Wat een opname in het dagziekenhuis kleine K in de praktijk inhoudt: een mama vertelt
Groeiende bezorgdheid
Onlangs startte onze zoon opnieuw op school. Opnieuw, na een afwezigheid van 7 maanden. Om te kunnen duiden hoe dat zo gekomen is moet ik even terug in de tijd.
Mijn lieve Aster, onze enige zoon tussen drie zussen, is altijd een intens kind geweest. Hij toonde heel heftige emoties, kreeg vaak driftbuien, gedroeg zich als een echte wildebras en leek geen gevaar te kennen. Het was een ventje met een sterk karakter dachten we. Er waren periodes die best zwaar waren, maar we linkten zijn gedrag altijd aan zijn explosieve persoonlijkheid en zijn medische problemen. Het kind heeft pijn, dus is het normaal dat hij met zichzelf geen blijf weet, zo susten we onze groeiende bezorgdheid.
Maar toen uiteindelijk duidelijk werd wat het probleem met zijn darmen was en hij de juiste medicatie en een aangepast dieet kreeg, moesten we toegeven dat zijn gedrag niet beter, maar juist erger werd. Hij schreeuwde letterlijk om hulp. Aan het einde van de rampzalige zomer in 2016 toen Aster 4 was, sleepte ik mezelf mentaal, emotioneel en fysiek uitgeput naar onze huisarts.
Ik vroeg om hulp.
Kleine K
Terwijl ik het neerschrijf moet ik even stoppen en diep ademhalen. Bijna voel ik me weer helemaal gefaald als mama. Daar zat ik dan… uit te leggen dat we het niet meer trokken, toegeven dat we onze zoon niet begrepen, dat we niet meer wisten hoe we hem konden helpen, dat de druk op ons en zijn zussen te groot werd.
Mijn hart brak toen ik mezelf hoorde zeggen dat Aster ons gezin terroriseerde, dat ik soms radeloos op het punt stond met hem naar spoed te rijden. Van dan af, toen dat eruit was, hebben wij alleen maar geluk gehad. De huisarts wist raad, zocht een en ander uit, verwees door… en via een omwegje kwamen we bij Kleine K terecht.
We hadden nog nooit over het initiatief gehoord, maar de stem aan de andere kant van de lijn was zo begrijpend en nodigde ons uit voor een intake. Het begrip ‘ambulante opname’ schrikte ons wel af. Opname? Zo erg was het nu ook weer niet, dachten we. Tijdens de intake konden we uitgebreid vertellen waarom we hulp hadden gezocht. Het was, ondanks de situatie, een fijn gesprek en we kregen echt het gevoel dat we een juist beeld van onze zoon en de gezinssituatie konden schetsen. Er werd naar ons geluisterd, vol begrip en met een open geest.
Geen oordeel
We voelden geen oordeel, enkel de veiligheid om luidop te zeggen hoe moeilijk we het hadden.
Hoeveel pijn het ons ook deed, we durfden aangeven dat het zwaar werd positieve aspecten van Aster te kunnen zien en dat het helaas veel moeite kostte om hem graag te zien bij momenten… De werking van Kleine K werd geschetst en dat was best even slikken. 6 tot 8 weken observatie? Dan nog eens 10 weken therapie DAAR BOVENOP?! 16 weken opname dus. Dat was zo ongeveer de werkwijze. How! Dat vonden we toch wel lichtelijk overdreven. Zó erg was het nu ook weer niet, dachten we.
Ik bedoel, ik weet dat ik zei dat mijn zoon wel kierewiet leek, maar kom zeg, dat was een slechte dag. Emoties, weet je wel. Ons gevoel was dus nogal dubbel kan ik je zeggen. Toen ging het opeens snel. Onze intake was op donderdag en vrijdag kregen we telefoon dat Aster, als we het zagen zitten, maandag kon starten.
Ja maar, wacht, wacht, wacht! We spreken hier over psychiatrie voor kleuters, psychiatrie begot! Weg van school, wéér een verandering, gingen we hem dat echt aandoen? Van zijn groene omgeving, waar hij elke dag buiten speelt, in bomen klimt en door de plassen huppelt bij regenweer, naar het ziekenhuis, in een kleine leefgroep, binnen? Konden we niet gewoon wat opvoedingstips krijgen? Of een weekje langskomen en dan zouden we het zelf wel doen! Oh wat een ontzettend moeilijke beslissing was dat…
We waren ook zo bang voor wat we te horen zouden krijgen. Was dit onze schuld? Faalden wij als ouders? Of was er echt iets grondig mis met ons ventje?
Alleen maar bergop
Eerlijk gezegd hoopten we op het eerste, dat was tenminste op te lossen. Ergens vreesden we dat we, door in dit traject te stappen… onze zoon hypothekeerden. Hulp vragen, dat eindigde in onze verbeelding precies enkel in een hoop testen, tunnelvisie op het kind en uiteindelijk een diagnose, een label. Neen! Dat was niet wat ik voor ogen had voor mijn kinderen, mijn zoon! Hier gingen wij niet aan meedoen! Twee bange wezels, dat waren we.
Maar we stonden daar op maandag. We gingen ervoor. Aster, onze moedige man, greep echt zijn kans. Hij was het, die ons over de streep trok. Hij liet ons letterlijk verstaan dat het oké was, dat hij dit echt nodig had. Van dan af ging het bijna alleen maar bergop!
Meest waardevolle geschenk
Ons traject in Kleine K is het meest waardevolle geschenk dat we als gezin ooit mochten ontvangen.
Op geen enkel ogenblik voelden wij druk. Geen druk om langer te blijven, want we werden meermaals verlengd, geen druk om sterk te zijn, om het masker op te houden…
We voelden ons helemaal veilig, samen met Aster durfden ook wij ons tonen, laten helpen en zo konden we leren en groeien. We mochten heel snel ervaren hoe open er in Kleine K naar elk kind wordt gekeken. De meest passende therapieën worden ingezet, nog voor er sprake is van een eventuele diagnose. Echt een aanpak op maat!
Men ging zo liefdevol om met ons ventje, hielp ons razendsnel te begrijpen waar hij allemaal mee kampte. We leerden verbanden leggen en zien, waardoor ons vertrouwen elke dag groeide. De expertise van iedereen in Kleine K is ongelooflijk! Bijna elke begeleider is een autoriteit in zijn vakgebied en daar worden de kinderen elke dag door omringd. Wij hebben zo anders naar Aster (en bijgevolg ook zijn zussen) leren kijken.
Wij zien nu hém, niet een beeld van hem, gekleurd door onze (of anderen hun) verwachtingen. Wij zien onze prachtige zoon, onze Aster, ons pienter kind. Zo mooi en zo fragiel. Zo fijn om bij te mogen zijn. Dat ongelooflijk bang, verdrietig en boos manneke, in elkaar gedoken, je nors aankijkend vanonder zijn wenkbrauwen en tussen de vingers van zijn uitgestrekte, beschermende handje, loopt weer fier rechtop, met een open blik en hij kwebbelt honderduit! Hij durft controle uit handen geven en vertrouwt ons weer. Hij heeft zoveel sprongen gemaakt dat we het soms nog niet kunnen geloven.
Afscheid was moeilijk
Natuurlijk is de ene dag de andere niet en heeft hij het best nog moeilijk met momenten. Zijn problematiek is er nu eenmaal. Maar Kleine K heeft ons en hem de nodige handvaten en het vertrouwen gegeven om ermee om te gaan.
Je staat ook niet op straat en in de kou na het ontslag. Het is zeker niet ‘Goeiendag en bedankt om te komen!’. Ongelooflijk hoeveel tijd, liefde en geduld iedereen in Kleine toont en heeft. Wij kunnen alleen maar enorm onder de indruk zijn van wat men er bereikt met kinderen en hun ouders. We voelen ontzettend veel dankbaarheid dat we dit konden meemaken en dat het allemaal zo mocht lopen. We kunnen alleen maar het grootste respect tonen voor al dat harde werk door het thuis verder te zetten.
Wie had ooit gedacht dat we het afscheid moeilijk zouden vinden! Wij, die van zodra we wisten wat er aan de hand was, onze sjakosj gingen pakken en ophoepelen. Elke dag op en af naar Gasthuisberg, jeetje, wij hebben vier kinderen zeg. 16 weken ammehoela! Onze plaats kon dan wel dienen voor een kindje dat het harder nodig had. Wat een geluk dat Aster ons duidelijk maakte dat hij het heel erg nodig had en dat hij er perfect op zijn plaats zat. Oh we bezweken zo snel. Gelukkig maar. Nog steeds neem ik vaak op automatische piloot afrit 16 op de E314. En eerlijk? Stiekem vind ik dat helemaal niet erg.
Eva Doms, mama van Aster, prachtige zoon in al zijn facetten
