En toen kreeg ik zelf een baby. De eerste baby van de jongste generatie in de familie. Na een ellendig lange bevalling hield ik een hele avond mijn pasgeboren baby in mijn armen. Toen de papa na enkele uren even naar huis ging, was ik na 36u wakker zijn toe aan enkele uurtjes slaap. Ik legde de baby hoopvol in het kleine ziekenhuisbedje zodat ik zelf ook wat kon bijtanken. Achteraf bekeken was het allicht heel naïef van mij om te denken dat een baby te slapen leggen zo eenvoudig was. Na enkele minuten liet mijn baby al snel van zich horen dat die helemaal niet wilde slapen in dat plastieken bakje en enkel te troosten was en wilde slapen in mijn armen. Enkele uren later vond de papa ons dan ook samen slapend in bed terug en het babybedje bleef het hele ziekenhuisverblijf bijna ongebruikt.
Dit bleek het begin te zijn van jarenlange gebroken nachten. Want het bleek dat mijn baby een absolute afkeer had voor slapen. In zijn bedje, in de Maxi-Cosi, in de wandelwagen … Het leek wel of die nergens wilde slapen. Enkel op zijn mama, papa of in de draagzak. Omdat we toch al slecht sliepen, besloten we snel voor een tweede kindje te gaan. Maanden of jaren terug doorslapen om dan ’s nachts te herbeginnen leek me nog meer horror. Inmiddels hebben we drie kindjes tussen de tien maanden en vier jaar. Sinds zijn vierde verjaardag slaapt mijn oudste zoon die zo’n hekel had aan dat plastieken ziekenhuisbedje (meestal) door. Zijn jongere broertjes waren iets betere slapers en wilden gelukkig wel eens in de Maxi-Cosi of wandelwagen slapen, maar zijn ’s nachts ook geen slaapkampioenen. Het lijkt alsof de oudste de fakkel om ons ’s nachts wakker te houden doorgegeven heeft aan zijn jongere broertjes.
Elke nacht is er wel iets. Het eerste jaar hebben ze nachtvoedingen nodig, ze zijn verkouden, hebben een oorontsteking, er komen tanden door en later komen de nachtmerries. ‘Ze doen het niet om jou te pesten,’ vertelde mijn vroedvrouw mij eens. Dat is een schrale troost. Er is altijd wel een reden voor de slechte nachtrust. Maar het is toch verdomd zwaar, want terwijl zij rustig overdag hun dutje doen (meestal dan nog niet in hun bedje, want in de auto, zetel of zelfs in het fietsstoeltje achterop kunnen ze plots wel vlotjes slapen), moet jij werken of je huishouden runnen. Overdag meeslapen lukt nog bij je eerste kindje, maar vanaf een tweede is dit onbegonnen werk. Want uiteraard plannen ze hun dutjes in shiften in plaats van dit collectief te doen, zodat wij er ook iets aan zouden hebben. Enfin, soms begin ik toch te twijfelen of ze het doen om ons te pesten.
We zijn allicht niet de enige die dit doormaken. In het straatbeeld zien we misschien slapende baby’tjes en peuters in de wandelwagen, Maxi-Cosi of draagzak. Maar achter gesloten deuren zijn er allicht veel ouders die uren rondwandelen, sussen, zingen en in het midden van de nacht eindeloos scrollen op hun telefoon terwijl ze een baby wiegen … We zien het te weinig. We praten er weinig over. Je wordt verwacht te blijven werken, te blijven functioneren, ook al heb je dikwijls maar vier uur slaap op je teller of moest je vijf keer uit je bed. Ik vermeld dit wel eens op het werk of tegen vrienden, maar na maanden of jaren zijn mensen dit ook beu gehoord en wil je niet steeds klagen.
Gebroken nachten doorstaan, het is topsport. En wij als ouders die dit doormaken verdienen allemaal een medaille. Moesten er Olympische Spelen bestaan voor de slechtste nachtrust, wij zouden alvast geselecteerd worden voor het nationaal team.
En nu klaagmodus uit ;-).
Meer weten over slaap bij baby's?
Kan je een newborn baby al voorbereiden op goede slaapgewoontes? En hoe pak je dat aan? Hoe ziet een goed slaapritueel er precies uit?
In de Masterclass ‘Slaap, baby, slaap’ (met downloadbare pdf) geeft gediplomeerd baby- en kinderslaapcoach Nathalie Schittekatte je handenvol tips om de basis te leggen voor gezonde slaapgewoontes.
