Alle kersverse mama’s zullen het vast wel tegengekomen zijn: het zogenaamde “goedbedoelde” advies, of gewoon rotopmerkingen van mensen die totaal niet weten waarover ze het hebben. En dus ook niet bijster behulpzaam zijn. Bij deze een bloemlezing van wat ik allemaal te horen kreeg en daarbij mijn reacties en bedenkingen die ik nooit over mijn lippen geperst kreeg (maar o zo graag had willen zeggen!).
Genieten maar!
Van wat precies? De stuwing in mijn ontplofte borsten? De melk die tot in mijn oksels zit en mogelijk ontstekingen geeft? De continu huilende baby? De gebroken nachten? Het ijlen van het slaapgebrek? Mijn opengereten buik? De bebloede pampers rond mijn billen? Ik hoorde het zo vaak dat ik op een bepaald moment dacht ‘als er nog één iemand dat tegen mij durft te zeggen, dan…’
Doe een dutje als je baby slaapt.
Natuurlijk! Want iedereen heeft een baby die slaapt.
Het gaat zo snel!
Niet snel genoeg.
Oei, heeft hij reflux? Bij ons ging het pas over toen ze leerde stappen.
L. was 5 maanden toen ik dit te horen kreeg. Al 5 maanden pure marteling voor ons allemaal, want hij sliep niet door de pijn en krijste dag en nacht het huis bij elkaar. Mijn gedachten toen? Als ik dit moet volhouden tot hij kan stappen: geef me dan maar de kogel.
Leert hij kruipen? Daar gaat de rust!
Welke rust precies? L. was een huilbaby en wilde de hele tijd vastgehouden worden en eigenlijk ook weer niet, want dan duwde hij zich van je af. Kilometers hebben we gewandeld om een beetje rust te krijgen. Daarnaast was hij zeer gefrustreerd als hij te lang op dezelfde plek moest liggen. Actie moest hij hebben! Dus toen hij leerde kruipen, werd het zelfs al een beetje vrediger in huis (wat met het leren stappen nog beter werd).
Een tutje mag je echt niet geven! (door kinderloze betweters)
Ja, ik weet dat ik mijn zoon moedwillig vermink en bewust scheve tanden geef, want dat lijkt me dolletjes. Maar als ik moet kiezen tussen ‘s nachts slapen of een zoveelste nachtje doordoen omdat ik mijn kindje rechte tandjes gun, is de keuze snel gemaakt. Zwijg maar gewoon. Ik wil weleens zien wat jij gaat doen later.
Heb je dit en dat en dit… al eens geprobeerd? (vrij in te vullen)
Nee zenne! In plaats daarvan lach je schaapachtig, bespaar je jezelf de moeite om te zeggen dat je dat al geprobeerd hebt om verdere discussies te vermijden, bedank je de wijsneus voor het goedbedoelde advies (want je wéét dat ze het oprecht goed bedoelen) en fret je vanbinnen je kas op.
Bij ons was het echt een roze wolk.
Goed voor jou. Die van mij is in geen velden of wegen te bespeuren. Tenzij je die gitzwarte donderwolk boven mijn hoofd bedoelt.
Je moet een huilkaart bijhouden.
Dit was bij de hulpverlener bij wie je doodmoe aanklopt omdat je een huilbaby hebt en radeloos om hulp gaat vragen. Zéér teleurgesteld terug naar huis gegaan en twee weken lang volop die verdomde huilkaart ingekleurd.
Je hebt een huilbaby (de hulpverlener twee weken later) No shit Sherlock. Dat wisten we twee weken geleden ook al.
Baby’s huilen nu eenmaal.
Wat vertel je me daar nu? Huilen baby’s?! Dat wist ik nog niet! Had iemand me dat maar verteld voor ik aan kinderen begonnen was!
Ja, maar te veel slapen is ook niet goed, he. Die van mij sliep van de groentepap tot aan de fruitpap!
Oké, en waar start je probleem?
Ooh, we genoten ontzettend van de rust tijdens de corona (door mama’s die een tweede in de coronaperiode gekregen hebben)
Fijn voor jou. Maar jullie hebben het tenminste ook op de “normale” manier mogen meemaken.
Dé survival tips voor kersverse moeders, geschreven door een niet nader genoemd vrouwenblad
Het artikel geïnteresseerd beginnen lezen, waarna je de “getuigenissen” van moeders leest die je vertellen dat je de bevallingsrust niet overleeft zonder een lijntje mascara. Of dat je altijd lippenstift of concealer bij de hand moet hebben. Ah ja, zeer logisch. Natuurlijk moet je er prachtig blijven uitzien! Dat is toch bijna net zo belangrijk als jezelf op de been kunnen blijven houden als je al maanden niet slaapt door een huilbaby. En die luiertas, waar is die dan?
Mijn notities enkele jaren geleden, toen ik volop tegen mijn postnatale depressie aan het vechten was: “Zulke achterlijke wijven moeten gewoon hun bek houden. Ze weten duidelijk niet hoe het moederschap voor sommigen onder ons aanvoelt!!!
Ik, bitter? Neuh…
Je baby niet schudden!
Oké, ik heb dit al 37 keer bij verschillende hulpverleners gehoord toen ik radeloos advies ging vragen om die krijsende baby van me te doen stoppen met huilen. Zie ik er soms zo agressief uit?
Je moet je baby laten huilen
Geprobeerd. Lukt niet. Meneertje houdt het blijkbaar twee uur aan een stuk vol en we hebben uiteindelijk moeten ingrijpen omdat door het krijsen (en zijn reflux) hij begon over te geven.
Oei, een slechte bevalling? Die van mij was echt fantastisch!
Bedankt, dat was exact wat ik nu wilde horen. Als ik mijn hart bij je lucht, vertel dan niet meteen hoe geweldig dat het bij jou gaat en hoe goed jij het allemaal doet. Ik wil niet weten hoe jij je kind uit je lijf voelde komen met die oerkracht en dat instinct van je dat je door je lijf voelde zinderen. Ik ben blij voor je (ook al weet ik het liever niet). Helaas was het mij niet gegund.
Dus luister gewoon even naar me, en erken dat het moederschap soms gewoon kak is. Jouw goede ervaringen voelen voor mij als een kaakslag in het gezicht, als natrappen. Een moeder in nood heeft daar absoluut geen boodschap aan, én je doet ze alleen NOG ellendiger voelen dan ze al is.
Ja, mijn baby slaapt goed door. Die baby van Eline daarentegen… (en je dan zelfgenoegzaam toelachen)
Deze topper was tijdens een lunch met een andere dienst op het werk. Ineens ook de laatste keer. De mama in kwestie was een maand na mij bevallen. En ja, zij bleek een wolkje va n een baby te hebben dat na zes weken (zés!!!) al doorsliep. Ze voelde zich vast een geweldige moeder.
En wat ik dan achteraf denk: ‘Het heeft niks met je kunde als moeder te maken, trut. Je hebt gewoon geluk!’
Of de variant: ‘Haha, dat kindje slaapt wél door! Dat is wat anders dan bij jou, he…’
Die opmerking hoor ik nog geregeld als er een collega op de werkvloer bevallen is of iemand over een pasgeboren kindje vertelt, maar dan oprecht plagerig. Afhankelijk van mijn humeur, moet ik soms nog groen lachen. Met momenten komt het toch nog aan, en is het nog eens extra zout op die verdomde - nog steeds - open wonde.
Ooh, wat leuk! En hoe voel jij je? (wanneer je terug uit bevallingsrust komt)
Eerlijk? Onderstaand liedje - wat een héél lange poos mijn lijflied is geweest -, vertelt je exact hoe ik me voel…
(Aanrader trouwens - deze man (Bo Burnham) heeft een comedy special gemaakt op Netflix (‘Inside’) waarin hij tijdens de corona opgesloten zit in zijn huis en met een knoert van een depressie kampt. Zéér herkenbaar met momenten…)
Wanneer komt het tweede?
In geen honderd jaar.
You have not yet given permission to place the required cookies.
Accept the required cookies to view this content.
