Wees mild

Zo gaat het al eventjes. Mensen die verwonderd zijn. Mensen die me niet begrijpen, want het lijkt alsof ik een postnatale depressie heb. Zo zou ik het niet omschrijven...

Ik ben mama van een driejarige sprinkhaan en een tienmaandertje die lekker niet doorslaapt. Ik heb mijn man, die zo goed als hij kan probeert in te springen ‘s nachts. Borsten heeft hij echter niet, dus de borstvoeding moet bij mij. Ik heb hiervoor zelf gekozen, excuseer, WIJ hebben hiervoor gekozen. Ook hebben wij voor twee (en liefst in de toekomst nog meer) kinderen gekozen.

Waar we niet voor gekozen hebben, is het feit dat we geen ouders, of in het geval van mijn beide dochters geen grootouders, meer hebben. Het is dikke pech, de realiteit van het leven en daar moeten we mee verder. En ja, we hebben twee goeie babysitters, een super buurvrouw en één tante die af en toe inspringt. Gelukkig. Maar verder moeten we onze eigen boontjes doppen.

Geen medelijden nodig, dat zou niet passen. Wat wel deugd zou doen is af en toe begrip krijgen voor de keuzes die we maken.

Wees mild.