Mijn lief Roosje, na een maandenlange zoektocht naar medische hulp staan we gelukkig al wat verder. Ik geef eerlijk toe, mama moest even slikken toen het verdict viel. Ons Roosje heeft Autisme. Ik wist diep vanbinnen wel dat er iets meer aan de hand was, maar toch …
We hebben iemand gevonden waar jij je goed bij voelt – wat voor ons een gerust gevoel geeft. Er wordt zowel naar jou als naar ons geluisterd. Echt geluisterd. Zo dankbaar voor!
Je krijgt vanaf nu een speciaal medicijntje dat je “scherpe kantjes” wat afneemt en je gaat sinds kort (voor enkele weken) elke dag naar Jette naar het “kampje”. Je krijgt er zoveel structuur en rust. De nodige begeleiding, begrip en vertrouwen … Alles wat jij nodig hebt.
Afgelopen vakantie hebben wij duidelijk gemerkt dat structuur en niet te veel prikkels in de omgeving echt dingen zijn die je nodig hebt. Voor ons is dit even zoeken, zeker met een gezin van 5 …
We willen je zo graag helpen … Maar helaas ga ik soms nog “het gevecht” met jou uit de weg. Ik geef toe, gewoon omdat ik nog steeds de kracht niet heb om over alles in discussie te gaan met jou.
Je wil geen kousen aandoen...
Ik mag je haren niet kammen
Je wil je tanden niet poetsen
Je wil de kleren niet aan doen die uit je kast komen en gaat er dan zelf uit je broer zijn kast halen (want je wil liever een jongetje zijn).
En nog zoveel meer..
Elk uur, elke minuut van de dag is er wel een “gevechtje” dat we moeten trotseren … Ik hoop dat er ooit een dag komt dat we samen deze strijd niet meer moeten aangaan.
Maar mama moet ook eens gaan beseffen dat autisme geen ziekte is die we kunnen genezen … We moeten er gewoon mee leren omgaan.
Lieve schat, lief Roosje … weet dat we het allerbeste willen voor jou. Het zal misschien een hobbelig parcours zijn, met vallen en opstaan zijn voor ons allemaal … maar weet dat we ons uiterste best gaan doen.
