Is het fout van mij dat ik verwacht dat de grootouders helpen wanneer ze in de buurt zijn?

Ik schets even een beeld van de situatie. Na een lange en stressvolle week, pakten we onlangs onze tassen en zetten we iedereen in de auto. Klaar om twee uur te bollen richting de Ardennen voor een weekendje met de schoonfamilie. In die twee uur werd mijn geduld behoorlijk op de proef gesteld – je kent het wel: discussies, gezeur “of we er bijna zijn” en “ik heb zo’n honger!”. Maar er was licht aan het einde van de tunnel: als we aankwamen bij het huisje dat we gehuurd hadden, dan konden mijn schoonouders ons een handje helpen. Of dat dachten wij althans … 

Je hoort me wellicht al komen, maar daar bleek dus niets van in huis te komen. Mijn schoonouders staken geen vinger uit bij het avondritueel van de kinderen. Ze sliepen ’s morgens uit en bekommerden zich niet om de kinderen. Ze deden wel de moeite om te koken, maar hielden daarbij geen rekening met de kinderen – en dus stond ik zelf maar een kindvriendelijke maaltijd in elkaar te flansen. 

Begrijp me niet verkeerd, mijn schoonouders houden van onze kinderen. Ze zijn heel genereus als het aankomt op cadeautjes. Ze zijn geïnteresseerd in hen. Ze passen weleens op (en dan doen ze al die bovenstaande dingen wél, dus ik weet dat ze het kunnen). Maar ik vind het heel frustrerend dat ze geen vinger uitsteken als we samen zijn – of het nu bij ons thuis is, bij hen thuis of op verplaatsing. Ik snap het echt niet goed: is het zo vreemd om te verwachten dat ze een beetje bijspringen en ons wat ontlasten? 

Een oprechte vraag dus: als er een volwassene in de buurt is, zou die dan hulp moeten bieden bij de kinderen? Mijn vrienden doen dat in elk geval als we samen zijn, en ik zou het onbeleefd vinden als ze dat niet minstens zouden aanbieden. Maar mag ik deze logica ook toepassen bij grootouders die hun tijd al hebben uitgezeten? Of is het sowieso fout om die hulp te verwachten, van wie dan ook? 

Ik persoonlijk zou het dus normaal vinden dat er hulp wordt aangeboden. Ik zou er echt deugd van hebben om eens de avondroutine te kunnen overslaan. Of beter nog, als ik ’s morgens eens niet voor dag en dauw zou moeten opstaan. Bij de grootouders zijn, zou moeten betekenen dat de lasten verdeeld worden – al was het maar een klein beetje, zodat de ouders een kleine pauze hebben. Ik weet dat het niet vollédig fout is van mij om dat te denken, want mijn ouders helpen wél mee als we bij hen zijn. Het is moeilijk om niet te vergelijken … 

Misschien moet ik gewoon mijn verwachtingen aanpassen. Of misschien moet ik durven uitspreken dat ik een beetje hulp wel zou appreciëren.  Het belangrijkste is natuurlijk dat ze hun liefde wel op andere manieren tonen. 

Maar ik ben dus eens benieuwd, wat vinden jullie? 

Vrij naar Scary Mommy