Recycleren is fun… of toch niet?
Maar nee, niets van dat alles. De stagelopende meester vraagt ons om afval mee te geven. Gaan ze lekker recycleren tot speelgoed.
Nou, dat hoef je sommige ouders geen twee keer te vragen. Ik zie klasgenoten de poort binnengaan met zakken vól afval. Zijn we daar maar mooi weer van af, zal menig mama of papa gedacht hebben. Ik geef overigens ruiterlijk toe dat ik al even enthousiast was toen ik het briefje las. Jammer dat ik onlangs die onhandig grote plastic verpakkingen al had weggedaan. Gemiste kans!
Zoonlief vertrok met een bescheiden emmertje met daarin een allegaartje van door hem van straat geraapte prullen. Mijn zoon is namelijk een professionele straatjutter: hij raapt altijd de gekste dingen van straat op. Ach, nu kwamen die elastiekjes, kroonkurken, springveren en nog wat onbestemde frummeltjes toch nog van pas. Opgeruimd staat netjes. Neem maar lekker mee.
Als ik ’s middags met de fiets aan de schoolpoort sta, komt zoonlief met een big smile naar me toegelopen. Met in zijn handen een … Tja, een wat eigenlijk? Het blijkt een raket te zijn. Yep, gemaakt van afval.
Maar ach, hij is er happy mee en – voor zolang het gevaarte nog heel blijft – hij heeft toch maar mooi meegeholpen aan het verminderen van de afvalberg.
Terwijl ik trots de zelf gefabriceerde raket sta te bewonderen, deelt hij me opgetogen mee dat hij nóg zes raketten en een satelliet heeft gemaakt. Hij zal er elke dag eentje mee naar huis nemen.
Euh, meester?!!
Deze blog verscheen eerder al op Verascolumn.
