen. We waren in de schoenwinkel en hij had pantoffels van Plop gespot (uiteraard zetten ze dat op peuterhoogte, bedankt Brantano!). Felroze en met blinkers. Het zinde meneertje niet dat hij ze terug moest zetten, en dus eindigde dit in papa die zoonlief over zijn schouder zwierde, terwijl de kleine man voor de hele winkel 'Plooooooooopjeeeeeeeeeeeeeh' bleirde. Best grappig achteraf gezien, en vooral een kwestie van consequent blijven en niet toe te geven.

Voor het eerst naar school: daar was het tweejarige monster

Gelukkig is alles een fase bij kleintjes, en de fase van de driftbuien bleek niet zo lang te duren. Toch hield ik mijn hart al vast voor de beruchte leeftijd van twee. Het gezegde zou wel niet voor niets 'Ik ben twee en ik zeg nee' zijn zeker?

Maar zijn tweede verjaardag kwam en ging. Hij werd 2,5 en alles was nog steeds rustig. Ik begon te denken dat we de dans ontsprongen waren. Helaas oh helaas, te vroeg gejuicht… Toen begon hij naar school te gaan, moest hij de hele dag flink zijn en was hij doodmoe, en plots kwam het tweejarige monster boven. Mijn lief zoontje gedroeg zich plots als een ettertje. Als hij iets doet, doet hij het meteen goed, en dus zei hij altijd en overal nee. Want hij was al twee!

Het meest gehoorde zinnetje in die periode was 'Ik wil het niet!' 

Meneertje wou dit niet eten, die kleren niet aandoen, niet uit dat bord eten of uit die beker drinken. Meneertje wou niet plassen, wou niet slapen, wou niet in de buggy maar wou ook niet stappen, … Om horendol van te worden. Een portie extra geduld zou wel van pas komen soms…

Consequent was hij wel, want nee was standaard het antwoord geworden. Dus konden wij het niet laten om hem wat te plagen. 'Dan wil je vast ook niet naar Plopsaland?'

'Neeeeee!' Stilte. Gelach van onze kant. De euro die viel. 'Jawel! Ik wil toch naar Plopsaland!' :D