Waarom ik meer verdraag van mijn eigen kinderen
Die zondag in het springkasteel huppelt een vrolijke 4-jarige net iets te wild tegen mijn dochter aan. Een seconde schiet het door mijn hoofd 'wat een stout wild kind' en ik roep nog na 'pas je even op?!'. Het valt me op hoe luid die andere kindjes spelen. Met hun snotneusjes en vuile handen. Sommige hoesten met hun mond open en betreden het springkasteel met hun schoenen aan.
He, maar ik ben toch ook mama van een peuter? Dan zie ik opeens hoe mijn eigen dochter zonder mededogen een ander meisje omverloopt en even later ostentatief in haar neus zit te peuteren. Ik schaam me nu een beetje om de voorgaande gedachten want 'die van ons' doet dus net hetzelfde. Het neuspeuteren tolereer ik. Niet dat wij applaudisseren als ze een 'beestje' vangt en probeert op te eten, maar kinderen eten nu eenmaal soms snot. Of lijm. Of gras. Of een pissebed. (Jup,een pissebed)
Nog even verduidelijken dat ik echt wel van kinderen hou. Maar 'de onze' verdraag ik met meer gemak in hun slechtste hoedanigheid. Ik vraag me soms af of dit bij andere ouders ook zo is…
