Een fertiliteitstraject. Het is ongelooflijk en geweldig dat de medische wereld zo ver staat. Dat ze je kunnen helpen als het niet vanzelf lukt om die grote wens te vervullen. Het is een zegen dat we daarvoor in ons land eigenlijk zonder veel problemen mogen aankloppen in het ziekenhuis. Dat meen ik.
Maar tegelijk,
een fertiliteitstraject is een ongelooflijke …
mindfuck*. En dat meen ik ook.
*pardon my French
Je bent je er heel goed van bewust dat er op een bepaald moment een levende of levensvatbare embryo in je baarmoeder wordt geplaatst. Je beseft dat ten volle zodra je de behandelruimte verlaat. Als je het ziekenhuis uitloopt. Als je weer in je auto stapt en naar huis rijdt.
Er zit een vorm van leven in jou. Het was een vreemd gevoel eigenlijk. Tijdens die terugrit naar huis. Meestal weet je in zo’n vroeg stadium nog van niks als je natuurlijk zwanger wordt.
Er zàt een embryo in mijn buik. Maar ik ben er niet in geslaagd om die vorm van leven te behouden. Om het te beschermen. Ik kon dat niet. Mijn baarmoeder kon dat niet.
Dat is wat ík dacht en voelde net na het telefoontje vanop fertiliteit. Het wordt uiteraard volledig ontkend als je dat gevoel uitspreekt tegen iemand. En mijn hoofd weet ook wel dat het niet klopt. Maar mijn hart en de rest van mijn lichaam moet dat nu allemaal even heel hard voelen.
Het komt binnen. En ik moet het op mijn tempo en dat van mijn lief verteren. En weer naar buiten laten gaan.
Het rare is dat ik op dat moment zelfs niet eens kan (wil?) denken aan de volgende poging. Die komt er, tuurlijk. Maar nu even niet.
