Het verstand komt met de jaren. En al zeker als je kinderen hebt. Het lijkt contradictorisch, want door het permanente slaaptekort, het oeverloze babygebrabbel en de overload aan Bumbalees voel je je als kersverse ouder soms met de minuut dommer worden. Maar maak je geen zorgen: eens je kind zo’n drie à vier jaar oud is, win je die verloren gegane hersencellen een voor een terug. Die hersencellen die je in de eerste levensjaren van je kind bent kwijtgespeeld althans. De cellen afgestorven door de bacchanalen in je eigen jeugd mag je wel degelijk vergeten.
Geloof me maar – ik spreek uit ervaring. Niet alleen wat die bacchanalen betreft, maar ook met betrekking tot je ouderlijke brein. Mijn zoon begint namelijk de wereld te ontdekken en kijkt al eens kritisch tegen bepaalde zaken aan. En dat gaat gepaard met ein-de-loos veel vragen. Waarom zijn bananen krom? Hoe groot was een T. Rex? Hoe komt die baby in de buik van die mevrouw?
Zelfs op reis ontsnap je er niet aan. Dan denk je in Toscane dat je lekker van dolce far niente aan het doen bent, krijg je ’s avonds bij je derde chianti de vraag waarom “die scheve toren van vanmorgen” eigenlijk überhaupt schuin is. Dan sta je wel even met je mond vol – door de wijn intussen mooi aangekleurde – tanden.
Gelukkig zijn mijn vrienden Google, Siri en Wikipedia altijd dabei. Het is dankzij hen dat ik intussen weet dat bananen krom zijn door de zwaartekracht, de T. Rex 12 meter mat en … wel, hoe baby’s gemaakt worden heb ik nou niet moeten opzoeken. Mijn punt is dat je door je kleuters dorst naar kennis gewoonweg zélf slimmer wordt. Waar kinderen krijgen toch niet allemaal goed voor is.
En nu we toch volop vragen aan het stellen zijn: wil er mij dan alsjeblieft in godsnaam iemand uitnodigen om te gaan quizzen zodat ik al die verworven kennis eindelijk kan etaleren? Mijn moederbrein dankt u.
