Zo van die dagen

15/03/2022

Door Mama Annelies M.

Sinds ik mama ben, heb ik een nieuwe eigenschap bij mezelf ontdekt. Ik heb onnoemelijk veel geduld als het op mijn dochter aankomt. Op voorhand dacht ik dat ik bij elke huilbui of crisissituatie in een kramp zou schieten, maar niets is minder waar. Gebroken nachten, doorkomende tandjes, peuterpuberstreken, handenvol broccoli die in het rond vliegen. Ik aanschouw het allemaal met een zalvende glimlach. Het beste mantra dat je op zo’n moment in je hoofd kan afspelen is “het is een fase”. En dat werkt.

Maar er zijn ook andere dagen natuurlijk. Dagen waarop het slaaptekort echt zijn tol begint te eisen. Wanneer je dochter twee weekends na elkaar tot negen uur slaapt en daarna ineens weer begint te spoken ’s nachts en om zes uur ‘s ochtends huilend wakker wordt bijvoorbeeld. Dat zijn de dagen waarop mijn zenuwen strakgespannen staan. Dan voel ik de spieren in mijn gezicht letterlijk samentrekken van het schrijnend slaaptekort en dan moet ik van pure onmacht in de kussens slaan omdat ik het gehuil niet aankan. Het zijn ook net die dagen dat het melkpoeder naast de fles valt in plaats van erin, dat je kleren al vuil zijn voor je ze hebt aangetrokken, dat de hond blaft tijdens elke online meeting die je bijwoont en dat je jezelf troost met zoete snacks die niet voor beterschap zorgen.

Op die dagen vervloek ik de emancipatie van de vrouw. Want laat ons eerlijk zijn, soms is de combinatie gewoon te veel. Naast mijn fulltime job heb ik er eigenlijk nog een tweede bij. Doktersafspraken, consultaties bij Kind en Gezin, nieuwe kleren uitzoeken want de vorige zijn alweer te klein, nieuwe schoenen shoppen want idem dito, verlofformulieren van de crèche invullen, zorgen voor verantwoorde maaltijden en tussendoortjes, opzoeken over slaaptraining (vooral in het midden van de nacht), havermoutpannenkoeken bakken (haar lievelingseten), de was doen, de was doen, de was doen.

Elke ouder weet waarover ik het heb. Het huishoudelijk werk is bij ons niet eerlijk verdeeld en dat is oké. We wisten beiden waar we aan begonnen en de job van mijn man laat niet toe dat hij evenveel kan inspringen. Daarnaast is mijn moederinstinct tot hypochondrische hoogte ontwikkeld en maak ik mezelf het leven soms gewoon moeilijker dan het is.

Tijdens die loodzware dagen vervloek ik iedereen die ervoor gezorgd heeft dat vrouwen nu ook carrière maken. Dan wil ik een keukenschort aantrekken, koekjes bakken en niet moeten nadenken over moeilijke projecten op het werk. Alle lastige dingen vallen namelijk net iets beter te relativeren als je niet ook nog eens een hele werkweek op scherp hoeft te staan.

Maar die dagen zijn in de minderheid. Meestal ben ik een kalme mama met een berustende glimlach die alle deadlines op het werk haalt. En dan ben ik best wel trots op mezelf. Dat mag ook wel eens.