Op je vierde verjaardag voelt de datum - jouw geboortedatum – voor het eerst best oké. Niet langer: verkeerde maand, verkeerde seizoen, verkeerde jaar.
Op jouw verjaardag denk ik altijd terug aan onze eerste ontmoeting. Hoe meer kaarsjes er branden op je verjaardagstaart, hoe meer vrede ik neem met je geboorte. Je veel te vroege geboorte. Je veel te plotse geboorte. Je veel te snelle geboorte. Je veel te pijnlijke geboorte.
Je vroeggeboorte heeft me diep ge(k)raakt en laat (nu nog) z'n sporen na.
Wanneer je ziek bent bijvoorbeeld, word ik telkens weer terug gekatapulteerd naar hoe ik compleet overdonderd naast je couveuse stond. Jou ziek zien maakt me bang en onbeholpen, omdat ik herinnerd word aan hoe fragiel je lijfje toen was.
Als ik je diep in de ogen kijk, zie ik dat mini mensje van amper 750 gram mij terug weerloos aanstaren.
Wanneer ik naast je in bed lig en jou zachtjes hoor ademen, denk ik aan onze talloze buidel-uren op neonatologie. Omgeven van draadjes en met enkel een mini luiertje om, zat je veilig onder m'n t-shirt verstopt. Te midden van de zoemende machines, rondrennende verpleegkundigen en beangstigende alarmen waren wij (voor even opnieuw) één.
Als ik vloek omdat je broer niet slapen wil, realiseer ik mij dat jij het op neonatologie noodgedwongen helemaal alleen moest leren.
Wanneer ik zeg dat alles zo snel gaat bij je broer, besef ik dat mijn zorgen en onzekerheden mijn blik op jouw kleine babystapjes vertroebelden en ik er terzelfdertijd met een vergrootglas bovenop zat. Dat je maar snel groot werd, zodat ik kon zien of je er (n)iets aan had overgehouden.
Jaar na jaar heelt mijn wonde, maar het litteken zal ik altijd met me meedragen.
Bovenal ben ik trots op jou. 💜
