Verlamd door het nieuws van Rayan
De dag daarna zat ik in de auto toen het nieuws binnenkwam dat hij niet meer leefde. Golf na golf van ongeloof, machteloosheid en pure pijn kwamen over mij. Na een uitgebreide (stille) huilbui in de WC van het tankstation heb ik nog een uur lang gehuild terwijl ik naar huis reed (I know, niet echt veilig). Thuis opnieuw. Gisterennacht opnieuw terwijl mijn man mij vasthield. Nu huil ik ook. Ik zie zijn gezicht, die beelden staan geprint op mijn netvlies. Ik wil hem vasthouden, hem warm maken, hem vertellen dat hij nog even moet volhouden en dan houden zijn ouders hem vast.
Wat een vreselijke lijdensweg voor een lief onschuldig kindje, helemaal alleen, in pijn en kou en onbegrip … terwijl hij traag deze wereld verlaat. Hoezo bestaat dit? Hoezo mag het? Hoezo is dit de werkelijkheid waar we in leven? Het is een combinatie van pure onmacht en woede. Ik wil niet de indruk geven dat ik een naïef jong meisje ben dat altijd door een roze bril kijkt. Ik heb mijn deel van pijn meegemaakt, heb afscheid genomen, ben volwassen geworden mede dankzij mijn weg als mama. Maar dit! Dit mag gewoonweg niet bestaan … En er zijn zoveel andere kleine onschuldige kindjes die op eindeloze manieren lijden en sterven op deze wereld en we horen daar niets van.
Het is alsof ik omver ben geduwd en het lukt mij niet terug stevig op mijn voeten te staan. En het meest vreselijkste aan heel dit gevoel is dat ik daar geen bal mee te maken heb. Wie ben ik?! Rayan heeft geleden, hij is gestorven! Zijn ouders en familie zitten in een hel. Alle mensen die Rayan kenden en mensen die dagen en nachten hebben geholpen, hebben pijn. En ik zit hier in mijn warm huisje met een kerngezond zoontje dat boven ligt te slapen … En IK lijd?! Ik kan niet ophouden met huilen? Ik moet dit neerpennen zodat het mij op één of andere manier rust geeft? Hoe durf ik en wat is er mis met MIJ?
Ik weet het niet … Ik weet niet wat ik hiervan moet (en mag) maken. Ik kan niets veranderen en ik ben licht verlamd door deze klap van de realiteit. En toch, Rayan heeft iets wakker gemaakt in mij: mijn binnenste schreeuwt dat het moet veranderen, mijn moeder-oergevoel zegt dat ik lijden moet oplossen. Niet door geld over te maken naar een goede doel, maar zelf het verschil maken. Maar ik weet niet hoe … Uiteindelijk ben ook ik gebonden aan de verantwoordelijkheden die ik heb opgebouwd in mijn leven, en mijn geliefden staan op de eerste plaats. En daarom schrijf ik dit aan jullie … Voelen jullie wat ik voel? Willen jullie het delen met mij? Ik zoek geen oplossingen, ik wil horen hoe het voor jullie is. Ik weet niet waar dit heen gaat …
Rust zacht, Rayan.
Maria
