baby in couveuse

Ik heb het nog steeds moeilijk met mijn spoedkeizersnede op 29+5 weken

12/12/2022

19 januari 2021, een dag met een dubbel gevoel. Ik was 29 weken en 5 dagen zwanger van onze dochter Ella-June toen mijn placenta loskwam en ik met een spoedkeizersnede moest bevallen.

Rond 7u hoorde ik mijn zoontje stilletjes wakker worden, ik bleef nog even liggen en zou hem dadelijk uit zijn bedje halen. Maar plots voelde ik iets ‘sijpelen’. Ik dacht dat mijn water gebroken was. Toen ik met mijn hand voelde, hing die vol bloed. Ik voelde de klonters zo wegsijpelen. 

Mijn man maakte zich beneden klaar om te gaan werken. Omdat ik niet meer durfde te bewegen heb ik hem gebeld en gevraagd meteen de hulpdiensten te bellen. Hij wist even niet wat hij eerst moest doen toen hij me zag. Als snel kalmeerde hij me en begon hij de komst van de hulpdiensten voor te bereiden. Hij nam enkele handdoeken en duwde deze tussen mijn benen, ondertussen zette hij de hond in zijn bench en de voordeur op een kier. Onze zoontje bleef rustig in zijn bedje dus die lieten we nog even liggen tot mijn mama er was. 

Voor ons duurde het lang, maar de hulpdiensten waren er vrij snel. Ikzelf bleef ijzig kalm en kon me alleen maar concentreren op de beweging van Ella-June. Ik moest haar blijven voelen, ze moest bij mij blijven. De spoedarts van de MUG verwittigde meteen mijn gynaecoloog en besliste dat ik zo snel mogelijk in het dichtstbijzijnde ziekenhuis moest bevallen.

Nu nog naar beneden geraken, ik mocht niet rechtstaan en moest op mijn linkerzijde blijven liggen. De brandweer moest hierbij helpen. Zo dankbaar dat deze mannen ons veilig naar beneden brachten! In het ziekenhuis aangekomen stond er een heel team op ons te wachten. Ik was zo blij om mijn gynaecologe te zien! 

Ze knipte mijn nachtkledij open en legde de monitor aan mijn buik. ‘Ik heb nog goede harttonen!’ riep ze door het OK. Ik was zo opgelucht! Voor het steken van de epidurale nam een verpleegster van het OK me stevig vast, nooit gedacht dat een ‘knuffel’ van een vreemde zo’n deugd kon doen. Net voor we begonnen kwam mijn man binnen, hij nam mijn hand stevig vast en zei ‘we kunnen dit!’

Toen de gynaecoloog begon te snijden heb ik dat gevoeld en ben ik buiten bewustzijn gegaan. Ik weet niets meer … Onze dochter is geboren zonder dat ik het beseft heb, ik heb mijn eigen bevalling gemist. Ik heb haar geen naam kunnen geven en heb haar niet kunnen troosten. 

Ik werd heel moeilijk wakker en zat in een soort van tunnel. In de verte hoorde ik mijn dochtertje. Ik wist even niet meer in welk ziekenhuis ik was en begon allerlei vragen te stellen. Mijn man kwam even tot bij mij en de kinderarts ook. Ella-June deed het goed, ondanks de situatie. Ze ademde zelfstandig, maar kreeg toch wat hulp ook omdat ze het moeilijk had. Het was een vechtertje!

Ondertussen kwamen de artsen van het UZA toe om haar verder te onderzoeken en mee te nemen. Voor ik naar recovery werd gebracht heb ik haar even van ver gezien. Mijn hart brak … Mijn lieve kleine meid, helemaal over haar toeren, zonder mama … 

Op recovery was ik plots helemaal alleen, mijn man moest bij ons dochtertje blijven van mij. En toen kwam er een couveuse binnengereden. Het afscheid voor even … maar voor mij opnieuw hartverscheurend. Gelukkig mocht ook ik vrij snel vervoerd worden. Rond 15u in de namiddag waren de onderzoeken van Ella-June afgerond en konden we haar eindelijk zien. 

Ik durfde haar amper aan te raken … Haar vasthouden ging nog niet, omdat ze vrij oncomfortabel was. Alles wat de artsen zeiden ging dwars door me heen, ik kon niets opnemen. Ik was gewoon nog niet mee in het hele verhaal. Ik had ook enorm veel pijn ondertussen. Moest ik nu echt terug naar mijn kamer? Maar ik kon het niet uithouden. 

Op aanraden van de artsen startte ik meteen met kolven, geen pretje na een keizersnede! De borstvoeding kwam zeer moeilijk op gang. Maar ik moest en zou doorzetten. Dat was alles wat ik op dat moment kon doen voor Ella-June. Ik voelde me zo schuldig als ik haar daar zag liggen. Ik had gefaald als mama en mijn dochter moest het bekopen ... 

Felicitaties stroomde binnen, maar dit gaf me een dubbel gevoel. Ella-June lag daar tot slot te vechten. Niemand besefte wat we doormaakten of had enig idee van wat er ons te wachten stond. ‘Ze doet het toch goed?’ Ik stuurde natuurlijk alleen de betere foto’s, omdat ik niet wou dat iemand zou zeggen ‘oei komt dat wel goed?’. 

Na drie nachten op materniteit moest ik naar huis. Veel te vroeg! Zowel lichamelijk als mentaal. Onze dochter kreeg de beste zorgen op neonatologie, maar de materniteit was verschrikkelijk. Opnieuw afscheid nemen, thuis komen met een lege buik en zonder baby. Gelukkig had ik mijn zoontje, hij vulde de leegte thuis op. 

Ik maakte een planning om zoveel mogelijk bij mijn kindjes te zijn. Mijn man en mama namen het huishouden over. Ik werd geleefd en vond nergens rust. Was ik thuis, dan wilde ik naar Ella-June en was ik bij Ella-June, dan miste ik mijn zoontje. 

Na twee weken mocht Ella-June naar het ziekenhuis dichterbij omdat ze het super goed deed. Dat was opnieuw aanpassen, andere verzorging, andere kamer/zaal, andere regels of werkwijze. Qua afstand was het wel een pak beter, voor mij kwam ze een stukje dichter thuis. Nu kon ik gemakkelijker pendelen tussen thuis en het ziekenhuis, meer tijd bij de kindjes! 

Na acht weken mochten we naar huis! Nog nooit was ik zo onzeker als mama. Zou ik wel voor haar kunnen zorgen? Ik heb me nooit bevallen gevoeld, dus voelde ik me ook niet klaar om naar huis te gaan. Maar zoals altijd bleef ik gewoon doorgaan, na twee nachtjes samen wennen op de kamer in het ziekenhuis konden we naar huis. Met monitor weliswaar, omdat ze nog regelmatig dipjes deed en voor 32 weken geboren was. 

Thuis kon ik moeilijk ontspannen en genieten van mijn twee kinderen. Ik was altijd druk in de weer en heel moe. Een baby en een peuter in huis is een uitdaging. Ella-June kreeg nog veel opvolging en dat gaf me dan wel weer een geruster gevoel. Tegenover mijn zoontje voelde ik me vaak schuldig omdat ik minder tijd had voor hem en soms ook minder geduld. 

Ik heb het moeilijk als ik terugblik op 2021. Ik had het zo graag beter gedaan of meer genoten. Na acht maanden moest ik opnieuw gaan werken en eigenlijk had ik nog niets verwerkt. Toen ben ik EMDR-therapie gaan volgen omdat ik nog steeds rilde toen ik een ambulance hoorde en niet op onze kamer kon slapen waar alles gebeurd was. De angst om Ella-June alsnog te verliezen was ook groot omdat we zo dichtbij geweest zijn. Een rollercoaster van emoties die maar geen plaats kregen. 

Ella-June wordt bijna twee jaar en nog steeds worstel ik met al deze herinneringen. Na anderhalf jaar bij haar op de kamer slapen ben ik eindelijk terug naar onze kamer verhuisd. Gelukkig kan ik nu wel genieten van mijn twee lieve kinderen en heb ik een lieve man die veel geduld gehad heeft! Ella-June doet het goed, maar ze zal altijd ons zorgenkindje blijven. De dag dat ze naar school moet neem ik best een dagje verlof ;-). 

Ik wou mijn verhaal delen omdat ik vaak troost vind in de verhalen van andere mama’s met soortgelijke ervaringen. We kunnen ons inbeelden hoe dit allemaal voelt. Dan weet ik dat ik niet alleen ben! Ik moet vaak horen ‘alles is toch achter de rug, ze doet het goed!’ maar ik ben nog aan het bekomen van heel dit verhaal en zit eigenlijk nog altijd met veel vragen. Ik hoop dat ik beetje bij beetje alles een plaats kan geven en rust kan vinden bij Ella-June.

 

Sofie Corthals 
 

Bestsellers

cover ouders komen van mars

Ouders komen van Mars

€ 21.99
mok legendaddy

Koffiemok | legendaddy

€ 16.95
to do hero gezinsplanner

To Do Hero: Gezinsplanner

€ 18.99

Meilleures ventes