Een mama is ten einde raad. Haar dochtertje van vijf heeft een gedragsstoornis, maar na tal van onderzoeken is nog steeds niet duidelijk wat er precies aan de hand is. Ze zit er helemaal door, en heeft het gevoel dat de medische wereld en de zorgsector hen in de kou laten staan. Met deze brief naar haar dochtertje slaat ze een noodkreet.
Twee jaar voelt momenteel als tien jaar … Zo lang voelt deze strijd met jou aan voor ons. Wij zijn helemaal op. Je vake, je grote zus, je kleine broer en ik.
Jij … Mijn “liefste” Roosje. Ja, want lief zijn kan je!
Hoe rustig je als baby was, hoe explosief je nu bent …
We proberen zo goed mogelijk in je hoofdje te kijken, maar het lukt ons helaas niet … Boos ben je … op ons, op de hele wereld.
Met onze rug tegen de muur staan we te kijken hoe de hulpverlening faalt … Telkens weer opnieuw tranen en teleurstelling na 100 telefoons waarbij we weer maar eens te horen krijgen dat er een wachtlijst is. Telkens het deksel op onze neus…
Mama en vake trekken het niet meer, Roosje. Hoe graag wij je ook zien …
Mama is helemaal op… Mama kan niet meer slapen ... Mama kan niet meer werken… Mama kan het niet meer aan om te strijden met jou en jou zo boos te zien op alles en iedereen … Ook vake verliest vaak zijn geduld.
En daarom zoeken we ook hulp. Wij willen gewoon het allerbeste voor jou en dat je terug gelukkig bent … Dat je kan genieten van al dat moois en van elkaar. Terug harmonie in ons gezin. Maar de hulp duurt lang en komt er niet door …
Ons hart brak toen je vertelde dat je stemmen in je hoofdje hoort die jou zeggen dat je ‘stoute’ dingen moet doen …. Je wil dat het stopt – je voelt zelf aan dat iedereen steeds boos op je is … Je bent ook heel boos op het feit dat je een meisje bent en geen jongen. Want in je hoofdje voel je jou op en top een jongen ...
Vorig jaar kregen wij de uitslag dat je een hoogbegaafd en vurig hoogsensitief meisje bent. Sindsdien is het met jou nog meer bergaf gegaan. Mijn hartje vertelde mij dat er nog iets meer aan de hand is, maar je was te jong om nog verder te testen.
Vandaag is het dus terug naar af. Alles zal opnieuw gebeuren. We zullen je hoogstwaarschijnlijk even laten opnemen. Het moet even voor mama, vake, broer en zus. Maar vooral in de eerste plaats voor jou! Zodat ze je kunnen helpen. Zodat wij ons vrolijk Roosje terug krijgen.
Weet dat wij je willen helpen. Al moeten we nog eens 100 keer bellen voor jou … en 1000 adressen afschuimen … Alles voor jou!
Je vuurtje mag niet doven. Want jij bent zoals Jaap Reesema zingt: ‘ Ons kleine presidentje’! Hoe moeilijk het ook gaat, wij zien jou doodgraag!
