Zomer. Vakantie. Ontspanning. Even alles loslaten. Tenminste, dat is de theorie. Maar de theorie is momenteel moeilijk om te zetten in de praktijk. Omdat de realiteit waarin ik leef die van een fertiliteitstraject is.
Nog zo’n theorie: ‘je moet er niet zo hard mee bezig zijn’ of ‘als je het wat loslaat, komt het vanzelf’.
Laat me duidelijk zijn … dat.gaat.niet.binnen.een.fertiliteitstraject.
Er is weinig dat zo opgevolgd, gepland of precies gemeten is als een kindje proberen te krijgen via fertiliteit. Als er zich dan een oponthoud voordoet, laat je dat niet zomaar eventjes los. Als je via fertiliteit gaat, ben je al geruime tijd vooraf bezig met je kinderwens. En elke vertraging eens je de kunstmatige weg opgaat, is er een te veel.
Zoals de vertraging door je eigen vakantie. Want net in die ene week waarin je er samen even tussenuit knijpt, zou er een embryo teruggeplaatst moeten worden.
Damn you, cyclus! Damn you, regelmatige lijf. Kon je nu niet een voor een keer niet zo punctueel en voorspelbaar zijn?
Ik ben kwaad op mijn lijf. Op mezelf. Hoe kon ik nu vakantie plannen? We zijn toch met iets veel belangrijkers bezig? Iets waar we zoveel meer naar verlangen dan een weekje in la douce France. Want nu hebben we er zelf voor gezorgd dat de #fertiliteitstrein moet stilstaan.
Stop. Zo mag je niet denken! Dat weet ik wel. Mijn hoofd moet je dat niet uitleggen. Mijn hart en hele lijf daarentegen.
Maar het is wat het is. En we zitten in Frankrijk. Op een prachtig domein. Met een hoop fijne mensen. Lekker eten. Natuur en rust. Dus ik ga genieten. Even verdwijnen en offline gaan.
En wie weet is mijn lijf bij de volgende terugplaatsing dan dat tikkeltje beter voorbereid op een klein wondertje.
