Zwangerschapsverlof: (best wel) zwaar / (maar zo) zalig
Célestes onverwacht vroege komst heeft dit plannetje bijgestuurd. Al van in het ziekenhuis werd mij aangeraden om wat langer thuis te blijven met Céleste. Zowel omdat zij na haar stressvolle start wel wat extra rust in haar veilige cocon kan gebruiken en wij ook best tijd nemen om de emotionele rollercoaster te verwerken. Zo gezegd, zo gedaan. Met de goedkeuring van mijn werk en de kinderarts nam ik zorgkrediet op tot het eind van het schooljaar.
De eerste weken/maanden durf ik zwaar te noemen
Wel, de eerste weken/maanden met Céleste alleen thuis durf ik best zwaar te noemen. Mijn volledige dag (en nacht) bestond uit haar verversen, voeden, op mij laten slapen, zelf nog melk afkolven en alles begon weer van vooraf aan.
Mijn dag was al geslaagd als ik de tijd had gevonden om te eten en te douchen. Dit alles was moeilijker dan je zou denken, want wanneer ik Céleste, diep slapend op mij, durfde neer te leggen, was ze plots weer klaarwakker. Of als ze duidelijk vast sliep in haar park, begon ze natuurlijk te huilen wanneer ik net onder de douche stapte.
Ook 'slapen wanneer je baby slaapt' is makkelijker gezegd dan gedaan. Céleste sliep immers het best op mij, maar echt kwalitatieve dutjes zijn dat voor mama niet (Ik durfde mij amper te bewegen, laat staan slapen want wie weet wat zou ik uitsteken in mijn slaap?).
Gelukkig kon ik mij bij deze daginvulling snel neerleggen en stelde ik (en mijn omgeving) maar weinig eisen aan mezelf. Zolang Céleste dronk, sliep en proper was, was ik content. Ik genoot ten volle van de buidelmomentjes samen en kon in het weekend recupereren dankzij mijn vriend die insprong en de nachtshift overnam. Met behulp van ondersteuning van buitenaf (poetshulp, kraamzorg, familie) hoefde ik mij maar weinig zorgen te maken over het huishouden.
Na een drietal maanden werd het makkelijker
Na een drietal maanden begon alles te vergemakkelijken en kwam het zalige gedeelte. Céleste kreeg meer regelmaat in drinken en slapen, ze ging interageren met ons door te lachen en te brabbelen en begon heel geboeid te spelen.
Hier bovenop kreeg ik wat meer tijd voor mezelf. Ik kon mezelf opladen tijdens haar dutjes, wat huishoudelijk werk doen en er zo weer volledig voor haar zijn wanneer ze terug wakker werd.
Ik heb mij op een aantal projectjes gestort (sporten, kasten opruimen, bakken, fotoboeken maken, etc.), maar begon vooral de échte voldoening van mijn werk te missen. Zaken uitdenken, in overleg gaan, organiseren, coördineren en anderen helpen, dit alles bezorgt mij nog net iets meer voldoening dan een proper huis of een ververste pamper.
Mijn wereld blijft beperkt
Hoe hard ik ook overtuigd ben van mijn keuze om langer met Céleste thuis te blijven, toch is het soms lastig dat mijn wereld zo beperkt blijft. Corona helpt natuurlijk ook niet, want toen ik eindelijk mocht en durfde buitenkomen met Céleste, was er daar maar weinig te beleven. Geen koffietjes of terrasjes met vriendinnen, geen bezoek van familieleden (waarvan een hele hoop haar zelfs nog nooit zag) en geen mama-papa quality time terwijl oma en opa oppassen. Gelukkig hadden we onze dagelijkse wandeling nog (als het weer het toeliet).
Ik besef dat ik in een luxe positie zit, want de meeste mama's moeten na 3 maand terug aan het werk. Dit is lang vóór het moment dat ik het gevoel kreeg dat we samen ons ritme vonden. Vóór Céleste begon door te slapen en wat langer op haar melk kon teren. Vóór ze ons haar eerste lachje en kreetje schonk. Hoe zalig is het dat we elkaar nu in alle rust leren kennen!
Dus, tot half augustus geniet ik nog even van de knuffel- en speeltijd met onze kleine meid, van een huishouden dat behoorlijk goed op punt staat en de extra me-time voor creatieve projectjes. De eerste wendagen in de crèche zullen voor mij waarschijnlijk nog veel meer wennen zijn dan voor Céleste. Eens we dat obstakel gepasseerd zijn, kan ik (hopelijk) volledig opgeladen en (sowieso) met volle goesting starten op school!
Deze blog verscheen eerder op BabystepsbyCeleste.
