Als de roze wolk een beetje vertraging heeft
Liefde op het eerste gezicht?
Toen ik dan effectief zwanger werd, was ik euforisch. Maar de onzekerheid sloeg ook genadeloos toe. Zou het hartje nog wel kloppen? Zou alles oké zijn? Zouden wij dat wel goed doen, als mama en papa?
Toch wist ik het zeker: eens die kleine spruit er zou zijn, zou ik dolgelukkig zijn en heel hard genieten van een roze wolk.
Na negen lange maanden wachten (en nog iets langer, mijn zoontje voelde zich duidelijk goed in mama’s buik), was het dan eindelijk zover: hij was er, hoera!
We waren meteen trots en vertederd. Maar eerlijk? Ik kan niet zeggen dat we meteen dolverliefd waren. We werden niet op slag overspoeld door liefde. Het was geen sprookjesverhaal van 'ik keek in zijn ogen, voelde me op slag mama, en we leefden nog lang en gelukkig.' We kenden dat kleine mannetje totaal nog niet, we moesten hem nog helemaal ontdekken.
Slechte moeder? Of gewoon moeder?
De befaamde roze wolk liet op zich wachten. De combinatie van hormonen en vermoeidheid deed haar werk. Als de kersverse papa aankwam in het ziekenhuis, kwamen ook de tranen naar boven. Terwijl ik ondertussen zat te lachen: 'Ik weet niet eens waarom ik huil?!' Een emotionele rollercoaster noemen ze dat dan.
De gedachte dat dat kleine wezentje volledig afhankelijk was van ons werkte een beetje verlammend. Vanaf nu moesten we er altijd staan, elke minuut van elke dag. Ging ik te voet naar de winkel om er even uit te zijn, dan kreeg ik na 100 meter al telefoon: 'Hij heeft honger, ik denk dat je het best terugkeert.' Beklemmend was dat…
Ik begon me af te vragen waar we in hemelsnaam aan begonnen waren. Zouden we ooit ons ‘leven’ terugkrijgen?! Waarom had ik dit zo graag gewild?!
De opmerkingen van bezoekers deden er ook geen goed aan. 'Je kan je dat niet meer inbeelden he, een leven zonder dat ventje?' Bwa, ik kon me de vrijheid en frisheid van mijn vroegere leventje toch nog vrij vlot inbeelden…
Op slag voelde ik me een slechte moeder. Abnormaal zelfs. Niemand had me ooit verteld dat het zo ging, het moederschap.
Roze wolk met vertraging
Maar ondertussen leerde ik mijn zoontje elke dag beter en beter kennen. Ik kon op hem inspelen, leerde hoe ik hem kon troosten, kon blij maken. Werd elke dag een beetje verliefder, een beetje trotser.
Het werd gemakkelijker, mijn baby kreeg wat regelmaat en ritme. Er ontstond interactie.
En op een dag moest ik vaststellen dat ze gelijk hadden: ik kon me mijn leven niet meer inbeelden zonder hem.
Elke dag dacht ik dat mijn liefde niet meer groter kon worden, om de dag erna vast te stellen dat die liefde toch nog een tikje gegroeid was.
Mijn zwangere buik had plaatsgemaakt voor iets nieuws: een warme golf mamaliefde in mijn buik.
Ik kan dus alleen maar meegeven aan nieuwe of toekomstige mama’s: hé, het is oké als je niet instant op een roze wolk vertoeft na de bevalling. Die roze wolken van tegenwoordig durven al eens de weg kwijt te raken en met een beetje vertraging komen aanwaaien ;-).
Deze blog verscheen eerder op MAMoiselleblogt.
