“Een gezonde dochter is toch genoeg, waarom dan nog een kinderwens?”
In oktober 2017 testte ik positief, amper twee maand later. YHOEHOE, met alle mogelijke cadeautjes verras ik ‘s avonds mijn kersverse man.
Helaas was ons geluk maar van ‘korte’ duur. Op 9 weken zwangerschap kreeg ik een miskraam. Hier was volgens de gynaecoloog geen uitleg aan te geven. ‘PECH’?? Dit was het werk van de natuur.
We vertrokken samen op vakantie in december en dat zou me echt goed doen. Even wat quality-time voor ons tweetjes, zonder erbij stil te staan dat ik sneller dan gehoopt zelf terug zwanger kon zijn…
In februari 2018 had ik weer een positieve test, super blij maar iets gereserveerder dan de eerste keer. De eerste 26 weken verliepen zoals gedroomd. Tot mijn weeën plots begonnen op mijn werk, na 26 weken?! Dit mocht niet gebeuren…
Na weeënremmers, longrijping en veel platte rust haalden we de nooit verwachtte 39 weken, en op 1 oktober 2018 beviel ik van onze dochter. Alles verliep goed, er waren geen complicaties en toen begon onze roze wolk.
Broertje of zusje
Nu, 1 jaar later en nog steeds op onze roze wolk, wilden we graag een broertje of een zusje voor onze dochter. We begonnen er terug aan, zonder zelfs nog maar stil te staan bij hoe snel alles kon gaan. Want snel was het juiste woord. Dit keer waren we amper drie maand later weer in blijde verwachting.
Maar ook snel werd ons geluk weer afgenomen. Twee weken later kreeg ik een miskraam, op 7weken dit keer. “Het werk van natuur,” waren de woorden die ik me nog kon herinneren van de eerste keer dat ik een miskraam had.
Op controle bij de gynaecoloog werden we overstelpt met emoties. Van blij naar een miskraam tot … “Je bent nog in verwachting!”
Alle vragen komen in je op, maar blijkbaar was het een tweelingzwangerschap waar helaas 1 vruchtje van was afgekomen.
In de wolken
Onze naaste familie vroeg ons of we niet treurig waren om het verloren vruchtje, en het klinkt erg om te zeggen.. Maar absoluut niet, ik was gewoon ZO IN DE WOLKEN dat ik nog steeds zwanger was van een inimini versie van mij of m’n man.
Aftellen tot de 12 weken om het verder aan familie te vertellen. Dit kwam perfect uit rond de kerstperiode, hoe gezellig om dit soort nieuws te kunnen meedelen dan.
Nog een laatste controle bij de gynaecoloog en wij droomden al verder. Hoe blij iedereen zou zijn voor ons. Maar helaas, weer te vroeg…
Hard en pijnlijk
Op de echo bleek dat onze baby veel te veel vocht op hield. We werden doorgestuurd naar een gynaecoloog gespecialiseerd in het bestuderen van prenatale echo’s. Beter gezegd het bestuderen van ongeboren baby’s.
Deze afspraak was hard, heel hard en pijnlijk. Maar wel duidelijk, we wisten waar we stonden en wat er nog op ons stond te wachten.
Met kerst, geen leuk nieuws te vertellen met een echo van ons kleine ukkie, maar bang afwachten voor mij en mijn man op het nieuws van de vlokkentest en dergelijke. De verwachtingen waren heel laag, in het ziekenhuis kwam het woord abortus te boven. En ‘s avonds in de zetel waar de lichtjes van de kerstboom gezellig brandden kwam ook weer dit scenario naar boven.
Dit was allesbehalve wat ik in gedachte had.
Pijnlijke reacties
Maar momenteel het ergste van alles, los van het feit dat we nog enkele dagen moeten wachten op de resultaten, zijn de reacties van anderen!
Ik zou niet treurig mogen zijn, want “je hebt toch al 1 gezonde dochter! Trek je daar eens aan op.”
Ik zou niet treurig mogen zijn. “Er zijn mensen die geen kinderen kunnen krijgen, dus denk daar maar eens aan.“
Ik zou niet treurig mogen zijn. “Vroeger konden ze die tests niet eens doen, dus wees blij met wat je op je bord krijgt.”
En toch …
Ondanks dat ik goed genoeg weet hoe gelukkig ik mag zijn op mijn gezin, toch ben ik wel treurig. Want ik als mama voel me niet goed bij het feit dat ik ‘gewoon nog een kinderwens heb’ en die niet vervuld geraakt. Is het recht om een gezond kindje op de wereld te zetten en het al je liefde te kunnen geven dan zo fout?
Mensen oordelen zo vaak veel te snel, wie zijn wij om te beslissen hoe treurig iemand mag zijn?
Lieve mama’s, voor mij mag je zijn wie je bent. De zon zal nooit stoppen met schijnen vanachter de wolk. Die wolk was er altijd al, alleen is ze nu even niet meer roos.
