Waarom de zorg voor een boreling ook een fulltime baan is
Lief lachje voor papa
Hij komt thuis en krijgt natuurlijk meteen een lief lachje. Hij speelt met de baby. Tof, maar als mama lach ik eens groen omdat ik net 8 uur een krijsend kindje heb proberen te sussen. Hij staat enkel stil bij het resultaat van mijn troostwerk en denkt: 'Waar klaagt ze eigenlijk over?'
Nog zo'n dooddoener: 'Ik ga eerst even naar het toilet en dan neem ik over.' Pardon? ‘Plas toch op je werk man,' denk ik lichtjes geïrriteerd.
Frustraties
Hij troost de baby en wandelt rustig met hem in de kamer rond. Ik ontspan. 'Het huilen is toch niet constant?', vraagt hij plots. Zoekt hij soms ruzie? Niets dat een moeder meer pijnigt dan het gepiep van haar ontroostbare boreling. 'Niet constant, nee, maar in schokjes, zoals hij ook niet constant met zijn beentjes trappelt', zeg ik. 'Maar dat maakt het niet minder lastig!', voeg ik nog boos toe.
Waarom was ik ook alweer boos?
Ondertussen probeert onze tweejarige dochter ons gesprek over te nemen door twee legopopjes in mijn schoot te gooien en heel luid 'KIJK MAMA, POEPEZIT!' te roepen. De popjes zitten inderdaad op hun poep. 'IKKE OOK POEPE SITTE', roept ze fier terwijl ze naast de zetel op de grond gaat zitten.
Ik kijk naar mijn man en ik vergeet waarom ik nu weer boos ben. Onze twee kindjes zijn geweldig. De moeilijke momenten gaan voorbij, besef ik.
Ik ben ontzettend trots op onze kindjes. Ze zijn zo bewust aan onze familie toegevoegd. En ik zou voor geen geld van de wereld willen ruilen met mijn man, die dit acht uur per dag moet missen.
