Soms heb ik heimwee naar mijn tijd als alleenstaande mama
Het was altijd al zij en ik
Ze was 2,5 toen ik besloot om een punt te zetten achter de relatie met haar papa. Het was altijd al zij en ik, en haar papa bengelde er maar wat bij. De beslissing kwam dus ook niet als een verrassing. Vlak voor haar start in de peuterklas begonnen we aan ons leventje met twee. We waren op dat moment al een onafscheidelijk team, en het versterkte onze band nog meer. Samen gezellig keuvelen, giechelen en ongelimiteerd zingen en dansen. Alles kon en niets moest (behalve tandenpoetsen, op tijd naar bed gaan en niet tekenen op de muur …).
De lijst warme herinneringen is eindeloos
We speelden spelletjes aan tafel tijdens het avondeten. We picknickten op de grond in de living toen ik nog geen stoelen had om op te zitten, en bleven dit de jaren daarna nog herhaaldelijk doen. We keken samen op een dekentje naar dvd’s toen ik me nog geen tv-verbinding kon veroorloven. We gingen al tetterend/zingend naar huis, fiets aan de hand, want we hadden tijd genoeg. De lijst van leuke en warme herinneringen is eindeloos.
Ons appartementje was een veilige haven
Het was met momenten financieel en emotioneel enorm moeilijk. Maar ons appartementje was een veilige haven. Op die plek heb ik mezelf teruggevonden, en ben ik de beste mama geweest die ik maar kon zijn. We hadden zoveel tijd om met elkaar te spenderen. De laatste jaren is de tijd die we samen kunnen doorbrengen enorm ingekort. Ze is meer naar haar papa beginnen te gaan, mijn geweldige lieve man is in ons leven gekomen, haar sociale leven is drukker geworden, en als kers op de taart van het leven is haar kleine broertje geboren (samen met een pakketje medische zorgen).
Ons oude leventje, toen het nog zij en ik was
Mijn kleine meid zou voor geen geld van de wereld haar nieuwe leventje opgeven, maar toch mist ze ook af en toe ons oude leventje. Toen het nog zij en ik was, en het leven ‘simpel’ was. Wat zij natuurlijk niet weet, is hoe hard ik kon huilen en panikeren als de rekeningen bleven binnenstromen, wanneer ik net een nieuw paar schoenen voor haar had gekocht. Of hoe eenzaam ik me voelde als ze niet bij mij was. De druk die ik met momenten voelde was enorm, en is me uiteindelijk ook te veel geworden.
Warme gevoelens
Ik ben enorm blij en trots dat we allebei met zo’n warme gevoelens aan die periode kunnen terugdenken. Ik kan me alleen maar bedenken dat mijn dochter ondanks de problemen toch veilig gehecht is. Ik ben enorm blij met de evolutie die we sinds dan hebben gemaakt, en de uitbreiding die we aan ons team hebben toegevoegd.
Eigenlijk is dat vreemde gevoel, die heimwee, helemaal geen slecht gevoel. Het betekent alleen maar dat we al enorm veel plezier hebben gemaakt samen, en dat we al enorm veel van elkaar hebben gehouden.
Hopelijk beleven we nog veel van die momenten waar we later met heimwee naar kunnen terugkijken.
