Ik wil het even goed doen voor mijn twee kindjes
De aandacht (ver)delen
Als eerstgeborene is mijn oudste dochter drie jaar lang verpamperd en verwend geweest. Toen haar zus geboren werd, moet haar leven op zijn kop gestaan hebben. Ik vreesde vooraf het ergste.
Ik dacht dat ze enorm jaloers zou zijn. Veel aandacht zou ‘opeisen’, met misschien niet altijd positief gedrag (euh, bijten bijvoorbeeld, want dat kon ze al redelijk goed). Maar mijn vrees werd geen werkelijkheid. Ze was echt heel lief voor haar zus. Ze was zelden lastig omdat zus weer eens op mijn schoot een flesje kreeg en zij dus naast mij moest gaan zitten.
En nochtans werd het haar niet gemakkelijk gemaakt. Want die zus, die wist en weet van wanten. Ze ziet er ongelofelijk schattig uit, en erger nog, she knows it :-). Op school wordt ze door alle oudere kindjes vertroeteld. Op familiefeestjes is ze ‘zo schattig en lief’. Ze staat zonder veel erg vaak in het centrum van de aandacht. En dan sta ik als mama natuurlijk te blinken, maar denk ik toch al snel: oh, en waar is haar zusje nu? Krijgt zij wel genoeg aandacht?
Twee verschillende persoontjes
En dan zijn er nog … hun karaktertjes. De oudste heeft een klein hartje in een ruwe bolster. Ze heeft een enorme wilskracht ook. Een heel positieve eigenschap maar niet altijd gemakkelijk in de omgang. Ze kan soms echt het bloed onder mijn nagels halen waardoor ik mijn geduld snel verlies. Maar, ik herhaal: ik zie ze zo zo graag.
De jongste is een pak rustiger, luistert ook gemakkelijker.
Bijgevolg steken de twijfels wel eens de kop op. Doe ik wel hetzelfde voor allebei? Geef ik de oudste niet te snel de schuld?
De liefde is even groot
Mogen ze allebei even lang op mijn schoot zitten? Geef ik ze allebei evenveel aandacht? Krijgen ze evenveel knuffels? Luister ik even lang naar het gebrabbel van de jongste dan naar de verhalen van de oudste? Ik wil het zo graag voor hen allebei evengoed doen, als mama.
‘Als je er zo hard mee inzit, en er zo mee bezig bent, dan kan het niet anders dan dat je dat goed doet.’, aldus mijn zus. Dat moet wel gewoon waar zijn.
En over één ding twijfel ik nooit: mijn liefde. Die is voor allebei even groot.
