Het is een gevoelig onderwerp. Wat als je zelf nooit veel knuffels en zoentjes hebt gekregen van jouw eigen ouders? Hoe kan je dit dan geven aan jouw eigen kindjes? Ik heb heel wat meegemaakt in mijn kindertijd, en dat zou ik mijn eigen kindjes in geen duizend jaar willen aandoen.
Toch heb je altijd wel iets mee van je ouders. Ik ben bijvoorbeeld even koppig als mijn vader. Ik ga altijd een gevat antwoord geven, maar dat zie ik niet als een negatief punt. Ik kom op voor mijn dierbaren en voor mijn eigen mening, dat is mijn vorm van koppigheid.
Kindjes zijn soms heel druk, maar ik ben blij dat ik ze veel liefde en zoentjes kan geven. Soms staat er echter wel eens een muur in de weg. Een virtuele muur, je kan die niet zomaar slopen. Maar dan denk je, ik ga mijn denkbeeldige hamer nemen en die muur inslaan. Omdat je zoveel liefde krijgt van die kleine wezentjes op wie je trots bent.
Dit zijn mijn redenen om toch door te zetten:
Naar de winkel gaan, je kindjes toch iets geven (ook al zeg je op voorhand van niet), ze zijn flink. En dan zeggen ze plots: ‘Mama, jij eet dit toch graag?’ (Ze denken aan mij.)
Ook al heb ik er een hekel aan: plots staat mijn jongste dochter met geplukte bloemen uit onze tuin in haar hand. ‘Mama, ik heb dit speciaal voor jou geplukt!’
Hun gezichtjes zien glunderen als ze een verhaaltje krijgen voor het slapengaan. Ik heb gemerkt dat ze dan beter slapen. Boeken zoals Disneyverhaaltjes en Tiny kunnen hen wel bekoren.
Elke ochtend als ze opstaan komen ze aangelopen om mij een knuffel en zoen te geven, en schattig te zeggen: ‘Mama , ik heb jou vannacht gemist!’
De keren dat je moet herhalen ‘Ruim je kamer op’ waarna ze antwoorden ‘Het is ‘bijna’ opgeruimd!’ Terwijl je bij wijze van spreken bijna ‘je benen zou kunnen breken.‘
Als je eens alleen met je man weg bent hen toch altijd in je achterhoofd houden. Tot je de bevestiging krijgt van de babysit of ouders/schoonouders dat ze flink waren.
Toch stiekem eens lachen. De kleinste (5j) praat tegen onze dieren. Ze vraagt bijvoorbeeld aan de kippen of ze goed geslapen hebben?
De versprekingen als ze een liedje zingen. ‘Jij verdient de Bobbelprijs.’ Zalig toch! Is dat bij jullie ook zo? Ik ben benieuwd …
Naar de solden gaan, waarbij mijn oudste (8j) zegt: ‘Mama, koop je soms nog iets voor jezelf? Want je verdient dit!’ Mijn hart ging tekeer, zo lief!
Een complimentje aan alle lieve mede-mama’s: Jij doet dit goed. Dankjewel om dit te lezen.
