Zijn ze flink?

Het begint al in de babytijd. Een flinke baby slaapt snel door, eet goed en huilt niet vaak. Als je een baby hebt die moeite heeft met deze dingen (wat overigens helemaal normaal is) voel je je als ouder toch nogal snel geviseerd. Althans, zo voelde ik me toch als mijn baby huilde in de avond of als ik moest toegeven dat die "nog steeds niet doorsliep".

Inmiddels zijn ze al wat ouder. Het flinke gedrag wordt niet meer bepaald door huilen versus niet huilen maar door honderd-en-één emoties die soms allemaal op één dag voorkomen (iets met peuterpuberteit). Lief zijn, spontaan goeiedag, dank u en sorry zeggen is flink gedrag. Driftbuien, koppig zijn, weigeren iets te doen is geen flink gedrag.

Deze laatste categorie is voor ons als ouders verre van eenvoudig want alle opvoedingsboeken en theorieën ten spijt, soms weet ik niet hoe om te gaan met tegendraads gedrag, ruzie maken of koppig zijn. Ik weet wel dat ik mijn kinderen onvoorwaardelijk graag zie, ook als ze het moeilijk hebben. Ik probeer bovenal een milde mama te zijn.

Toch voelt het voor mij soms wat als falen als ze lastig gedrag vertonen in het bijzijn van anderen. Alsof onze opvoeding verantwoordelijk is en we tekortschieten als ouder. Ik voel me dan meteen persoonlijk aangesproken en reageer dan vervolgens op een niet zo milde manier op mijn kinderen. Goed bedoeld opvoedingsadvies doet mij dan alleen nog maar meer voelen als een ouder die tekortschiet.

En trouwens, zijn wij als volwassenen eigenlijk altijd flink?

Deze blog verscheen eerder op GezelligeChaos.