Iedere keer als ik mijn jongste zoon nu knuffel, doe ik dat extra...
Als ik nu naar hem kijk (hij is nu bijna 3) snap ik niet dat ik hem niet altijd zo schattig, hilarisch en ontwapenend vond...
Trauma aan de moeilijke zwangerschap en horrorbevalling
Achteraf besef ik dat ik nogal een zwaar trauma over hield aan mijn heel moeilijke zwangerschap van hem, en nog meer aan de vreselijke horrorbevalling... Nochtans had ik zo gehoopt het dit keer anders zou verlopen, na een eerdere loodzware bevalling van ons eerste zoontje.
Helaas. Het scenario was nog rampzaliger als de eerste keer. Alles wat ik niet wilde, onverwacht ingeleid moeten worden, 2x mislukte epidurale verdoving, vliezen kunstmatig breken, urenlange arbeid zonder resultaat,... mentaal en fysiek compleet uitgeput... Om dan uiteindelijk na bijna meer dan 24u mijn baby letterlijk uit mijn buik te moeten laten snijden met een gedwongen keizersnede. Echt niks dan goeds over de vroedvrouwen en mijn gynaecoloog., die deden meer dan hun best en waren fantastisch lief maar ik had gewoon weer pech...
Hij wees me af
Mijn lichaam was op. Uitgeput. Fysiek en mentaal was ik in shock. Ik zag hem, heel even maar, kon nog net zijn hoofdje aaien en toen werd alles zwart.
Ik weet zijn "afwijzing" naar mij toe daaraan. Aan die moeilijke zwangerschap die ik had. Die bruuske kennismaking met de wereld. Of was ik het die hém onbewust afwees en niet genoeg liefde gaf? Zo hard om dit zelfs maar te moeten denken... Wat voor een moeder maakte dit dan van mij??
Mijn man had hem vlak na de geboorte skin to skin mogen vasthouden. Ik kan me het moment dat ik hem voor het eerst vast hield zelfs, en helaas, niet eens meer herinneren... Ik had zoveel medicatie in m'n lijf gehad, was mentaal en lichamelijk zo diep moeten gaan dat er gewoon stukken weg zijn.
"Papa, papa,..." Niet ik als mama maar papa was zijn grote toeverlaat en steun. Ik kon en mocht hem niet troosten bij verdriet. Als ik alleen met hem was, was het wel ok. Van zodra hij echter papa zag, strekte hij zijn armpjes uit en was mama alleen nog een noodzakelijk kwaad. Zo ervoer ik het althans...
Het deed vaak wel pijn. Jaloers op mijn man was ik zelden maar leuk was anders. Ik deed toch ook mijn best, of niet genoeg? Zelfs bij de grootouders verkoos hij vaak nog liever oma of opa dan mama... Soms op het pijnlijke af. Ik probeerde me voor te houden dat het voorbij zou gaan, maar diep vanbinnen voelde ik me alleen maar schuldig. Dan dacht ik dat ik nooit een band met hem zou voelen. Dat we nooit oprecht van elkaar zouden houden. Enz...
Ontslag
In heel die toch al geen gemakkelijke periode werd ik compleet onverwacht ook nog eens ontslagen op mijn werk, vlak na mijn terugkeer uit zwangerschapsverlof (echt ideaal als je net terug je evenwicht moet zoeken in de combi werk-gezin). Dat ontslag had dan nog te maken met het feit dat ik op 6 maanden zwangerschap was uitgevallen wegens risico op complicaties. Mijn toenmalige werkgever kon het blijkbaar niet verkroppen dat ik plots op 6 maand zwangerschap op medisch voorschrift (met risico op complicaties) niet meer kon werken en ik werd er zwaar op afgerekend. ("Je hebt het werk in de steek gelaten van de ene dag op de andere...") Dus ik mocht gaan...
Schuldgevoel en het gevoel van "gefaald" te hebben op alle vlak. Mijn lijf waar ik niet op kon rekenen, als moeder voelde ik me slecht, en dan deugde ik klaarblijkelijk als werknemer ook al niet.
Gelukkig was mijn man heel die tijd mijn steun en toeverlaat. Mijn rots in de branding.
Ik voelde me mislukt als mama
Door alle omstandigheden voelde ik me eigenlijk verdwaasd en verdoofd. Ik kon niet die allesomvattende en overweldigende liefde voelen die ik wel onmiddellijk had gevoeld bij mijn eerste zoontje. Daardoor voelde ik me dan weer mislukt als goeie mama. Voor mijn oudste zoon liep ik wél over van liefde... Ik sprak er met niemand over. Want ik vond het abnormaal van mezelf. Nog nooit had ik iemand iets dergelijks horen vertellen. Dus, het zou dan toch wel aan mij liggen??
Ik was zo verdrietig. Boos ook over het feit dat het niet anders was kunnen gaan. Dat ik niet had mogen genieten van een zorgeloze zwangerschap. Dat mijn lijf maanden zo vreselijk had afgezien, dat de bevalling zo’n uitputtingsslag was geweest. Zelfs maanden nadien was ik lichamelijk en mentaal van slag. Ik had een abonnement bij dokter en apotheek.
Ik bleef ook zo boos om die stomme keizersnede.
Ik was ervan overtuigd dat onze start anders had kunnen verlopen als... Maar ja, "wat als..." Kostbare tijd en energie heb ik daaraan verspild.
Van die moeilijke start is niets meer te merken
Ondertussen zijn we bijna 3 jaar verder. En van die moeilijke start is gelukkig niets meer te merken.
Ik heb er op een gegeven moment wel zelf iets rond ondernomen, er toch eens met iemand "neutraal" over gepraat. Mijn verhaal eens één keer doen zonder enige veroordeling was blijkbaar genoeg, want sindsdien kan ik een klein stukje luchtigheid rond die periode binden. Het betekende toen meteen ook een keerpunt in onze band, die stilaan beter en beter en uiteindelijk toch hecht werd.
Hij is nu een heel vrolijke, ongecompliceerde kleuter met weliswaar een sterk en stevig karakter. We zijn nu wél heel dikke vrienden. Ik zie mezelf zo hard in hem terug. Uiterlijk en karakter zijn we me en mini-me. Al blijft papa toch nog altijd zijn allerbéste vriend. Maar het is ok voor iedereen.
Alles viel dan uiteindelijk toch in de plooi en ik maak me ook geen zorgen meer over onze band. Die is er nu gewoon.
Toch, af en toe, als ik hem in zijn bedje leg of nog eens over zijn slapend bolletje ga aaien voor ik zelf ga slapen, overvalt me nog een soort tristesse. Over hoe de start was en dat die nooit meer goed gemaakt kan worden of kan worden over gedaan.
Dan knuffel ik hem nog eens extra, zeg dat ik van hem hou en dat ik heel trots op hem ben. En dat, dat komt uit de grond van m'n hart.