5094fi.jpg

Vraag mama: Hoe moet ik nu verder na mijn scheiding?

30/09/2019

Ik ben mama van een dochtertje. Momenteel zijn mijn partner en ik uit elkaar aan het gaan. Ik moet echter bekennen dat ik niet goed om kan gaan met mijn persoonlijke situatie en dat ik mij op dit moment bijzonder radeloos voel, met als gevolg dat ik niet meer de mama kan zijn die ik zou willen zijn: vrolijk en positief. Ik probeer het wel, elke dag opnieuw. Net zoals ik probeer om elke dag op te staan en mijn plichten na te komen. De buitenkant is helaas niet wat de binnenkant is. Ik voel mij in de steek gelaten, uit elkaar gerukt en bedrogen. Ik ben woedend en weet met mijn razernij geen blijf. Dat in combinatie met de vraag "was ik dan zo'n slechte vrouw en mama?"

Wat nu? Zal ik het moeilijk blijven hebben? Zal ik het aanvaarden? Zullen we ooit opnieuw door één deur kunnen? Worden alle beslissingen die moeten worden genomen voor mijn dochtertje in mijn hoofd een gevecht? Schooltje kiezen, communie, hobby's,... Moet ik mijn dochtertje echt afgeven iedere week, wordt dat van mij verwacht? Nadat ik haar anderhalf jaar geleden op de wereld bracht? Hoe moet ik mijn leven terug op de rails krijgen? Ik heb een nieuwe woonst maar wil daar helemaal niet gaan wonen. Ik wilde een gezin vormen...

Lieve maar gebroken groetjes

Antwoord van onze expert Alexander

Rollercoaster van emoties
Op dit ogenblik zit je in een rollercoaster van emoties: woede, pijn, verdriet, angst, radeloosheid… en dat is heel normaal. Een scheiding is een ingrijpende gebeurtenis in iemands leven.  Je neemt immers afscheid van wat er was. Je laat een deel van je leven achter je en daar horen heftige emoties bij. Je voelt je mislukt. Je bent bang voor wat komen gaat. Je stelt je duizendmaal de vraag waarom. Wat deed je fout? En vooral: hoe moet het verder? Ik wil je al meteen geruststellen. Ooit stopt die rollercoaster en kun je je leven weer op de rails zetten.

Rouwproces kost tijd
Het verwerken van een scheiding is als een rouwproces, een verlieservaring. Het kost tijd, want je moet door diverse fases van herstel – ontkenning, verzet, verdriet, acceptatie – vooraleer je je normale leven weer kunt opnemen. Het is belangrijk om die gevoelens ook echt toe te laten. Het is mogelijk dat die emoties in de beginfase ook in lichamelijke klachten omslaan (slapeloosheid, zich niet kunnen concentreren, pijn…). Zoals je zelf aangeeft: elke dag is een gevecht. Omring jezelf met familie en vrienden. Ze kunnen helpen met praktische dingen en een luisterend oor bieden. Heb je het gevoel dat dit niet volstaat, schakel dan de professionele hulp van een therapeut in. Hij/zij kan je helpen met het verwerken van je scheiding en zo je leven terug op de rails te zetten.

Eerste werkbare afspraken
In die emotionele rollercoaster beslissingen nemen over financiën, woonruimte en bovenal een regeling treffen over jullie kindje, dat is zeer zwaar. Verwachten dat dit zonder conflicten gaat, is makkelijker gezegd dan gedaan. Je emoties uitzetten en rationeel zijn? Dat lukt waarschijnlijk niet. Wat kan wel? Komen tot eerste ‘werkbare’ afspraken in het belang van jullie kindje. Zie je dat niet zitten? Misschien is het dan tijd om de hulp van een familiaal bemiddelaar in te roepen. Het is immers essentieel om de communicatie tussen jullie beiden als ouders open te houden. Een goed bemiddelaar bemiddelt in functie van jullie kindje en heeft als doel dat ouders als ouders onderhandelen en niet als ex-partners. Want hoe moeilijk ook, jullie blijven beiden wel ouders.

Oefening in loslaten
Je geeft aan dat je het moeilijk hebt om je kindje los te laten. Dat is heel begrijpelijk. Maar kinderen krijgen betekent sowieso ook kinderen loslaten, of je nu gescheiden bent of niet. Dat gebeurt trouwens al van kleins af aan: eerste keer naar de crèche, eerste keer uit logeren, eerste keer naar school, eerste keer op kamp…. Natuurlijk word jij er in deze situatie ineens wel heel heftig mee geconfronteerd. Maar kinderen zullen hoe dan ook hun eigen weg gaan. De dichter Kahlil Gibran verwoordt dit treffend in het gedicht ‘Je kinderen zijn je kinderen niet’. Misschien kan dit gedicht je enige troost bieden?

Gun jezelf de tijd
Geef het tijd en vooral: gun jezelf de tijd. Alle pijn die er is, mag er zijn. Wees lief voor jezelf. Zoek steun bij je omgeving. Probeer om te blijven functioneren (ook al is het op automatische piloot) en vooral: probeer de communicatie met je ex open te houden in het belang van jullie kindje. Uiteindelijk zullen de scherpe randjes van je verdriet afslijten en zal je je leven en dat van je dochtertje herinrichten. Ik ben ervan overtuigd dat je dan weer die blije en positieve mama van weleer zult zijn.