Vriendschap op heel jonge leeftijd
Al snel kon ik een gezicht bij het kindje plakken en leerde ik ook de mama kennen. We geraakten aan de praat en sindsdien is de band enkel maar sterker geworden. Als we op vakantie waren, dan belden we en we verstuurden regelmatig filmpjes en foto’s. Die blije gezichtjes en dat taaltje waar wij niets van verstonden … Maar zij begrepen elkaar wel prima, het deed je hart smelten!
Voorzichtig stelde ik eens voor dat ze wel een dagje bij ons mocht komen spelen en dat was een groot succes. Toen ik enkele woensdagnamiddagen met een opvangprobleempje zat, mocht Luna mee naar huis met hen. Op zo’n korte tijd was een vriendschap ontstaan, dat had ik nooit verwacht. Onze dames hebben ongeveer hetzelfde karakter en dat schept misschien een band?
Toen mijn kleine dame naar school moest, brak mijn hartje wel. Ik had haar al uitgelegd dat haar vriendinnetje niet mee naar school ging en dat begreep ze wel. Maar uiteraard was er wel het gemis van samen kapoenenstreken uit te steken. Haar vriendinnetje had het natuurlijk nog wat moeilijker omdat zij niet naar een nieuwe omgeving ging. Om dan uit te leggen dat Luna (‘una’) er niet meer zou zijn, niet fijn …
Uiteraard proberen we in de weekends en vakanties nog af te spreken. Pret verzekerd! De eerste keer dat ze elkaar terug zagen was het roepen van de pret en een knuffel- en kusjesfeest!
Tijdens de kerstvakantie zijn we zalig met onze gezinnetjes naar Plopsa Indoor gegaan. De papa’s hebben er evenveel van genoten als de mama’s, echt herinneringen die voor altijd zullen bijblijven!
Natuurlijk hoop ik dat we dit allemaal nog heel lang kunnen doen. Ik denk ook dat we deze band niet meer stuk krijgen en zoiets uniek willen we zeker behouden.
Naomi is nog altijd ‘omi’ en Luna blijft ‘una’.
