Zwanger tijdens de coronacrisis

Iets meer dan drie weken geleden werd ik thuis gezet met platte rust wegens voorweeën. Gezien mijn voorgeschiedenis met Alix wou de dokter geen risico nemen, dus thuis blijven en rusten was de boodschap. De muren kwamen een beetje op me af, maar het wende wel.
Begin deze week mocht ik dan terug aan de slag. Gezien de huidige omstandigheden – uiteraard – van thuis uit. Ik ben helemaal pro alle maatregelen en de social distancing, maar soms heb ik het echt moeilijk.

Ik heb niet zoveel schrik om ziek te worden – ik zit ten slotte al vier weken wat meer afgesloten van de buitenwereld – maar alle heisa zorgt wel voor veel stress en onzekerheid. Hoewel ik meestal vrij nuchter ben rond dit hele gedoe, spookt er toch heel wat door mijn gedachten. Want de Coronacrisis triggert bij mij vooral veel paniek en stress rond een tweede traumatische bevalling. Alsof mijn ervaring met Alix nog niet erg genoeg was.

Het voordeel aan platliggen en het thuiswerken nu is dat de kans veel groter is dat ik zal ‘uitdragen’. Daar trek ik me echt aan op. Geen neo, geen zorgen over genoeg bijkomen, of genoeg eten… Mijn grote ‘droom’ was om te kunnen bevallen van een voldragen baby (na 36 weken is al oké voor mij) en op materniteit te liggen. Maar op dit moment betekent dat zonder bezoek. En rationeel gezien ben ik het daar helemaal mee eens. Maar emotioneel… als ik daarover nadenk, dan breekt er iets in mij.

Toen Alix geboren werd, moest ze meteen naar neo. Bezoek mocht enkel per twee, samen met een van de ouders, en met de strikte regel ‘kijken mag, aanraken niet’. Mijn ouders en schoonouders hebben hun eerste kleinkind pas na drie weken mogen vasthouden. Ik heb geen gelukzalige foto’s van stralende grootouders op materniteit. En de gedachte dat dit nu opnieuw zou gebeuren, breekt mijn hart. Het is iets stoms, ik weet het. Het is futiel en bijkomstig als je kijkt naar ‘the greater good’. Maar mijn trauma is er nu eenmaal.

En ik heb oprecht veel schrik dat het (opnieuw) gaat escaleren. Ik had bij Alix geen roze wolk en heb heel diep gezeten. En als die onzekerheid zich in mijn gedachten nestelt, is het moeilijk om te knop om te draaien.

Gelukkig ben ik niet alleen. En heb ik de beste vent en girls van de wereld aan m’n – virtuele – zijde.