keizersnede

Het had de mooiste dag van mijn leven moeten worden …

14/07/2022
Mamabaas
Door Mamabaas

16 januari 2022. Het had de mooiste dag van mijn leven moeten worden, na een zware zwangerschap met maanden van platliggen en rondgebracht worden in de rolstoel. Maar dit werd het niet. Toch niet meteen. 

Ik was vrijdag nog langs de gynaecoloog geweest voor een check. Hier werden geen abnormale zaken gemeld hoewel ik er deze keer wel pijn van had. Met een gerust hart gingen we het weekend in. Zaterdag verliep op zich nog wel vlot maar tegen de avond aan begon ik me heel lastig te voelen. Ik draaide en keerde in de zetel, totdat zitten geen optie meer was. Rondwandelen dan maar. Ook dat ging even ... Tot het niet meer ging. 

Ik riep tegen mijn vriend dat ik pijn had. Maar pijn was niet het juiste woord. Het was eerder echt een ambetant gevoel. Mijn kleren moesten uit, ik lag op de grond, ik had wel het gevoel dat ik moest persen (of dat dacht ik toch). Uiteindelijk riep ik dat de ambulance gebeld moest worden want ik geraakte niet met de auto in het ziekenhuis. 

Toen de ambulance aankwam, probeerden de ambulanciers en de arts mij te kalmeren en te onderzoeken. Maar ik plakte tegen het plafond van de pijn. Toen werd vrij snel beslist om toch maar naar het ziekenhuis te gaan. 

Daar aangekomen was ik helemaal niet meer op deze wereld. Ik probeerde mijn pijn op te vangen door aan niks anders meer te denken. Ook de gynaecoloog van wacht kon mij niet onderzoeken. Tot ze eindelijk doordrongen tot me en een epidurale verdoving konden steken. Pas toen was ik weer helemaal bij zinnen en kon ik onderzocht worden. 

'Dit heb ik nog nooit gezien,' zei de gynaecoloog. Dat schept uiteraard geen vertrouwen. Er zat een bloedklonter van zo'n 7 cm in het geboortekanaal. 'We gaan je water breken om je zoontje de kans te geven op natuurlijke wijze nog op de wereld te komen.' Maar dit was maar een probeersel. Eentje dat helaas niet aansloeg. Mijn zoontje zijn hartslag daalde met 50% als reactie op de verdoving. Conclusie: spoedkeizersnede. 'We halen je zoontje op de wereld en bekijken morgen hoe we de bloedklonter benaderen,' zei de gynaecoloog nog en zo geschiedde. Of toch ook weer niet.

Op het moment dat mijn zoontje uit mijn buik werd gehaald, voelde ik mezelf heel erg misselijk worden. Ik kreeg een zuurstofmasker maar voelde al snel de substantie veranderen. Ze doen me in slaap, is wat ik dacht. En maar goed ook. Want de bloedklonter was losgekomen en ik bloedde. Ik bloedde heel erg. Twee liter verloor ik. Drie uur zijn ze bezig geweest, waarvan twee uur op zoek naar waar het lek vandaan kwam. Het was op het nippertje, maar ik heb gevochten. Voor mijn zoontje en voor mijn vriend. 

De dagen nadien waren een hel. Huilen deed pijn, net als lachen, eten, naar het toilet gaan, ... En ik was alleen. Ik lag op de IC te bekomen terwijl mijn zoontje werd opgevangen in de couveuse. Dit was voor hem niet echt nodig maar dit was de enige plaats waar continue iemand aanwezig is, zodat mijn vriend kon pendelen tussen mijn kamer, ons zoontje, de kamer op de materniteit en thuis. 

Ondertussen ben ik fysiek oké, maar in het kopje is het moeilijk ...

 

Tina 
 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes