Postzwangerschapsdementie? Het bestaat. Echt!
Slaap, kindje, slaap. Alsjeblief?
Ik wist wel dat baby’s soms een huiluurtje hadden. En dat ze niet meteen doorsliepen. Maar ik had toch ergens wel stiekem gehoopt dat mijn dochter meteen 6 uur aan een stuk zou pitten. Ik houd zelf zoveel van mijn slaap, heb ik dat dan werkelijk niet doorgegeven?
Los van het feit dat ze natuurlijk nog elke drie/vier uur honger heeft, zijn er nog een paar andere, verstorende factoren:
- Ze kijkt vaak, en dan liefst ’s nachts, heel wakker en alert uit haar oogjes. Ze put ook heel veel troost uit haar tut, maar spijtig genoeg weet ze die tut nog niet zo goed in haar mondje te houden. Ook weer meestal ’s nachts. Meestal gaat het zo: Ze sabbelt een minuutje of twee op het speentje. Plof, de tut valt. Groot lawijt! Ik probeer mij een paar minuutjes kranig te houden, en dus niet meteen aan haar wieg te staan, maar geef uiteindelijk toe. Ik geef het tutje, vlij me vervolgens weer verzaligd onder mijn donsdekentje… Plof. Groot lawijt. Je zou er dol van worden. Maar dan kijkt ze mij na haar flesje voldaan aan, met een schattig glimlachje. En om de boodschap kracht bij te zetten, waggelt ze nog een beetje met haar teentjes.
- Ze heeft veel last van krampjes en reflux. Overdag, en s’ nachts. Haar kalmeren is niet zo eenvoudig. Vastpakken helpt niet, flesje geven niet, verpamperen niet, wandelen niet … Autorijden blijkt hét redmiddel in wanhopige tijden. Maar dat is ’s nachts nu niet meteen gemakkelijk.
Diagnose: (post)zwangerschapsdementie
Ik heb dus ondertussen redelijk wat bijna blanco nachtjes achter de rug, en dat begint toch door te wegen. Ik was tijdens mijn zwangerschap al hét schoolvoorbeeld van zwangerschapsdementie. Om je een idee te geven: ik had twee verkeersaccidenten op mijn conto, vermorzelde mijn bril, vergat tot twee keer toe de code van mijn tankkaart (waardoor deze geblokkeerd werd), liet mijn nieuwe gsm in bad vallen, en katapulteerde mijn laptop uit de koffer van de wagen. (Op wonderbaarlijke wijze werden gsm en laptop gered.) En nu, door de vermoeidheid, is de situatie er niet veel beter op geworden.
Een paar dagen geleden is de gsm (die dus al een duik in mijn bad genomen had) in de Ikea verdwenen. Gestolen? Of … vergeten?
En gisteren probeerde ik mijn man een slabbetje voor te binden in plaats van onze dochter in zijn armen.
Schattebol, mama zou héél graag een paar nachtjes doorslapen! Kan dat geregeld worden? For Christmas? Dank je, schat!
