Gisterennacht rond 1 uur brak mijn water. Althans, dat dacht ik toch. ‘t Was anders dan anders. Een beetje zoals waterval van K3 op repeat. Ik kroop terug het bed in, denkende dat het wel weer loos alarm zou zijn. Maar enkele minuten later weer hetzelfde liedje.
Samen bleven we kalm, terwijl ik van adrenaline toch stilaan uit mijn vel begon te bibberen. We googleden wat er nog de oorzaak zou kunnen zijn. Badwater? Urine? Mijn gevoel klopte. Na enkele uren op de materniteit (ter controle) te vertoeven, bleek mijn water dan toch echt gebroken te zijn, na een eerste negatieve test die het tegendeel bewees. No way dat ik twee liter badwater mee genomen had om dan in Diest op het toilet te laten vloeien. Ik wist zeker dat we deze nacht niet meer naar huis zouden gaan.
Onze liefde was letterlijk een waterval.
De hele nacht bleven we rustig aan de monitor naar haar hartje luisteren. Van slapen kwam er niet veel in huis. Rond 7u werd ik geprept met een blaassonde in mijn birthday costume ... Ik kreeg een blauw operatieschortje. Zo'n modelleke met open poep, you know.
Nog geen kwartier later stond mijn hubby ook verkleed in tenue om het O.K mee te betreden. Ik moest eerst alleen mee voor de ruggenprik. Hier was ik niet helemaal gerust in. Been there done that ... Vier keer. Waarvan er drie verkeerd gestoken werden. Ik vertelde de anesthesiste dan ook dat ik best heel bang was voor de ruggenprik. Gelukkig stelde ze mij al snel gerust. Een ruggenprik voor een pneumothorax is lang niet hetzelfde als voor een keizersnede. Don’t worry...
Ze nam me mee, stapvoets door het hele proces. Vertelde alles wat ze deed en bewaarde de kalmte. Ondertussen stond er voor mij een super lieve vroedvrouw die me letterlijk ondersteunde in de juiste positie. Alles verliep vlotjes en voor ik het wist begonnen mijn voeten omhuld door mooie witte TET kousen warmpjes aan te voelen. De verdoving begon zijn werk te doen.
Ik werd helemaal op de operatietafel geprepareerd als een smoske van de panos. Armen gingen in de beugels. Mijn benen werden vast gelegd met riemen en het doek gingen omhoog. Stilaan voelde ik niets meer onderaan tot aan mijn borst. De gynaecoloog begon met de incisie en mijn lief kwam bij mijn hoofdeinde zitten. Stevig hielden we elkaars hand vast, onwetend en beiden in onwaarschijnlijke spanning, wachtend op onze dochter die normaal gezien in mijn buik woonde. Tot zover we moeder natuur moesten geloven. Eerst zien dan geloven.
Er werd serieus gesleurd en getrokken in mijn buik. Ik voelde geen pijn, maar voelde me een grabbelton waarbij de goede prijzen helemaal onderaan zaten. Er waren veel verklevingen in mijn buik, letsels van de endo-operaties in het verleden. Mijn blaas zat vast en het was een beetje een soep. Later vernam ik dat er nog een specialist standby stond voor wanneer het eventueel mis zou gaan.
Na veel gerommel in mijn buik ging het doek omlaag. Ze kwam eraan. En daar verscheen ze dan. Onze kleine Free tegen het doorzichtige doek. Ik barstte in tranen uit toen ik zag hoe mooi ze was. Niets op de hele wereld kon mij nog schelen. Ik had enkel maar oog voor haar. Ze weende eventjes en ging samen met de kinderarts en mijn lief mee naar de "pandabox".
Onze kleine meid woog 2.350 kg en was 46 cm klein. Ze werd geboren om 09.23 op 01.11.22. Een maand te vroeg, maar wat is ze mooi en compleet.
Na vijf minuutjes mocht ze eindelijk bij mij. Lekker huid tegen huid. Eindelijk samen! Toen ik gehecht werd, ging ze met Jef mee naar de kamer. Nadien werden we weer herenigd en lag de kleine spruit weer lekker bij mij.
Haar temperatuur was aan de lage kant, waarvoor ze een warmtepakje kreeg, na enkele temperaturen en suikertestjes bleek dat ze te hard moest werken om op temperatuur te blijven. Ze lag lekker bij me te slapen wanneer ze ons kwamen vertellen dat ze toch eventjes opgenomen moest worden. Ze kon het niet alleen. En ook ik kon haar niet de warmte geven die ze nu nodig had.
Mijn hart brak in 1000 stukken en ik begon te huilen. Ze legden mij alles uit en verklaarden waarom. Maar ik vond het zo erg. Ik had haar amper een uurtje bij me, na bijna negen maand. En ik moest haar weer afgeven. Jef ging mee naar boven naar de couveuse en ik bleef achter zonder baby.
Ik begon nog harder te huilen en wilde haar bij me. Maar het moest nu even zo. Ik voelde me instant een slechte mama en stond machteloos. Ik wist dat ik hier niets aan kon doen en dat ze nu eenmaal nog heel klein en fragiel is. Maar fuck wat deed het pijn.
Na een tijdje, heel wat zakdoekjes en dikke ween-ogen later, mocht ik verhuizen naar mijn kamer op de afdeling. We reden met mijn bed door de gang waar mijn meisje ligt. Aan het raam ging mijn bed op de rem en mocht ik even kijken. Ik begon weer te huilen en te zoeken achter het glas, maar ik vond haar niet. "Ik zie haar niet.” Ik. Het enige dat ik al wenend kon uitbrengen. Ik. Ik voelde me zo fokking onnozel en hulpeloos. De dame achter het glas bracht al snel haar couveuse dichterbij. Ik zag mijn meisje in haar pampertje liggen en kon enkel maar wenen. Het bed bewoog weer en we rolden verder naar de kamer.
Sinds 12.30 vanmiddag heb ik haar niet meer gezien of kunnen vasthouden. Het lijkt alsof het nooit gebeurd is. Ik kijk tv, neem pijnstillers en tokkel wat op mijn telefoon. Ik kan haar niet zien, niet ruiken, niet voelen en niet voeden. Mijn bed raakt de ruimte niet in, en ik mag niet uit bed. Ik wil haar mama zijn! NU!
Ik staar naar het lege bedje in de kamer en voel me zwaar kut. Ik moet om de 3 uur afkolven voor de baby die niet bij me is. Er komt natuurlijk geen druppel op gang.
Gelukkig mag Jef wel tot bij haar. Hij mag de voedingen volgen en haar zelfs nog eventjes knuffelen vanavond. Misschien mag ik morgen in de rolstoel even mee als het kan? Misschien mag ik morgen even haar mama zijn?
