Waarom Crazy Four de nieuwe Terrible Two is
Een groeispurtje iemand?
De jongste (van 4, dat kun je al raden) heeft het een beetje lastig tegenwoordig. Kort gezegd: ze heeft een groeispurtje. Tenminste, zo sus ik mezelf als er weer het een of het ander is, euh, geëscaleerd. Want escaleren doet het hier de laatste weken regelmatig.
Hieronder een paar crazy 4-voorbeeldjes van de ochtendshift, maar ik kon er evengoed van de avondshift geven. Of, in het weekend, gewoon van eender welk moment van de dag. Want that's how she rolls dezer dagen. :-)
7 staaltjes van Crazy Four
- Ze staat op ’s morgens, een nieuwe schoolweek begint. Het kind vindt het dubbel, dat is duidelijk. Het ene moment piept ze: ‘Ik wil niet naar school’, het andere klinkt het van: ‘Ik wil mijn stickertjes/knuffel/whatever meenemen naar school.’ De crazy vibe begint, maar ik heb het op dat moment nog niet helemaal door, want het is maandag voor iedereen en mama is nog niet wakker.
- De oorlog begint. Tenminste, dat wordt bepaald door Napoleon Bonaparte die aan tafel zit en ineens vindt dat het ontbijt dat haar is voorgeschoteld maar op niets trekt. Grenzen worden afgetast, territorium wordt stelselmatig afgebakend. Tot moeder ineens goed wakker wordt en beseft wat er gaande is. De echte onderhandelingen kunnen beginnen.
- We bereiken een compromis: er worden zo veel hapjes gegeten. Mama telt tot 3 en ze begint eraan. Maar in haar ogen schemert stil protest en ik weet: we zijn hier nog niet aan de nieuwe patatjes (lees: dat is hier bijlange nog niet gedaan).
- Uiteraard wordt er een beker omgestoten. Dat leidt moeder voldoende af om een nieuwe zet te bedenken. Aha: de battle van de kleren aandoen kan beginnen! Want, zo bepaalt de generaal: ‘Nu nog niet. Straks!’ Waarop ik uiteraard aangeef: ‘Straks moet je naar school gaan. NU moeten we de kleren aandoen.’ Blikken worden uitgewisseld en ik weet hoe laat het is (dus niet alleen letterlijk)… ‘Ik wil nog spééééleeeeeeeuuuuuhh!’, roept het kind (dat overigens erg charmant kan zijn). Ik probeer haar schattigheid te negeren (ja, ondanks alles ziet ze er nog verdraaid cutiepie uit) en geef haar een marge van 5 minuten. Verrukt begint ze als een maniak te spelen met haar Playmobil-mannetjes.
- De 5 minuten zijn om. De keukenwekker (echt!) loopt af. Het signaal is gegeven. Ze geeft zich over. Maar dan vindt ze, meesterstrateeg als ze is, uiteraard iets nieuws. ‘Ik wil die broek nie aandoe-één!!’. Yep. This is really happening. Crazy-gehalte: 7,5 (op 10, voor alle duidelijkheid). This kid is not kidding.
- Na de kleren (compromissen worden opnieuw gesloten, tranen en snottebellen worden afgeveegd, een goedmakende knuffel sust het kindeken en de mama) volgt nog:
‘Jij hebt mij pijn gedaan!’
‘Ik wil geen paardenstaart!’
‘Ik wil die schoenen niet aandoen!’
Enzovoort.
- Op naar de hoogste versnelling. Ze mag één keer andere schoenen kiezen. We doen die schoenen aan. Voilà, klaar is Kees, zou je denken. Maar daar denkt mijn Crazy Misses-Four wel anders over. Ze beslist dat het toch nog niet is wat het moet zijn en pleit voor nóg andere schoenen. Door het slaaptekort van de laatste weken begin ik wat wazig te zien. Ik herinner me niet veel meer van het vervolg, maar op het einde van het verhaal heeft ze de schoenen aan die ze het eerst aanhad. Crazy-gehalte: 10+.
Als ze goed en wel bekomen is, geeft ze me een knuffel (wat kan ik zeggen, het is een meester-strateeg/-hartendief) en vraag ik haar zachtjes: ‘Liefje, dàt gaan we morgen toch niet meer doen hé?’ Ze kijkt me eventjes aan, en ik zie een kleine ondeugende sprankel in haar ogen verschijnen. ‘Nee, mama…’ Vrij vertaald: ‘Duuuu-uuhh! Natuurlijk wel! Maar ik zie je wel heel graag hoor!’
Nu ja, een verwittigd moeder…
