Artistieke uitspattingen

Zelf tekende ik graag als kind (en nu soms nog, als mijn hoofd ernaar staat). In mijn vrije tijd maakte ik kleine stripjes, schreef ik gedichten en illustreerde ik mijn zelfgeschreven verhalen. Zo leuk!

Marcel liep als kleuter rond met een koffiemolen omdat hij wou weten hoe die werkte, en was al van kleins af geboeid door elektriciteit. Raar kind dat hij was.

Maar goed, het was dus erg spannend wat voor kinderen wij zouden krijgen.

Eerst kwam Robin, een wiskundig talent met een grote boon voor wetenschappen en een grote honger naar feitenkennis. Je moest bij hem niet afkomen met een leuk verhaaltje. Non-fictie moest het zijn, begot!

Anderhalf jaar later kregen we Leon, die qua interesses iets meer op mij lijkt. Hij schreef en illustreerde in een stoffig ver verleden zelfs eens een ‘boek’, maar dat was blijkbaar een vergissing, want het is werkelijk waar zijn enige niet-verplichte artistieke uitspatting die ik me kan herinneren.

Gelukkig zijn we niet voor een derde kind gegaan in de hoop dat dat meer mijn interesses zou hebben, want dat zou nogal een tegenvaller geweest zijn.

Want Victor is ook weer een heel wetenschappelijke non-fictiefanaat. Durfals als we zijn, namen we hem eerder deze week mee naar een ludiek familietheater dat een uurtje duurde en dat de andere kinderen in het publiek best leek te bekoren, maar al na tien minuten vroeg hij fluisterend hoe lang het nog zou duren, zeg.

Enfin, creatief kan ik ze hier echt niet noemen. Allez ja, wel in het bedenken van uitvluchten, hoor, en ze kunnen ook out of the box denken, maar dat telt natuurlijk allemaal niet voor muzische vorming.

Vroeger ging het bij Victor wel wat beter. Gisteren kwam ik bijvoorbeeld toevallig een foto van een tekening van hem tegen, die hij als vierjarige maakte op ons whiteboard:

Een kopvoeter zeg, typisch voor die leeftijd. Veel kinderen tekenen er wat details bij, zoals een hoed, strik of bril. Ik las online dat die details een ‘prachtige uiting zijn van hun blik op de wereld’.

Als dat zo is, vraag ik me wel af waarom Victor koos voor een doorlopende wenkbrauw, en voor (wat lieve lezers misschien zouden kunnen verwarren met een verdwaalde baardhaar) een piemel. Het is dat ik het me nog duidelijk herinner. Zucht.

Gelukkig zag hij er toen echt nog wel heel schattig uit (tenzij ik als liefhebbende moeder een vertroebelde blik heb, wat zomaar zou kunnen). 

Enfin, de piemel op de tekening zorgde gisteren wel voor veel hilariteit bij de intussen negenjarige Victor, die zich inbeeldde hoe grappig het wel niet moest zijn mocht hij er een aan zijn kin hangen hebben. En voor die vrolijke noot hadden een hoed, strik of bril nooit gezorgd kunnen hebben.

Deze tekst verscheen eerder op moederaandehaard. Wil je meer weten over thuisonderwijs? Je vindt mijn ervaringsbundel hier.