Victor en zijn thuisonderwijs
Maar ik lees er dus wel uit voor, op mijn of hun verzoek, dat laat ik in het midden, en na het aanhoren van mijn laatste post over zijn ‘talenkennis’, maakte Victor me er attent op dat ik een belangrijke rechtzetting moest doen: ‘Je bent een taal vergeten! Ik kan ook Duits! Eins zwei drei Polizei saufen!’ Dus bij dezen: hij spreekt ook vijf woorden Duits. Of hij er ver mee gaat komen, tja, dat lijkt me duidelijk.
Waar hij ook niet ver mee gaat komen, is met het oplossen van raadseltjes. De klassiekers, daar tuint hij steevast in. Want ork, ork, ork, volgens Victor eet je soep met een vork, hoor. En oppe, oppe, oppe, als het groen is moet je stoppen. En toen ik vroeg: ‘Jantjes vader heeft drie zonen: Kwik, Kwek en …?’, riep hij enthousiast: ‘Kwok!’ Ik weet ook niet wat er van dit kind moet worden.
Gelukkig vindt hij vraagstukken uit een saaie wiskundemethode ook leuke raadseltjes (ik profiteer er maar van zolang het duurt). En gelukkig gaat het oplossen daarvan wel een stuk beter.
Het was even afwachten hoe dit kind om zou gaan met het schrijven van de bewerking van een vraagstuk. Robin kon die jarenlang totaal niet geven, want het juiste antwoord kwam op een scherm in zijn hoofd (zijn woorden), en nee, hij wist ook niet hoe dat daar gekomen was.
Leon had dan weer de tactiek om gewoon een bewerking te bedenken die paste bij de uitkomst. Bij het vraagstuk ‘In de klas zitten 32 kinderen, en 17 kinderen zijn meisjes. Hoeveel jongens zitten er in de klas?’, schreef hij ooit 5 x 3 = 15 bij de bewerking. En ik moest daar maar niet over zeuren.
Ik had gehoopt dat Victor wel wat metacognitieve vaardigheden bezat, maar dat bleek ijdele hoop. Onlangs ging hij berekenen hoeveel glazen nog leeg waren als er in totaal 42 glazen waren en er al 31 gevuld waren. Poepsimpel, vond hij, en bij de bewerking schreef hij: ‘5 + 6 = 11’. Zucht. ‘Ja, maar, dat is toch juist, 5 + 6 is toch 11? En er zíjn toch ook 11 lege glazen?’ Ja, kind, ja, je bent al net dezelfde als je broers.
Maar ik mag niet klagen, echt niet. Want het is zó leuk om een kind in huis te hebben dat echt plezier heeft in leren, over wat dan ook. Hij vindt zo goed als alles interessant, en is de hele dag af en aan bezig met vooral rekenen en schrijven.
Een paar dagen geleden kwam hij giechelend de prachtig geschreven woorden ‘prot’, ‘sget’ en ‘wint’ tonen, en vandaag ‘fart’ en ‘pis’. Aan zijn spelling is nog werk, ja. En ook aan zijn gevoel voor humor. Dat laatste komt hopelijk vanzelf. Maar uit ervaring weet ik dat dat nog járen kan duren. Nietwaar, Marcel?
Deze tekst verscheen eerder op Moederaandehaard.
