Wanneer dromen herinneringen worden

Dag zusje

Gisterenavond was ik, zoals de laatste tijd wel vaker, je babyfoto’s aan het bekijken.

Je was zo ongelofelijk guitig. En overtrof mijn stoutste dromen.

Ik zou ze bijna vergeten, die bijpassende wallen onder mijn ogen op ongeveer elke foto, terwijl ik je vasthoud.

Ik denk bijna nooit meer aan die moeilijke momenten. Toen je tandjes kreeg. Toen je ziek was. Die nachten dat je elke vijf minuutjes je tut kwijtspeelde, en ik uitgeteld naast jou lag.

Ik droomde van jou. En dan was je er. Net zoals je zus een paar jaar eerder.  

En nu zijn we compleet. En kijk ik toch met een beetje weemoed terug naar jouw geboorte die, vreemd genoeg, zalig was. Naar jouw eerste maanden, die op een roze wolk voorbij dreven. Jouw eerste stapjes. Jouw eerste woordjes. Hoe je zo lief kon en kan zeggen dat je bij mij wil zijn.

Mijn dromen zijn uitgekomen. En meer. Het zijn voor een stuk al herinneringen geworden. 

Tijd voor nieuwe dromen. Dromen met jou, met jullie erin. Zoveel mogelijk. Zo gezond mogelijk. Zo lang mogelijk.

Ik zie jullie graag,

Mama