We wilden altijd al twee kinderen
Dat we twee kinderen wilden, stond al lang vast in ons hoofd. Bij mij waren het er altijd al twee, Joran twijfelde nog tussen twee en drie. Maar uiteindelijk vond hij twee ook fijn. Dat hadden we zo afgesproken toen we nog geen kinderen hadden. En toen kwam Remus. En twee jaar later, in 2021, was Rhea er. In maart 2021 waren we ons zorgen beginnen maken rond Remus en toen was ik al 6 maanden zwanger.
Ik stel mij soms de vraag of Rhea er zou geweest zijn, mochten we onze zorgen eerder hebben ontdekt. Ik kan het echt niet zeggen. Remus is geen moeilijk kind, maar hij is wel eentje dat komt met extra zorg. Ik zie hem enorm graag en ik zou het niet erg vinden om twee Remussen te hebben, maar ik weet eigenlijk niet of ik er nog extra zorg bij zou kunnen nemen. Ik vind het nu al vrij pittig.
Wat als je een zorgkindje hebt
Ik prijs mezelf gelukkig dat we al zwanger waren en we dus geen beslissing moesten maken, want ik weet niet of ze er anders zou geweest zijn. Nadat we alles hoorden en daarbij hoorden dat er vier keer zoveel jongens met autisme zijn als meisjes was ik blij dat Rhea een meisje was. Al vraag ik me vandaag wel af of die ratio wel klopt. Maar ik weet nog dat ik blij was. Het lijkt er wel op dat Rhea een normale ontwikkeling heeft en ik zie geen signalen die leiden naar autisme. Al besef ik nu maar al te goed dat het bij meisjes anders tot uiting komt en niet zo duidelijk is.
Mag ik even heel eerlijk zijn? Ik ben echt blij dat Rhea een normale ontwikkeling heeft. Om als mama te mogen ervaren hoe een kind met een normale ontwikkeling groeit. Ik vind het heerlijk om interactie te hebben met haar: ik vertel iets en ze reageert erop. Ze begrijpt wat ik zeg. Ergens doet het wel pijn natuurlijk, want ik verlang daar ook naar bij Remus. En dan voel ik mij schuldig tegenover Remus, want hij mag er helemaal zijn zoals hij zelf is. Nu probeer ik dat los van elkaar te zien. Ik mag ernaar verlangen bij Remus, natuurlijk verlang ik naar (meer) verbinding met hem. Maar dat doet geen afbreuk naar hem toe.
Een eeuwige tweestrijd
Het blijft een eeuwige tweestrijd. Ik maak graag ruimte voor wie Remus is en aanvaard hem echt zoals hij helemaal is. Natuurlijk verlang ik naar bepaalde dingen, maar ik leg het hem niet op. Ik neem het hem niet kwalijk omdat hij bepaalde verlangens niet ‘inwilligt’. Dat verlangen overheerst niet. De liefde en zijn lief karakter is het belangrijkste. Dat hij zichzelf kan blijven zijn en dat hij de ruimte altijd mag voelen om dat te mogen blijven. Dat hij mag weten en voelen dat ik trots op hem ben.
Ik vergelijk het soms met een oudere zoon of dochter die misschien geen kinderen wil. Als moeder verlang je misschien ook naar kleinkinderen, maar je zal je eigen kind daarvoor niet minder graag zien of echt beginnen te pushen. Het is niet omdat je verlangt dat dit afbreuk doet aan bepaalde dingen. Verlangen is nu eenmaal menselijk.
Helaas kunnen we niet in een glazen bol kijken, maar wie de schoonheid ziet in het nu ziet vaak mooie dingen.
Interactie tussen broer en zus
Voorlopig is de interactie tussen onze kinderen onderling beperkt. Rhea zoekt soms wel toenadering maar het is alsof ze aanvoelt dat Remus liever op zichzelf is. Al saboteert ze hem af en toe door bijvoorbeeld zijn blokken te nemen of zijn toren kapot te maken. Op zijn beurt is hij dan wel wat gefrustreerd, maar dat is ook snel weer over. Hij heeft Rhea nog nooit pijn gedaan of een woede-aanval gehad.
Wat wel soms gebeurt, is dat hij haar speelgoed afpakt. Remus heeft een beetje ‘verzamelwoede’ en heeft bepaalde lievelingsdingen. Als zij dan iets heeft dat hij graag verzamelt (ook al was hij er op dat moment niet mee bezig), is dat echt moeilijk voor hem. Toch probeer ik hem soms duidelijk te maken dat hij moet leren delen. Zijn zusje laat het meestal gewoon gebeuren dat hij iets afpakt, dus ik probeer zelf ook niet te veel in te grijpen.
Ze zorgt nu al voor haar broer
Rhea is nog maar twee jaar maar eigenlijk wel echt lief tegenover haar broer. Ze geeft hem soms iets te eten of ze brengt hem speelgoed waarvan ze weet dat hij eraan gehecht is. Als ze de schoenen ziet staan van Remus komt ze die ook brengen. Ze linkt dus vaak bepaalde zaken aan hem. Remus doet dit niet echt, behalve bij haar fopspeen. Als hij haar fopspeen ziet liggen, raapt hij die op en doet hij die in haar mond. Dat is echt een grappig zicht, maar het is ook wel fijn dat hij zijn zusje op die manier helpt.
Meestal spelen ze apart, vooral naast elkaar apart. Ze zijn beide rustige kinderen en ze aanvaarden elkaars aanwezigheid. Remus is nooit jaloers geweest toen Rhea geboren was, en Rhea heeft het nooit anders geweten dan met haar broer. Het zou misschien een ander verhaal geweest zijn mocht Rhea de oudste zijn, maar het is goed zoals het is.
Wat als je nog een kinderwens hebt?
Om nog even terug te komen op die kinderwens: als jij een zorgouder bent, kan ik heel goed begrijpen dat die extra zorgen jouw kinderwens misschien verandert. Dat is niet grof of lelijk tegenover je kind, maar gewoon een realistische overweging die je maakt. Buitenstaanders zien slechts een tipje van hoe het is als zorgouder, dus luister niet als ze daarop commentaar hebben. Luister naar je gevoel en wat haalbaar is voor jou en jouw gezin.
Misschien verlang je zelf wel naar nog een kindje, maar heb je die wens moeten opbergen. Weet dat het oké is om ook hier te verlangen, zonder dat het afbreuk doet naar je kind(eren). Je gevoel mag er zijn.
Deze blog verscheen eerder op Meerdanmama.
