Het is negen uur ‘s avonds en morgen is het haar eerste schooldag. Ik sta in onze keuken en op de houten keukentafel staat een rugzakje klaar in de vorm van een egel. Mijn vrouw en ik staan omdat we niet kunnen blijven zitten. We ijsberen rond de tafel en doen wat elke student ontelbare keren doet voor zijn examen.
Haar kleertjes zijn geborduurd met haar naam. Op elk voorwerp staat in onuitwisbare stift voor- en achternaam. In drukletters, alsof we haar naam willen roepen naar al wie nog maar in haar buurt komt. Even overwoog ik om ook ons dochter te naamtekenen. Maar dat plan lieten we varen.
Voor het slapengaan vroeg ze of ze de banaan mocht opeten. Ik antwoordde dat ze dat op school mag doen. Tijdens de speeltijd. ‘Speeltijd?’ keek ze mij vol onbegrip aan. Kalm leg ik haar voor de zoveelste keer uit wat speeltijd is. In se zo’n beetje hoe ze haar dagen tot nu vulde. Maar dat zeg ik uiteraard zo niet.
Ze heeft geen flauw benul. Ondanks dat ze al maanden de vraag krijgt of ze klaar is voor school. Telkens antwoordde ze met een smakelijke ‘Ja!’. Met dezelfde intonatie & zelfzekerheid als haar antwoord op de vraag of ze nog een paaseitje wil. Waaruit we dus afleiden dat ze geen flauw benul heeft.
Morgen start haar schoolloopbaan. Niemand die weet waar die haar later brengt maar beginnen doen we bij juf Evi. Een lieve juf als we haar eerste indrukken mogen geloven. Ze mocht al eens gaan ‘proberen’ zoals dat zo mooi heet. Een halve dag, enkele weken geleden.
Dat overleefden we al, excuseer: overleefde zij al. Nu is’t voor echt. Het is een examen waar ze niet voor kan zakken. En toch controleren we voor de zoveelste keer de inhoud van haar rugzakje.
Ik wil terugdenken aan mijn eerste schooldag. In je leven heb je er wel enkele. Peuter, lager, middelbaar en hoger. Of als je verandert van school. En eigenlijk is een eerste werkdag op een nieuwe job ook een eerste schooldag. Die herinner ik mij wel nog want da’s nog maar enkele maanden geleden.
Ik had mijn rugzak ook gemaakt. Stylo en kladschriftje zaten er in. Een bananendoos had ik niet mee. Dat zouden de nieuwe collega’s misschien wat raar vinden. Uiteraard was ik nerveus. Gaan ze mij wel tof vinden? Ga ik ze wel leuk vinden?
Alles kwam goed. Alles komt altijd goed. Dat zou ik haar willen zeggen voor ze morgen de deur uitgaat. Ze zou mij opnieuw vragend aankijken, daarna zou ze ondeugend glimlachen en vragen:
‘Banaan eten?’
‘Neen,’ zou ik antwoorden, ‘tijdens de speeltijd.’
