Wat mama worden voor mij heeft betekend...

Het is jezelf op de laatste plaats zetten. Het is je relatie op de proef stellen omdat je partner op de tweede plaats komt, je kan er gewoon niet om heen. Je voelt je voor het eerst in je leven echt ‘nodig’, ‘verantwoordelijk’ voor het slagen van een ‘nieuw leven’.

Het is voortdurend twijfelen aan jezelf of je het wel goed doet en zeer gevoelig zijn voor ‘goedbedoelde’ commentaren van mensen uit je omgeving. Je vraagt bevestiging en lucht je hart bij je eigen mama, als de vermoeidheid of de angst de kop op steken, want zij zal je nooit veroordelen en weten dat je je kindje doodgraag ziet.

Er zijn momenten dat je ze tegen de muur wilt plakken, na uren gehuil en slapeloze nachten, maar één blik in die oogjes en de frustratie verdwijnt...

Het is duizenden foto’s nemen om een poging te doen dat intense geluk vast te leggen, maar hoeveel je er ook neemt, niemand kan begrijpen hoe gelukkig je op dat moment wel was...

Je eigen gevoelens zijn een spiegelbeeld van die van je kindje. Je bent gelukkig als ze lacht, je huilt als ze pijn lijdt of je haar moet achterlaten bij de opvang. Niemand kan haar toch zo graag zien als jij?

Een tweede, derde, vierde keer mama worden... Je bent ergens bang dat je dat tweede, derde, vierde... niet zo graag zou kunnen zien als je eerste, want dit lijkt onmogelijk... Maar blijkbaar is er heel veel plaats in een moederhart...

Wat ik wel geleerd heb? Dat een goede mama overeind blijft door zichzelf niet weg te cijferen. Na de geboorte van mijn vierde kindje startte ik weer met sporten, ik werk iets minder, zodat ik kleine akkefietjes in het huishouden kan wegwerken en meer bij mijn kindjes kan zijn. Ik geniet nog meer van al de kleine sprongetjes die mijn kleinste prinses maakt en neem opnieuw duizenden foto’s, zoals bij mijn eerste... Ze is de kers op de taart.