Thor, voor altijd in ons hart – Voorbereiding op ons afscheid
Wat moest komen, zou komen, we konden er niets aan veranderen en moesten luisteren naar onze baby. We wisten niet hoe lang het nog zou duren en konden maar beter van elke seconde die we nog samen hadden genieten. En heel af en toe voelde ik nog een schopje. Dan wist ik dat hij nog leefde.
Bij onze thuiskomst begon ik te schrijven aan Thor:
‘Het is goed om thuis te zijn. We wandelen samen met jou en onze hond Wally in de zon. We denken aan leuke dingen. We gaan je als trotse jonge ouders voorstellen aan dichte vrienden en familie: HET IS EEN JONGEN EN HIJ HEET THOR! We praten veel over jou. Dat helpt om van jou écht onze baby te maken. Je hebt een pittig karakter, bent sterk, je leeft op in de natuur… We ontdekken de betekenis van je naam: Thor, de dondergod, een rebel die niet opgevoed kon worden door zijn ouders maar door twee bliksemgeesten. Hij was enorm sterk… ‘That makes sense’ denken we. Alweer een invulling van jou die je dichter bij ons brengt.
Na al die bezoekjes voel ik dat het wat snel gaat. Iedereen die ons verhaal hoort, vindt ons moedig. Dat is wel fijn om te horen. Ik vind het echter niet leuk als mensen zeggen dat ze in onze plaats hetzelfde zouden doen, want dat kunnen ze toch niet weten? Maar ik maak me er niet druk in. Ik heb er gewoon nood aan om weer enkele dagen alleen met jou te zijn.
De volgende dag genieten we met vier van de zeelucht: Wally vangt frisbees, wij wandelen en eten ijs en jij beweegt een beetje meer vandaag. We denken dat jij het goed stelt en hopen dat je meegeniet. Wat zijn we trots op jou, lieve Thor.
Hoe langer we erover praten en denken, hoe duidelijker het voor ons wordt dat dit gewoon jouw weg is. We fantaseren over je sterke karakter en je bliksemgeesten en de weg die je nog zal gaan na je tijd bij ons in de buik. Onze kleine rebel. Jij gaat nog prachtigere avonturen meemaken.
’s Avonds komt Maarten op bezoek om je geboortekaartje opnieuw vorm te geven. Want naast een geboortekaartje zal het ook een sterftekaartje zijn. Dat maakt me weer heel triestig. We besluiten dat de kernboodschap van het kaartje dezelfde mag blijven: Thor onderweg op de rug van de arend. Het enige verschil is dat hij nu weg vliegt van ons. In plaats bij ons ‘af te stappen’ besluit jij om je eigen, eigenzinnige weg te gaan. Wij, je mama, papa en de hond mogen ook mee in beeld. Want we zijn toch even samen geweest in die maanden met jou in de buik, die tijd nu waarin je echt al aanvoelt als ‘onze baby’… We hebben er samen iets heel moois van gemaakt, he kleine man? Dank u voor de inspiratie, lieve Thor.
Ondertussen gaan we af en toe naar onze gynaecoloog om ons voor te bereiden op de bevalling. Ze luistert dan naar je hartslag, nog altijd even stil en monotoon. Maar je bent er nog. En dan begin ik voor het eerst verder te denken dan het komende uur. Ik word benieuwd naar wat er komen zal. Wanneer zal jij beslissen om te komen? Hoe zal dat zijn? We gaan je dan eindelijk écht ontmoeten, kunnen vasthouden. Iets om naar uit te kijken? Zou je nog ademen buiten de buik of zal je de bevalling niet overleven? Als je maar niet te veel pijn moet hebben ... En hoe kunnen wij je hierbij het beste helpen? Jij moet dan op een bepaald moment beslissen dat het genoeg is geweest. Wij zullen dat niet voor jou doen. Maar je moet wel voelen dat het oké is om los te laten en te vertrekken.
We vertellen je dat je voor ons niet moet blijven vechten. We zullen goed zorg dragen voor alles wat je achterlaat bij ons. Je mag sterven als jij er klaar voor bent. Wij zijn al ongelofelijk dankbaar voor de maanden die we samen hadden. En voor die week waarin we je nog bewuster droegen als ‘onze kleine held Thor’. We zullen veel verdriet hebben en het zal ons nog even tijd kosten om je los te laten. We hadden allemaal ideeën over onze toekomst en vinden het moeilijk dat het nu anders zal zijn dan we dachten. Maar daar kan jij niets aan doen en dat moet je je ook niet aantrekken. Ga maar… Het is oké.
Exact een week heb jij ons gegeven om heel bewust je komst en het afscheid voor te bereiden. En dan besluit je dat het genoeg is. 12 augustus 2016, om 9u ’s morgens, breekt mijn water. Alle gedachten en angsten van de voorbije week gaan door mijn hoofd. Ik bel de gyneacoloog: ‘Kan ik dit nog tegenhouden’? En dan volgen de geruststellende woorden: ‘Neen Loes, onze baby is duidelijk.’ Met die woorden kan ik me overgeven en opnieuw 100% in het nu leven. Alles loopt zoals het moet, als we maar naar onze baby luisteren.’
Nu, vier jaar later, lees ik het boek dat ik voor hem schreef soms terug. Ondertussen ben ik mama van twee gezonde kleintjes en ben ik dankbaar voor alles wat Thor ons leerde. Hij maakte van mij een betere mama voor mijn twee kinderen. En Thor blijft onze eerstgeborene, onze rebel. Die heeft een plekje in ons huis en in ons hart, voor altijd.
Loes Van Kelst / @loes_van_kelst
Kaartje by Maarten Van Praet
