Infertiliteit doet wat met een mens. Veel. Heel veel. En om eerlijk te zijn, tenzij je het zelf hebt meegemaakt, kan je niet helemaal begrijpen hoeveel.
Daar is ze dan, die zin. "Je kan het niet begrijpen". Die zin die ik meermaals heb herhaald doorheen deze moeilijke periode. Die zin die jou misschien zo hard frustreerde om te horen, omdat je net zo hard je best deed om het wél te begrijpen. Maar ik blijf erbij. Je kán het gewoon niet begrijpen.
Daardoor heb ik me heel vaak alleen gevoeld. Ik kon mijn verhaal delen met jou en met andere mensen, maar kreeg vaak niet de reacties die ik zocht. "Je bent nog jong", "volgende keer beter", "ik ken iemand die …", enz. Hoe positiever de reacties (hoe goed bedoeld ze ook waren), hoe moeilijker voor mij. Ik kreeg de indruk dat ik met mijn verdriet nergens naartoe kon. Alsof ik gelukkig MOEST zijn, alsof wat ik meemaakte maar een kleinigheid was.
Het werd stilaan gemakkelijker om al deze woorden aan te horen toen ik begon te aanvaarden dat de mensen er niets aan konden doen. Ze deden wel hun best, maar begrepen gewoon niet hoe hard woorden kunnen kwetsen. En dat was bij jou ook het geval. Wanneer je dingen zei die ik niet wilde horen, wist ik dat dit nooit verkeerd bedoeld was, en daarom was het gemakkelijkste antwoord "je kan het niet begrijpen". En dat is geen verwijt. Dat is de realiteit. Net zoals ik bepaalde dingen van jouw leven niet kan begrijpen.
Je kan niet begrijpen hoe het voelt om zo graag een kindje te willen, dat je er pijn van krijgt.
Om te wachten, wachten en nog eens te wachten.
Om zoveel moederliefde te voelen en te willen geven, maar geen kind te hebben aan wie je het kan geven.
Om niet meer te durven hopen.
Om de indruk te hebben dat je faalt, omdat het je niet lukt om zonder medische hulp een kind te krijgen.
Om te denken dat je niet meer kan, en dan toch nog op een of andere manier de moed vinden om door te gaan.
Om voor de vierde keer op een rij kerst of je verjaardag te vieren zonder kindje in je armen of in je buik.
Om elke dag opnieuw wakker te worden met die grote leegte van binnen.
Om je oud te voelen terwijl je nog maar 25 bent (en om het te haten om je verjaardag te vieren).
Om je zorgen te maken over je tweede kind terwijl je nog niet eens zwanger bent van je eerste.
Om je mentaal zo slecht te voelen dat je er fysiek ziek van wordt.
Om weken aan een stuk drie per week naar het ziekenhuis te gaan (tot alle verpleegsters je naam kennen).
Om de energie niet meer te vinden om ‘s ochtends uit je bed te komen.
Om elke keer opnieuw te moeten rouwen om wat had kunnen zijn.
Om een paar uur later een negatieve zwangerschapstest uit de vuilbak te halen om te checken of het toch niet positief zou zijn geworden.
Om je lichaam te haten, en tegelijkertijd ook zo sterk te vinden.
Om ervan overtuigd te zijn dat je nooit meer gelukkig zal zijn, met of zonder kind.
Om te leven zonder plannen te kunnen maken, omdat je telkens denkt "wat als".
Om seks te hebben volgens een bepaald schema opgesteld door de dokters.
Om te beseffen dat dit trauma een blijvende impact op jou zal hebben, en dat een kind krijgen geen magische pleister is die je op je wonde kan plakken.
Om schrik te hebben van je eigen reactie wanneer je eindelijk (oh eindelijk) zwanger zou zijn.
Om te proberen zo normaal mogelijk te reageren wanneer mensen je voor de zoveelste keer vragen "en wanneer beginnen jullie aan kindjes?".
Om het ideaalbeeld van je toekomstig gezin los te laten.
Om elk klein teken van je lichaam te proberen interpreteren, terwijl je goed genoeg weet dat dit geen zin heeft.
Om neer te storten en te wenen op de vloer van de badkamer.
Om te weten dat een positieve zwangerschapstest je niet garandeert dat je een kindje zal krijgen.
Om je je elke dag van je zwangerschap af te vragen wanneer het deze keer mis zal lopen.
Je kan het niet begrijpen, dus. En dat is oké. Want ik wil niet dat je dit ooit hoeft te begrijpen. En ik weet dat je het toch probeert. En ik wil je daarvoor bedanken.
Bedankt dat je er doorheen deze periode voor mij was en dat je desondanks mijn ups en downs telkens probeerde me op jouw (soms klungelige) manier weer recht te trekken.
Bedankt voor je geduld wanneer ik dacht dat het mijn taak was om je dit allemaal wél te doen begrijpen, en het zoveel pijn deed dat dit niet lukte.
Bedankt dat je me hebt doen inzien dat je het niet volledig hoeft te begrijpen om er toch voor mij te kunnen zijn.
Bedankt om te blijven proberen om het steeds beter te begrijpen.
En bedankt om te aanvaarden dat je het nooit zal begrijpen.
Dus lieve vriend, als ik je ooit met deze woorden heb gekwetst, weet dat dit nooit de bedoeling was. Ik begrijp dat je het niet begrijpt. En ik begrijp dat je je best doet. Dat is uiteindelijk alles wat telt, niet?
