mama en dochter

Twijfel over een tweede kindje

16/06/2022
Mamabaas
Door Mamabaas

Mijn man en ik waren (nog maar) twee jaar samen en wisten het allebei heel goed: we zijn klaar voor een kindje. Dat kindje kwam er dan ook snel en werd een prachtige dochter. Ondertussen is onze dochter 6 jaar, en (voorlopig) enig kind. Mijn man en ik hebben altijd gezegd dat we pas ten vroegste na 4 à 5 jaar een tweede kindje wouden. Dat leek ons het fijnste en het gemakkelijkst haalbaar. Dan zouden we een huis hebben in de plaats van ons appartementje en dan zou de eerste al wat zelfstandig zijn en al wat begrijpen van het nieuwe wezentje in huis. 

Onze dochter is in mijn ogen één van de gemakkelijkste en braafste kinderen die ik ken. De zwangerschap en bevalling zijn ook allebei heel goed verlopen. En ook als baby ging alles heel gemakkelijk en vlot. Dat zorgde er dan ook voor dat we bleven twijfelen om voor een tweede kindje te gaan of niet, want wat als die tweede het totaal tegenovergestelde zou zijn?? En nu hebben we het zo fijn en gemakkelijk. 

Vorig jaar namen we een voorlopige beslissing en hadden we het gevoel dat het goed was zoals het was met één kind. Maar toch namen we geen definitieve beslissing en hielden we alle babyspullen nog bij. Als ons idee na 1 à 1,5 jaar niet gewijzigd zou zijn, dan zouden we alles verkopen. 

We hebben het nog altijd heel goed met ons drietjes. Alles gaat rustig zijn gangetje, onze dochter en wij zijn gelukkig en er is veel rust, structuur en liefde in ons gezin. (Klinkt voor velen als een ideale situatie voor een tweede kindje.) Binnen onze familie gebeurden het afgelopen jaar wel wat minder leuke dingen, maar deze brachten ons nog dichter bij elkaar en lieten ons nog meer beseffen hoe goed we het hebben samen.

Enkele maanden geleden was er ineens van iemand de vraag: komt er nog een tweede of wat gaan jullie met de babyspullen doen? Verkopen jullie ze niet? En toen dacht ik: ‘ow, dan is het echt definitief dat er geen tweede gaat komen.’ Hier was ik precies toch nog niet helemaal klaar voor. Dus begonnen de gedachten en twijfels weer te malen. Wel of niet? Het was er niet gemakkelijker op geworden ... In mijn ogen begon de tijd toch ook wat te dringen om een keuze te maken voor een al dan niet tweede kindje. Ons dochtertje haar zesde verjaardag kwam er al aan en anders wordt het leeftijdsverschil altijd maar groter en groter. Ook wij zelf gaan ondertussen ongeveer richting de maximum leeftijd die we zelf voor ogen hadden om onze kinderen te krijgen. Al zijn we met onze 30 en 35 jaar zeker nog lang niet oud ;-). En twijfelend blijven doorgaan is gewoon ook niet leuk.

Ik heb veel nagedacht en vooral veel gedacht aan de wat als? Wat als we voor een tweede gaan en er gaat iets mis? Wat als het kindje ziek zou zijn? Wat als het een helse zwangerschap of bevalling zou zijn? Wat als het een huilbaby zou zijn? Zou een tweede kind ons gezin vervolledigen en gelukkiger maken of net niet? En nog zo van die vragen waar eigenlijk niemand je een antwoord op kan geven ... 

Ik probeerde daarom wat meer naar mijn hart te luisteren en eventjes minder naar mijn hoofd. En dat hart heeft ondertussen de deur toch wel opengezet. Als ik echt enkel met mijn hart denk en eerlijk ben met mezelf, is die deur eigenlijk nooit echt gesloten geweest. Mijn hoofd en de angst voor de onwetendheid namen het gewoon over en hielden de deur een beetje dicht. Ook corona en alles daarrond hielden de deur van mijn hart ietsje dichter toe dan open. Maar door al dat nadenken maakte het beeld van nog een kindje me toch wel blij. Waarschijnlijk ook omdat onze dochter ondertussen echt groot aan het worden is. 

Mijn man heeft het echter wat moeilijker om naar zijn hart te luisteren en bij hem neemt vaak het verstand de bovenhand. Bovendien is hij hoogsensitief en heeft hij het dus soms wat moeilijk met drukte en dergelijke. Ook dit is een factor die onze twijfel sterk beïnvloedt. Twee kinderen is sowieso drukker dan één. Hij denkt nog veel meer dan ik aan de ‘wat als’-vragen en heeft ook een grote angst voor als het een tweeling zou worden. Want daar zijn we wel over uit: drie kindjes willen we niet, maximum twee. 

Een babbel met de huisarts bracht ook niet heel veel wijsheid, ook zij kan geen zekerheid geven over dingen die kunnen misgaan. Zij kan alleen maar zeggen dat de kans op een gezonde baby nog altijd groter is, zeker gezien onze eigen gezondheid en leeftijd. 

Ondertussen zijn we enkele maanden van twijfelen en (veel te veel) nadenken verder en zijn we op een punt gekomen dat ik zeg: ik wil wel graag voor een tweede kindje gaan, terwijl mijn man zegt: voor mij hoeft het niet meer echt. 

Ja, dat maakt het er dus nog steeds niet gemakkelijker op. Ik heb schrik dat mijn man het niet zal aankunnen of er niet gelukkiger van zal worden als we er wel voor gaan, en hij heeft schrik dat ik iets zal blijven missen als we er niet voor gaan. Iemand zal een toegeving moeten doen naar de ander, maar wie? En welke keuze of toegeving is de beste?

En als hij dan toch wat meer neigt naar: ik denk dat het oké is voor mij, dan begin ik zelf weer te twijfelen. Wil ik het echt?

Hoe moeilijk kan het zijn, zullen sommigen denken. Maar ik vind het zo’n belangrijke en moeilijke beslissing dat ik mijn verhaal eens kwijt wou ... Ook voor de ouders met dezelfde twijfels: jullie zijn dus niet alleen ;-).